Ashtu si u premtova në shkrimin tjetër do të tregoj për drejtorin e shtëpisë botuese “Naim Frashëri“ Tiranë, që e rraha në vitin 1968. E rraha fort drejtorin zuzarist narcizist se donte të burgoste redaktorin e kulturuar Dhimitri Fullani, i cili daktilografonte në makinë shtypi librat e mia me poezi lirike erotike, eposike dhe me tregime të vërteta kombëtare historike. Mbasi e rraha në zyrë dhe korridor shkova në polici dhe i tregova hetuesit dhe operatorit të sigurimit.
Ata e thirrën urgjentisht drejtorin e rrahur si gomari në duhan. Drejtori megaloman, profain sharlatan erdhi dhe tha: Nuk më ka rrahur Sali Leka. Gënjen si derr, plagët në trup i kam se jam rrëzuar nga shkallët e korridorit.
Kur u largua drejtori hetuesi më tha: E o shkrimtari Sali Leka. Do të dënohesh rëndë si gënjështarë i keq dhe provokator kundër organeve të hetimit. Unë i fola dhe i kërkova: Dërgo dy polic ta kapin drejtorin ta sjellin në burg dhe unë do ta rrah, përpara tërë të burgosurve dhe personelit të burgut.
Hetuesi dhe operativi i sigurimit më thanë: Edhe 20 drejtorë me rrahur. Ti Sali Leka, nuk do të tregojnë, por do të thonë: Nuk na ka rrahur Sali Leka. Sepo treguan për rrahjen dalin në skenë librat e tua të mrekullueshme, të dobishme por nuk i botojnë. Dil shporru nga biruca e burgut. Policia dhe hetuesia nuk merret me botimet e librave të tua.
Unë u ndava me hetuesin dhe operativin e sigurimit, u nisa shkova dhe u takova me shokët dhe shoqet e mia daktilografiste letrare dhe redaktore shembullore, nën drejtimin korrekt të redaktorit Dhimitri Fullani, intelektual, humanist, modernist, për të mos u diktuar nga spiunkit, urithkit dhe gelbockit, punonin me derën e zyrës të mbyllur nga jashtë. Dhimitri Fullani, Sejdin Kondi, Shaqir Palamani, Delije Marku, Jolanda Gjoni, Fatbardha Spahiu, kanë bërë punë të madhe kolosale 25 vjet, kanë shtypur në makina 85 libra dhe 2700 në shtypin periodik, por nuk i botuan censuristët frikacakë, alabakë skurrikë.
Në kujtim të punës të redaktorit Dhimitri Fullani të shokëve dhe shoqeve të tjera dhe për nderimin e 20 Marsit 1967, 50 vjetori i jubileut shembullorë, do të rreshtoj katër poezi lirike, erotike eposike.
Poezia e parë.
BASHKË DYQIND MILION VJET
Sa t`kam pa vashë ty
Sa t`kam pa me sy
U çel u hap blerimi
Shpërtheu vullneti e admirimi
Shkëlqeu shpirti si Dielli e Ylberi
Po fluturoj si pëllumbi e skifteri
Me u takua vashë me ty.
Kaloj kodra, pllaja, shkrepa, male
Kapërcej lugina me tërfil e dafina
Për ty o vashë sydelina
O viganike, guximtare, o krenare vitale
Edhe unë viganik vital jam
Po të përmallem ty of aman
Se me ty bëhem kreshnik, besnik, human
Me ty bashkë o bashkë me ty
Gji më gji e sy me sy
Lundrojmë pa anije në oqean
Çdo ditë dimër e verë
Qëndrojmë pezull dorë për dore
Në galaktikë në atmosferë
Të pamposhtur mbi çdo planet
Edhe kur Qielli me fjollza bore
O sa mrekulli, energji e shëndet
Me dashuri lezet e vitalitet
Bashkë dyqind milion vjet
Edhe në parajsën e bekuar Hyjnore
Aty s`ka vullkan, as tërmet ibret
As të liga, as tmerr mysibet
Poezia e dytë
ME KËRTHIZËN TËNDE NEKTARIKE SHEGENIKE
O vajzë e dashur o manushaqe shederlike
O vajzë e bukur aderike mahnitike
E shkathët sokolike si flutura flladike
Vetullat, ballin e faqet e tua blerin
Bashkoi me faqet e mia me këngë e gëzim
Sisat e gushen tënde aromatike
Bashkoi me gjoksin tim blin frashin
Unë me ty nuk acarohem, as inatosem
Por të lutem të përmallohem
Me kërthizën tënde nektarike shegenike
Pjalmoje me kërthizën time viganike
Ngjite, forcoje qelizoje qelizoje
Me aftësi, afsh dhe energji, energji
Deri në përjetësi o në përjetësi
O vajza guximtare dhe krenare eposike
O mendimtare ngadhnjimtare teuratike
Eja i bashkojmë kërthizat tona ilminike
Dhe i shijojmë si mjalti n`hoje
Se jeta është e jona, e jona, aderike, aderike
Deri lart në pavdeksi o në pavdeksi
Do të shkulmojë jehona o jehona mahnitike
O sa lumturi o sa mrekulli
Të gëzohemi, të këndojmë
Njëri tjetrin ta vitalizojmë
Gojë më gojë me harmoni
Me lezet dhe admirim
Çdo minutë e pandalim.
Poezia e tretë
ME KIMET E IRADIN
Unë jetoj vashë për ty
E veç për ty o me ty, me ty!
Jam poet me shumë vullnet
I pashterruar si burimi i Drinit
I mbushur, i forcuar me vitalitet
Por me ty o vasha e blerimit
E zmadhojmë hapsirën e Qiellit
Bashkë i arrijmë rrezet e Diellit
Se ti o vashë je embrioni i shkëlqimit
Të dy bashkë deri treqind milion vjet
I ripërtërijmë ndjenjat e dëshirat
Aftet e shpirtit dhe të zemrave tona
Vasha gjeraqina viganesha
O drenusha skifterina pëllumbesha
O filozofe ojnatare lozonjare
O fratesha mendimtare guximtare
Eja ashtu si nga hera
Me vullnet betim e krenari
O sa bukuri lulzoi pranvera
Ta gëzojmë, ta shijojmë me fllad e freski
Me admirim e harmoni, o sa mrekulli!
Me afsh e isharet si m`ke thanë
Natën me yje e me hanë
Do ta zbardhim jetën tonë
Me aromë e jehonë o jehonë
Edhe kur ditën s`ka Diell
Edhe kur s`ka yje në Qiell
Edhe kur pikon borë e shi
Edhe kur fryn rrebesh e stuhi
Edhe kur akull ka ngri
Do ti ngrohim zemrat tona
Me shumë dashuri o dashuri
Të dy buzë më buzë e gji më gji
Se Dielli më i nxehtë në këtë jetë
Është dashuria o dashuria e vërtetë
Ta dijë Durrësi, Kruja e Tirana
Sa fort bashkë dashurohemi
Të na shohi Korça, Shkodra dhe Vlora
Si shkëlqejmë e si lumturohemi
Më kimet e iradin, o iradin
Me shpirt e zemër të përmallume
Me nektar ilmin vitalizue.
Poezia e katërt
ATY KE SHEGA E TRËNDAFILI
Sa të pashë vashë
O sa të pashë ty
Ajka e aroma e kimetit
Mu pre oreksi për gosti s
As për venë, as për raki
Buza më dridhet prej sikletit
Kur më josh e ma bën me sy
Zemra po m`del prej vullnetit
Duar e gishta janë mpi e ngri
As kafe s`mundem me pi
Filxhani vring e trinx u thy.
O sa fort vashe më ke mahnit
Si Hyri e mrekulli më je fanit
Aty ke shega e trëndafili
Më fol me isharet, sekret e marifet
Eja eja poet më thua
Eja, eja shpejt fluturim!
Si falkoi, skifteri e bilbili
Afrohu e rri puq e puth me mua
Vashë o vashë skifterina e alenit
Mu çel shpirti prej lezetit
Me ojnat, sevdat e nazet e tua
Mu shtua etja për dashni o dashni
Mu ndiz ilmi e iradi si fosfori e kristali
Vashë o vashë o gjerushe drenushë mali!
O sa etje të madhe kam për dashuri
Etje e nxehtësi pa derman
Aftet e dëshirat buçasin e gurgullojnë
Digjen ndjenjat si benzina avullojnë
Ngrihen lart si dallgët e detit
Etje, e nxehtësia prush e flakë përvëlojnë
S`po i ftohin as akujt e acarit
Po më del vasha te shega e trëndafili
Duro o poet duro, duro!
Duro sa të perëndojë Dielli!
Me yje të shkëlqejë Qielli
Do ta shuajë vasha etjen ty!
Ta ftof e dashura nxehtësinë ty!
Ngjit me vetull qerpik e sy
Afshi yt shkulimi i oqeanit
Si mjalti e nektari do ta shijojmë
Bashkë me ëmbëlsi e kënaqësi
Ashtu kërthiz hapur dhe gji o m`gji
Aty ke filizi e currili, ke currili
Stolisur me pjalm e lule tërfili
Gushë m`gushë e faqe m`faqe
Me dafina shederlike e manushaqe
Maskuar e mbuluar si Mikaili e Asrafili
E mos t`na shohi asnjëri
As pëllumb i bardhë, as korb i zi
Me ty i dashur çdo minutë e pandalim
Dyqind milion vjet puq e puth me ty
Gjoks mbi gjoks e sy mbi sy
Me aromë, fllad, harmoni e lumturi.
Ashtu vashë ashtu po, po!
Sa shumë ti më do, më do!
Edhe unë poeti eposik blin frashin
Do të mbajë hopa mbi gjoksin tim
Treqind milion vjet me admirim
Me energji dhe aftësi pambarim
Të dy bashkë me betim dhe ibadin!
Shënim: Poezia “ATY KE SHEGA E TRËNDAFILI”
Tre poezitë që rreshtuam sot me rastin e 20 Marsit 1967, 50 vjetori i paharruar dhe 721 poezi të tjera lirike erotike dashurie, nuk janë botuar nga redaksitë e gazetave, “Drita, Zëri i Rinisë, revista Nëntori, nga viti 1967 deri në vitin 1991.
Nuk i botuan me akuza obskurante monstruoze shkrimtari dhe poeti Sali Leka dekadent, mikroborgjez, reaksionarë i rrezikshëm kundër partisë dhe komunizmit shkruan poezi erotike, moderniste dhe degjeneruese për njeriun e ri socialist revolucionarë që ka formuar partia dhe shoku Enver.
Dekadenti, mikroborgjezi dhe reaksionari Sali Leka, detyron dhe imponon edhe shkritmarët e tjerë për të shkruar letërsi dekadente kundër partisë komunizmit dhe artit të realizmit socialist.
Kurse unë nuk u dëshpërova nga këto akuza mizoriste.
Shkrimtari Sali Leka
