Pas shumë fërkimeve të ashpra i largova të gjithë virusit e kombit,që të pengohen e ta dijnë se kombi nuk i do virusët që brejnë kombin,qofshin ata araboturq apo rusosërb,njësoj është armiku mbetet armik.
Një përplasje brutale pata me mbështetësit e këtyre virusëve e që deri vonë rrininë të maskuar,por kur shpërthyen u bënë më të ashpër se murtaja.
Befasia ishte se nuk e prisja një fërkim të tillë,krejt animal,por unë jam i vendosur,prandaj u përballoi të gjitha sfidave,nga kushdo që të vijnë.
Nuk jam gjetur rastësisht në këte udhë,por pas shumë persitjeve urtake e kam zgjedh,prandaj nuk e ndërroi!
Njerëzit që po i bien shqiptarizmit në qafë,kombit më të vjetër në Evropë,janë edhe armiqët e mij të përbetuar,me të cilët kurrë nuk pajtohem,por u shpalli luftë frontale,deri në kurorëzmin e fitorës mbi armiqët e kombit!
Pelegrinët,cubelët mjekërrcjapët e pelenat palestine të kokës;përse nuk e mësyen Mekën,kur donë ta përqafojnë (bastardhojnë) fenë arabomekiane,por erdhën në Perëndim,në zemrën e kritërimit.Ku me këto para që i quajnë për haram,bëjnë pelegrinazh dhe vërtet haram është,por këte haram e bajnë mbi shpatulla të gjithë mohuesit e kombit dhe devijantët e fesë!
Nëse bëjmë një analizë sociologjike e psikike; vijmë në përfundim se të gjithë këta njerëz: femra e meshkuj,më parë janë të zhytur në haram e turp e tash të pizhmanosur,provojnë të mëshifen mbas murit paravan të fesë së të pafeve.
Femrat që mbajnë pelena në kokë,paguhen nga armiqët e kombit,por edhe burri injorant e primitiv ia detyron.
Nga 10 raste që i konsultova,për të mbet anonim;vetëm njëra rreth të dyzetave,nguli këmbë se një nismë të tillë e ka pa ëndërr.Edhe pse jo bindëse le ta besojmë!
Klerikët me përrallat e ndyra araboturke dhe pelegrinët e primitivizmit fundërrinor araboturk,kanë për qëllim fundosjen e traditave perfekte kombëtare dhe përçarjet e familjeve,nga aspekti fetar (dilingjioz).
Një shembull të tillë ma dha një kleriku nga Gjilani,që mbasi ndau xhematin në dy taborre,ku rendin duhej ta vente shtupci,përmes një nipit të tij e kushëririt tim më atakoi që të na e shtinte pushkën mes vëllazërve.Mirëpo,unë nuk rash në atë grackë të njeriut rezil,por edhe kurrë më nuk i kam dhën rast të përshëndetemi për dore.
Edhe kurrë nuk ia kam harrue e nuk mund ia harroi këte rezilhane e pafytyrësi.
Nuk mund e kapërcej pa e zën pisk për këte delirium,që të mos i ngushtojë edhe të tjerët.
Dhe se nuk ishte punë pa telashe e pa katastrofë familjare-vëllazërore.
Ndonëse,unë pas shumë peripetive e shmanga,por gërvisha nervat deri në gjakosje!
