Para luftës, Kosova kishte një industri të zhvilluar.
Në qytetet kryesore të Kosovës kishte fabrika, në të cilat ishin të punësuar një numër shumë i madh i punëtorëve shqiptarë.
Prodhimet e këtyre fabrikave, përveçse plotësonin nevojat e brendshme, kërkoheshin edhe në tregun e jashtëm.
Numri i fabrikave në Kosovë në periudhën para luftës kalonte shifrën 200.
Pas luftës, me ardhjen në pushtet të një klase politike shqiptare të korruptuar deri në palcë, baza ekonomike e Kosovës u shkatërrua tmerrësisht.
Fabrikat në gjithë Kosovën kinse u privatizuan përmes disa reformave dhe formulave politike e ekonomike të korruptuara.
Kështu, shumica e fabrikave u shkatërruan. Të huajt nuk i blinin, sepse u kërkohej haraç.
Struktura udhëheqëse iu kërkonte para blerësve të fabrikave, për këtë shkak interesimi i tyre zvogëlohej çdo ditë, dhe kriza ekonomike thellohej në mënyrë shqetësuese. Numri i të papunëve krijoi një ushtri të tërë.
Edhe ato pak fabrika që u blenë nga ndërmarrës të huaj, u blenë me çmime jashtëzakonisht të ulëta, të paimagjinueshme.
Ngjashëm me fabrikat u veprua edhe me tokat bujqësore.
Tokat bujqësore u blenë nga pushtetarët për vete — me qindra e mijëra hektarë — me çmime qesharake: një ari 3.50 euro, sikur kjo tokë të ishte terra nullius (tokë e askujt) apo tokë e ndonjë shteti tjetër.
Kanë ndodhur situata tragjikomike me shitblerjen e tokave në Kosovë: tokat e blera për një ari 3.50 euro, u janë shitur institucioneve të shtetit me 5000 euro për ari, duke u pasuruar në mënyrë të padrejtë dhe skajshmërisht korruptive.
Ekonomia e Kosovës do t’i ndiejë gjatë pasojat e këtij privatizimi të fabrikave dhe tokave bujqësore — në mënyrë korruptive dhe jashtë çdo logjike të zhvillimit ekonomik — nga ata që pas luftës erdhën në pushtet, dhe të cilët sot janë ndër individët më të pasur në Kosovë, në kurriz të qytetarëve të varfër të këtij vendi.
