Qeveria Jugosllave, në vend që t’u jepte shqiptarëve të Kosovës mundësi pune dhe vende në administratë e kulturë, parapëlqente t’i punësonte jashtë shtetit si emigrantë. Po të japim si shembull Zvicrën, mund të themi se në Zvicër kanë emigruar më shume shqiptarë nga ish Jugosllavia se nga asnjë vend tjetër i botës, po të merret në përpjestim me popullsinë dhe territorin që ka ky shtet relativisht i vogël i Evropës. Me këtë rast më lejoni të bëj konstatimin se Titoja, me anë të emigracionit, bëri një spastrim etnik të shqiptarëve të Kosovës nga Jugosllavia.
Duhet thënë për Shqipërinë dhe shqiptarët, se me gjithë mungesën e madhe të mjeteve, ajo ka ndihmuar me të vërtetë për ruajtjen e paqes dhe të stabilizimit në Ballkan. Mjafton të kujtosh kohën kur Milosheviçi, në muajt Mars dhe Prill 1999, urdhëroi forcat ushtarake dhe paraushtarake serbe t’i sulen Kosovës për të përzënë të gjithë shqiptarët nga Kosova. Për pak javë 900.000 refugjatë shqiptarë u detyruan të dilnin nga kufijtë e Kosovës, për në Shqipëri, Maqedoni, Mal i Zi, dhe kudo në botë, ku ata u pritën ngrohtësisht nga familjet shqiptare, sigurisht dhe nga shteti shqiptar, kudo që vajtën.
Mikpritja tradicionale shqiptare bëri që gjenocidi që shkaktoi një katastrofë humanitare, që nuk ishte parë kurrë në Evropë që nga Lufta II Botërore, u zgjidh nga shqiptarët, të cilët i hoqën të gjitha shqetësimet Evropës. Le të kujtojmë se çfarë ndodhi në Ruanda disa vjet para genocidit të Kosovës, ku u masakruan brenda 100 ditëve, 900.000 ruandezë.
Le t’u njihet si meritë e refugjatëve shqiptarë të Kosovës, viktima të genocidit serb të Milosheviçit, kthimi i menjëhershëm në vendin e tyre të shkatërruar, ku nuk i priste gjë tjetër veç shtëpive të rrafshuara dhe familjarë të masakruar që duhej të varroseshin dhe rivarroseshin. Le të shërbejë ky gjest i mire i kthimit në vatrat e veta si shembull për popujt e tjerë të botës. Ky qe patriotizmi i shqiptarëve, që vërtetoi më së miri se shqiptarët nuk janë ikësa, siç e kishin bërë zakon mediat t’i quanin shqiptarët në Evropë.
Dr. Alexandre Lambert, është historian zvicerian, që ka si gjuhë amtare gjermanishten. Eshtë doktoruar në Relacione Ndërkombëtare në Institutin Universitar të Studimeve të larta Ndërkombëtare në Gjenevë dhe është Drejtor Akademik i “School of International Training” në Gjenevë. Ai është autor i disa librave dhe artikujve në fushën e relacioneve ndërkombëtare të filozofisë politike, të politikës së sigurisë dhe lidhjeve civile-ushtarake. Eshtë ekspert i OSBE dhe i kontrollit demokratik të reformës së Forcave të Armatosura.
Ai ka dhënë kontributin e vet në shumë takime ndërkombëtare në Amerikë, në Evropë, në Kaukaz, në Azinë Qendrore dhe në veçanti në Evropën Juglindore, si në Slloveni, Kroaci, Serbi, Bosnjë, Mal të Zi, e në shumë forume ndërkombëtare, si atë të Kran Montanës, ku ka njohur delegacionet e Shqipërisë, të Kosovës etj. Ai e ka vizituar Shqipërinë dhe ka filluar të njohë çështjen shqiptare që në rini të tij me kërkimet e bëra në Arkivin e Lidhjes së Kombeve në Gjenevë.
Botuar fillimisht në: Gazeta Panorama, 31/11/2007
