E ulur jashtë strehës së saj të improvizuar në Çadin lindor, refugjatja sudaneze Mariam Adam Yaya ngrohi çajin me dru zjarri në një përpjekje për të shuar dhembjet e urisë.
34-vjeçarja nga grupi etnik Masalit e kaloi kufirin në këmbë pas një udhëtimi katër-ditor pa furnizime me djalin e saj tetë vjeçar i kapur pas shpinës.
Ajo tha se burra “të armatosur rëndë” sulmuan fshatin e saj, duke e detyruar atë të ikte dhe të linte shtatë nga fëmijët e saj pas mes dhunës brutale që ka ngjallur frikën e spastrimit etnik.
Sudani që nga 15 prilli është zhytur në një luftë civile, ku shefi i ushtrisë gjeneral Abdel Fattah Al-Burhan përballet me Mohamed Hamdan Dagalo, ish-zëvendës i tij dhe komandant i Forcave të Mbështetjes së Shpejtë paraushtarake.
Mijëra kanë ikur për në Çadin fqinj dhe kanë gjetur strehim në kampe të mbipopulluara si Adre, ku Yaya është vendosur.
Në rajonin perëndimor të Darfurit, operacionet paraushtarake kanë lënë viktima civile që i përkasin grupit jo-arab Masalit në atë që Kombet e Bashkuara dhe OJQ-të thonë se është një gjenocid i dyshuar.
Vetëm në qytetin Ardamata të Darfurit Perëndimor, grupet e armatosura vranë më shumë se 1000 njerëz në nëntor, sipas Bashkimit Evropian.
“Ajo që kaluam në Ardamata është e tmerrshme. Forcat e Mbështetjes së Shpejtë vranë të moshuar dhe fëmijë pa dallim”, tha Yaya për AFP.
Çadi, një vend në Afrikën Qendrore që është i dyti më pak i zhvilluar në botë sipas Kombeve të Bashkuara, ka pritur numrin më të madh të refugjatëve sudanezë.
OKB thotë se 484,626 njerëz janë strehuar atje që nga shpërthimi i luftimeve, me grupe të armatosura që detyrojnë më shumë se 8,000 njerëz të ikin në Çad brenda një jave.
Kampet formale të menaxhuara nga OJQ-të dhe vendbanimet informale të ngritura spontanisht kanë mbirë në të gjithë rajonin kufitar të Ouaddai.
Amira Khamis, 46 vjeçe e traumatizuar, tha se ishte në shënjestër për shkak të përkatësisë së saj etnike Masalit dhe se kishte humbur pesë nga fëmijët e saj.
Duke u rikuperuar në një strukturë mjekësore urgjente të drejtuar nga OJQ-ja Mjekët pa Kufij pranë kampit Adre pasi copëzat i thyen këmbët, ajo tha se gratë dhe vajzat e reja ishin përdhunuar.
“Ata vrasin sistematikisht të gjithë njerëzit me ngjyrë të zezë të errët,” tha ajo.
Mahamat Nouredine, një 19-vjeçar i cili po ushqehet me një krah të thyer dhe ka humbur katër të afërm në dhunë, tha se RSF-ja ndoqi pa mëshirë komunitetin Masalit përpara se ai të arratisej në Çad.
“Një grup RSF na ndoqën në një spital dhe u përpoqën të vrisnin të gjithë … ata na shtrinë në tokë në grupe prej 20 vetash dhe qëlluan drejt nesh,” tha ai.
“Qëllimi i tyre i pashprehur është të vrasin njerëz për shkak të ngjyrës së lëkurës së tyre.”
SHBA dhe vende të tjera perëndimore kanë akuzuar RSF-në dhe aleatët e saj për kryerjen e krimeve kundër njerëzimit dhe akteve të spastrimit etnik.
Një vlerësim nga Projekti i të Dhënave për Vendndodhjen dhe Ngjarjet e Konflikteve të Armatosura e vendos numrin e të vdekurve të luftës në 12,000. Pothuajse shtatë milionë njerëz janë larguar nga shtëpitë e tyre, sipas OKB-së.
Pas mizorive të mbijetuara në atdheun e tyre dhe udhëtimit të rrezikshëm jashtë vendit, refugjatët tani po përballen me kërcënimin e afërt të urisë.
Yaya tha se ajo dhe fëmija i saj “mezi” kanë ngrënë që nga mbërritja e tyre në Çad.
Mungesa e ujit në kampe ka krijuar tensione që organizatat humanitare janë përpjekur t’i qetësojnë.
Gerard Uparpiu, koordinator i projektit të MSF në Adre, tha se fluksi i refugjatëve sudanezë po krijonte një situatë “shqetësuese”.
“Ne i presim në kushte kritike. Ata janë të tronditur fizikisht dhe psikologjikisht”, shtoi ai.
Spitali i MSF është i rrethuar me gardhe dhe monitorohet vazhdimisht nga një roje, masa të nevojshme nga brutaliteti i një konflikti që nuk i ka kursyer të plagosurit.
“Ata na sulmuan gjithashtu kur unë po dërgohesha në Çad për të marrë trajtim,” tha Amir Adam Haroun, një refugjat Masalit, këmba e të cilit u thye nga një eksploziv.
