Dhjetë vjet janë shumë, por për Bashkim Dobrushin, 55 vjeç, koha ndaloi në atë ditë të tmerrshme kur ish-bashkëshortja e tij Edlira vrau tre vajzat e tij, Simonën, 13 vjeçe; Keisin, 10 vjeçe dhe Sidny, vetëm 3 vjeçe, në atë që është përcaktuar si masakra e Chiuso, një plagë ende e hapur në komunitetin Lecco
Një masakër e tmerrshme – e cila ndodhi natën mes 8 dhe 9 marsit 2014 në një ndërtesë në Bergamo – ngjarje që tronditi jo vetëm komunitetin e vogël të Chiuso, ku familja dhe tri vajzat njiheshin mirë, por edhe qytetin dhe gjithë vendin.
Bashkimi, i cili tani është rimartuar dhe është baba i një djali 6 vjeçar, u largua të shtunën e kaluar nga Italia në orën 17:00 për në Kukës, qytetin e tij të origjinës, për përvjetorin. Atje ai do të falet te varri i vajzave të tij me rreth gjashtëdhjetë të afërm dhe miq. 55-vjeçari i varrosi vajzat pranë njëra-tjetrës dhe më pas ndërtoi një lapidar ku ato shfaqen së bashku.
“Nëse ish-gruaja ime donte të më lëndonte, mund të më vriste mua – thotë Bashkimi me lot në sy në një rrëfim për Il Giornale – mund ta kishte bërë ndërsa unë isha duke fjetur; disa vite më parë në Shqipëri ka ndodhur që një grua të vrasë burrin e saj në gjumë. Por vajzat e mia jo. Nuk ka falje për këtë”.
“Ne kishim një muaj të ndarë, kisha shkuar të jetoja me vëllain tim. Ishte ajo që e mori këtë vendim.
Nuk u morëm vesh më. I thashë që e rëndësishme është që vajzat të mos vuajnë. Unë shkova tek ato për t’u përshëndetur më 7 mars, të nesërmen u nisa për në Shqipëri ku duhej të ndaloja për një javë.
Ato nuk mund të vinin me mua, sepse kishin shkollë. Nuk do ta kisha menduar kurrë se kjo ishte hera e fundit që do t’i shihja. Kurrë! Jetojmë në një botë të vështirë, por kush do të mendonte se fëmijët nuk janë të sigurt me nënën e tyre?
Një grua që i mbajti në bark për nëntë muaj, që kujdesej për to… Mendoni vetëm për këtë: cilat janë kafshët më të rrezikshme në natyrë? Janë ato që mbrojnë këlyshët e tyre. Nuk ishte kështu për vajzat e mia”.
Kur e mësuat se çfarë kishte ndodhur?
“U nisa më 8 mars, një udhëtim me makinë për në Bari dhe më pas mora tragetin prej andej. Dhjetë orë në total. Sapo mbërrita, u prita nga vëllezërit e mi. Askush nuk më tha asgjë. Kur hyra në shtëpi doja të ndizja televizorin, por më thanë se ishte i prishur, sepse lajmet italiane dhe shqiptare flisnin prej orësh për atë që kishte ndodhur. Vëllai më lejoi të bëja dush, pastaj më tha: “Bashkim, duhet të kthehemi në Itali, gruaja jote tentoi të helmonte vajzat, tani janë në spital”.
Kështu që ne nxituam në agjenci për të marrë një biletë avioni. Më pas fluturimi,... në udhëtim jetoja me shpresën për t’i gjetur të gjallë, me mendimin që Zoti t’i mbronte. Por ato nuk ishin më aty. Nën shtëpinë e vëllait tim, në Chiuso, pashë një turmë të madhe; pastaj në atë moment më thanë: “Bashkim, kanë vdekur, duhet të marrësh guxim, ajo i ka goditur me thikë gjatë natës”.
Dhe bota ime u shpërbë”.
Pastaj varrimi. Pse vendosët t’i varrosni në Shqipëri?
“Kryetari i bashkisë, Virginio Brivio, më pyeti nëse doja t’i varrosja në Lecco, por unë zgjodha t’i çoja në varrezat e Kukësit, ku janë prindërit, vëllai dhe disa nipër. Kështu që ato nuk do të jenë vetëm. At Angelo Cupini erdhi për t’u lutur në varrin e tyre dy herë; ne jemi muslimanë, por kjo nuk ka pasur kurrë pengesa për ne”.
Ju jetoni prej 24 vitesh në Itali, planifikoni të qëndroni në Lecco apo do të ktheheni në Shqipëri?
“Kam marrë nënshtetësinë italiane më 3 prill 2018 (ditëlindja e Simonës) dhe dy ditë më vonë lindi fëmija im. Vitin e kaluar e mori edhe gruaja ime. Blemë edhe një shtëpi në Maggianico, do të vazhdojmë të jetojmë në Itali ku kam shumë miq. Falë dashurisë së të afërmve të mi dhe të gjithë qytetit i mbijetova masakrës, edhe pse dhimbja më shoqëron çdo ditë të jetës sime”.
Baskimi na tregon celularin, ka shumë foto të djalit të tij, por edhe të Simonës, Keisy-t dhe Sidny-t, shumë momente familjare, ku vajzat buzëqeshin dhe përqafojnë babanë e tyre.
“Thonë se femrat janë më afër baballarëve, meshkujt me nënave të tyre, mendoj se kjo është e vërtetë. Simona ishte si nënë me motrat e saj; një grua e vogël, edhe mësuesit e saj më thanë kështu. Ajo do të duhej të vendoste se cilën shkollë do të ndiqte, nuk e dinte ende, i pëlqente volejbolli. Po të ishte këtu sot do të ishte 23 vjeçe. Kush e di, ndoshta do të kisha qenë gjysh. Keisy ndoqi një shkollë kërcimi, ishte në shkollën fillore. Ajo gjithashtu doli mirë në shkollë, ishte më e egër. Dhe pastaj Sidny, e vogla, kur mbërrita nga puna ajo vrapoi drejt meje dhe më përqafoi.”
Pas asaj që ndodhi, e keni takuar ndonjëherë ish-bashkëshorten tuaj?
“Asnjëherë. Mësova nga ju në Il Giornale se pas pesë vjetësh i ishte besuar një komuniteti. Nuk më intereson nëse është në ferr apo në parajsë, sepse dhimbja ime nuk do të ndryshojë kurrë.”
Pas masakrës në Chiuso, ju rindërtuat jetën tuaj. Jeni i lumtur sot?
“Është një pyetje e vështirë për t’u përgjigjur. Djali im dhe gruaja ime janë gëzimi im dhe meritojnë dashurinë, vëmendjen dhe konsideratën time. Sigurisht, në zemër ka gjithmonë atë ankth të tmerrshëm që nuk largohet. Ka ditë kur ndihem i brishtë. Dhjetë vjet janë një kohë e gjatë dhe megjithatë ato janë gjithmonë pranë meje. Ndonjëherë unë shikoj lart dhe më duket sikur ato janë aty… pranë meje.
