Të kesh një kafshë shtëpiake mund të jetë një mjet shumë i dobishëm për edukimin dhe mirëqenien e fëmijëve tanë. Për fëmijët, të merresh me një qen ose mace që fëmijë, në fakt mund të jetë një “terapi” e pavullnetshme e sjelljes.
Së pari, marrëdhënia me një kafshë mund të jetë e dobishme për t’i bërë fëmijët të respektojnë krijesat e tjera. Në fillim, fëmijët e vegjël priren t’i konsiderojnë qenët dhe macet si lodra, por së shpejti ata kuptojnë se ato kafshë janë krijesa si ato, me vullnetin dhe aftësinë e tyre për vetëvendosje. Me fjalë të tjera, të jetosh me një kafshë mund të jetë e dobishme për të mësuar fëmijët se të tjerët kanë gjithashtu ndjenja dhe nevoja. Qentë dhe macet marrin frymë, janë të ftohtë, të nxehtë, të uritur, të etur, kanë nevojë për përkëdhelje dhe dashuri. Kur fëmija i kupton intuitivisht të gjitha këto, ai do të ketë arritur të zhvillojë një empati, e cila është thelbësore për bashkëjetesën midis njerëzve.
Së dyti, një fëmijë i cili është mësuar të bashkëveprojë me qen dhe mace që në moshë të vogël dhe që i përfshin ato në lojërat e tij, do të zhvillojë aftësi shoqërore që do të jenë të vlefshme për të në marrëdhëniet e tij me fëmijë dhe të rritur të tjerë. Me fjalë të tjera, duket se fëmijët që kanë qen dhe mace janë më të aftë ta mbajnë nën kontroll ankthin sesa fëmijët e tjerë, dhe është e qartë se kjo aftësi do të dëshmojë se është thelbësore edhe në moshën e rritur.
