20 Marsi është datëlindja ime
Që nis si ditë e rëndomtë pranverore,
Por, Universi i Mirësisë me urime
Më merr në fluturime princore.
Për mua, nuk është vetëm mosha
Që më bën të shpërfillshëm ndaj vetes,
Shpirtit me nipër e mbesa i mbushet shporta
E këto festa sikur më veniten e treten.
Pastaj, njeriu sado i fortë që të duket
Është në çaste të tilla qenie e brishtë,
Përkedhelja e prindit me fjalë nuk thuhet
Kur mungon, s'ka gjë më të trishtë...
Melankoli, mërzitje, mallëngjim
Hedh krahëve me pelerinën e moshës,
Kur vijnë mbesat e nipi me gëzim
Kam tortën më të ëmbël të botës.
Dhe i flak tutje pezmatimet
Si veten më bëjnë zogjtë e pranverës sot,
Shkallëve të bardha të jetës ngjitem
Dhe zemrën e bëj fole për zogjtë.
Po miqtë e mirë si bredha me frymë,
Si me magji ma hoqën tisin gri,
Dinjitetit të tyre u puth synë
Vijoj Udhëtimin krah tyre përsëri.
Bilbila të fjalës dhe këngës si ata
Janë thesar dhe fat që i kam si yje,
Shporta e shpirtit fjalët e mëdha
S'i mban dot, se ka urimet e tyre.
Po më skuq faqen Piro Bregu
Tek më nis ato fjalë me shtatë drita,
Po Hiqmet Mehmetaj për lirikat strategu
Po flamuri në furtunë Kristo Çipa?!
Sa shumë lule çelën urimet e tyre
Po ashtu dhe një turbullim të ëmbël,
Sa shumë u mbush shporta me yje
Në datëlindjen time, si një ëndërr.
