Ajo që ndodh rreth nesh shpesh është shkretë dhe bie mbi ne, qenie i përfshirë në errësirë, dëshpërim.
Mirela Cocheci, në vëllimin dygjuhësh (rumanisht-shqip) Fuqia e Mendimeve (Editura Castrum
de Thymes, Giroc, 2024), përpiqet të gjejë një rrugëdalje nga kjo atmosferë e trazuar.
Pas disa përpjekjesh, ai zbulon dritën. Një dritë që buron nga qielli, konsideratë për të cilën njeriu
duhet të lidhë një besëlidhje me të, duke e lejuar veten të mbështjellë nga besimi:
(" Qielli të më përgatisë një magji / që të bëj një besëlidhje me të / që ta shkruaj
poezi në shpirt e në bark / Dhe të burojë nga mendimi i një mendimi"), në atë mënyrë që të bëhet
vetë bartës i dritës ("Të zgjosh Dritën mes yjeve, / Të fluturosh lehtë, me ta të dridhen
/ T'i ngatërroj me vargjet e mia / Dhe të rilindë nga kredo e një feje” – Mendim, ëndërr, besim).
Në momentin kur njeriu kupton rëndësinë e dritës dhe është i etur për ta përvetësuar atë,
i është falur faji ("dhe rrugës / drejt Dritës / fala unë isha fajtor" - Rruga drejt dritës).
Dhe me të vërtetë, në fund të rrugës ai prek dritën dhe shndërrohet në gjithçka
("Kur hija është e soditjes së lehtë / Dhe kur e natyrshme duket e panatyrshme / i depërtoj një nga një, secili,
/ Nga hije, në dritë zgjohem” - Soditje), sepse drita fiton valenca të reja, si p.sh. etja për dije dhe vetënjohje.
Dhe në njohjen e vetvetes banon më i ndrituri dritë, origjina e njeriut është hyjnore:
("Ti e ke përjetuar luftën / ke njohur disfatën / ke ndjerë vuajtje / ke shijuar vetminë /
Ke jetuar mungesën e shpresës / ke kërkuar përgjigje / në tokë në ujërat në
qiejt / dhe i gjete / në vetvete / dhe kur / zbulove veten / u bëre / dritë” –
Rizbulimi).
Me (ri)zbulimin e brendshëm, vetë drita do të fitojë vrull nga jashtë, përmes fjalës së shkruar:
(“Po të mos kishe shkruar kur koha kishte ndalur / Në figura me fytyra shurdhmemece / Do të kishte
dritat mbetën të pashkruara / dhe ëndrrat-në netë, të panjohura" - Po të mos kishe shkruar), përmes poezisë,
e cila bëhet një armë e vërtetë në luftën kundër errësirës ("Mendja ime mbetet e shurdhër, pasi errësira
nuk më prek, / Unë guxoj të shkruaj poezi dhe me to dua të fitoj” – Absolute White).
Në këtë mënyrë njeriu do ta gjejë pavdekësinë e tij përmes fjalëve të shkruara në letër (“Transcend to
drita që ngjall fjalët, / E dërrmuar, e panjohura bëhet e njohur, / E nënshtruar dhe bosh zbresin në varre /
Kimerat e vdekjes me gjurmë balte” – Ideja e kohës), rrjedha e kohës duke u penguar. Mund
shumë, me anë të poezisë njeriu do të jetë në gjendje të përmbushë ëndrrën e tij për të fluturuar,
duke u bërë sërish e mundur e pamundura realiteti imagjinar.
"Nga gjithçka ndërtova një mburojë / dhe krahët e bardhë u rritën, / i mblodha
të gjitha në vargje / duke bërë prej tyre Universin" - Univers).
Drita përfaqëson lidhjen midis tokës dhe qiellit, midis njeriut dhe Zotit, duke rikthyer
shpresa ne zemra. (Daniel Luca)
