Besoj se shumë prej jush kanë qenë vazhdimisht me mua kur hedh në letër mendimet e mia për këtë botë, në të cilën vetëm dy gjëra priren drejt sigurisë, lindja dhe vdekja, por edhe ato nuk mund të jetohen si një përvojë personale. Mes të parit dhe tjetrit, jeta, një mozaik i secilit prej nesh, njerëz të vërtetë, që jetojmë në të vërtetën, përmes fuqisë për t'iu dhënë vetes njerëzve të tjerë. Sigurisht që nuk ka pyll pa zona të thata, por ju lutem...
Disa njerëz mendojnë se zonat e thata janë pjesë e drejtimit dhe mjedisit. Të tjerët, që aktualisht janë kapur pas tuajit, një ditë do t'i lexoni akoma këto rreshta. Ata kanë të bëjnë me jetën. Për një ribashkim të mundshëm në një botë tjetër, ne debatojmë. Ne jemi të gjithë të mirë në këtë. Le të debatojmë, nëse nuk do të kemi ndonjë gjë më të mirë për të bërë, por shpresoj, me më shumë qartësi, pa gërvishtur në formën e "qoftë dhe do ta bësh". Ndoshta do t'i përgjigjemi edhe pyetjeve që na ndjekin vazhdimisht: Pse kemi lindur? Me fjalë të tjera, pse kemi ardhur në botë? ...Dhe pse vdesim? Pyetjes së fundit, në këto dhjetëra faqe, pothuajse i jam përgjigjur. Ne e bëjmë vetë! Natyrisht, ne mund të shtojmë më shumë.
Në një rend tjetër, në vetminë time, ndonjëherë kujtoja Platonin dhe botën e tij, një botë idesh e trajtash të pastra, ku bleta ishte bletë, zogu ishte zog, ku njeriu ishte NJERI... Epo, ja ku është këtu. ! Sipas tij, ardhja në tokë e të gjithëve dhe e çdo individi do të kishte qenë, disi, një rënie në harresë. Vetëm pas kësaj, ri-mësim dhe ringritje përmes kujtimit. Me fjalë të tjera, rindërtimi përmes fjalës. Kjo çështje më bën të shoh një lidhje midis tij, gjeniut të Antikitetit, dhe Gjon Pagëzorit, një nga apostujt e parë që i dëshmoi botës se si Zoti-Fjala u bë mish. Prandaj, lindja, ardhja jonë në botë, do të nënkuptonte mishërimin në një vazhdimësi, të Zotit nëpërmjet çdo të sapolinduri. Prandaj dënimi i njeriut me moral, me papastërti, me dinjitet dhe nder. Ne kemi lindur për të qenë të denjë. Përndryshe nuk shoh se çfarë do të kërkonim këtu. Ju lutem, sa kohë, pasi keni ardhur në botë, humbni drejtimin, humbni verën, ngatërroni botën...
I braktisur rastësisë, në sfera të heshtura, i palistuar, njeriu trup, pa vetëdije, endet. Në kushtet kur Kisha, institucion por edhe levë e jetës shoqërore, tërhiqet nga skena botërore, politika, me gjithë pluripartizmin e saj, e përhumbur nga totalitarizmat dhe interesat, rrallëherë e kthen njeriun në vijën e duhur të jetës. Ligjet organike, etj., tha Montesquieu, janë si rrjeta e merimangës, në varësi të kontekstit bëhen të dobëta. Për këtë arsye, si një njeri i braktisur në xhunglën e ekzistencës, përfundimisht tëhuajsohesh edhe nga vetja. Ti as nuk jeton, as nuk ekziston më, domethënë nuk i lë më gjurmët e tua në kanavacën e kohërave të tua, por më së shumti zvarritesh nëpër baltën e mbledhur nga koha. Alkooli, prostitucioni, droga, pastaj uria dhe vdekja (nuk gabova, po e përsëris, uria dhe vdekja) sjellin fitim, sidomos për ata që supozohet se të mbrojnë prej tyre. Nuk kam nevojë të shpjegoj, jam i sigurt se kupton edhe më shumë se sa doja të të thoja.
Në kushtet e pasigurisë, në dorën e dorës, dëshpërimi i njeriut çdo mbrëmje ka ndjesinë se ai është ulur me vdekjen në shtrat. Sa të fortë do të mund të ishim o Zot, po të mundnim më parë veten tonë, pa u hedhur në qafë të tjerëve! Atëherë, në një situatë të tillë, vdekja, mundimet, sidomos ato të shpirtit, do të qëndronin shumë larg nesh. Përndryshe, kot vazhdojmë të themi lutjen: “Ati ynë që...” Disa flenë se kështu ka qenë jeta e tyre, flenë, të tjerë, me sytë e ngulur në qiell, si të shkretë, mezi dremitin.
“Një ditë do të zgjohet vetëm ajo, vdekja. Epo, dhe? Do të shohim!" - thonë të gjithë me vete, të goditur si nga një neveri universale.
Si të gjithë, me vdekjen e tyre, fundi, për disa, vetëm një kalim, për të tjerët... Asgjë nuk është e rastësishme. Ju vini në botë me një qëllim. Të pëlqen apo jo, duhet bërë. Jeta ka rregullat e saj të shkruara, të pashkruara, nuk ka rëndësi, duhet t'i intuitosh dhe t'i respektosh, duke ecur në dritë, përndryshe do të kalosh në ferr, do të copëtohesh e do të të jepet sa andej-këtej. Kjo eshte!
Megjithatë, mos kini frikë, shpirti nuk rrudhet! Në fund të rrugës, vetëm ai çlirohet, ndez nga ne dhe vrapon mes galaktikave. Ndoshta e sheh veten me një, me një tjetër, këtu, atje, jep edhe llogari, ia merr përsipër hundës dhe pastaj, nëse duhet, përsëri në borxh! O “shpirt i mirë në çdo gjë”, shpirt në këmbët e botës! Është pak pas mesnate, /Kur të mbaroj së kënduari këto fjalë. /Po largohem! /Në rrugën e gjatë, /Vazhdova të meditoja rrugës (...)
