“Pse vazhdon t’ia shpjegosh veten. Për këdo nuk ka asnjë qëllim të të kuptojë, por thjesht do të të kontrollojnë.
Shpjegimet janë dhurata të shenjta, për t’i dhënë vetëm vetes. Dhe për atë që të do ashtu siç je. Pra, po këto shkëmbime fjalësh bëhen puseta të pasura me liri. Përndryshe, kthehen në burgun më të pamëshirshëm. Atë të shpirtit tënd”.
“Por, nëse nuk justifikoj atë që mendoj dhe atë që bëj, askush nuk do të më njohë kurrë!”
“Deri më tani jeni vetëjustifikuar me të tjerët. A ka ndryshuar ndonjë gjë? A keni marrë më shumë dashuri? Më shumë mirëkuptim? A të njohin më shumë? Shpjegimi është mënyra e vetme të shpëtosh nga vetja, të drejtohesh nga jashtë, të mos vlerësosh veçantinë tënde.
Kur i jepni dikujt shpjegime për botën tuaj të brendshme, jeni duke kërkuar falje për gjendjen tuaj. Dëshironi të merrni miratim, këshilla, udhëzime për t’u ndjekur.
Por shpirtit tuaj nuk i duhen të gjitha këto. Ai thjesht dëshiron që t’ju bëjë të ndiqni pëshpëritjen e tij. Ashtu si kafshët, që nuk kanë nevojë për shpjegime, por për shikime, prekje, kujdes.
Njohja e tjetrit ndodh mbi të gjitha me zemër. Kurrë me një fjalë të vetme”.
