“E keqja është e pakuptimtë për ata që nuk e kanë kuptuar që ne nuk jetojmë përgjithmonë “- Aristoteli
Në jetë, shumë njerëz do të na lëndojnë, do të na bëjnë keq dhe do të na bëjnë padrejtësi. Dhe sigurisht askush prej nesh nuk e pëlqen këtë.
Sidoqoftë, kjo është larg nga shpenzimi i pjesës tjetër të jetës tonë në rënkime dhe murmuritje se sa e padrejtë është shoqëria. I padrejtë apo i drejtë, kjo është ajo dhe ne duhet të mësojmë të vazhdojmë. Nuk dua të them që ata që bëjnë keq duhet të mbeten pa u ndëshkuar dhe pa pasoja. Kjo është e nevojshme që një shoqëri të funksionojë. Një shoqëri pa ligje dhe drejtësi është e pamundur.
Por në një nivel personal, dhe në një moment e tutje, ne duhet të mësojmë të falim dhe të ecim në rrugën tonë. Sepse e keqja që mbajmë për të tjerët, vetë-keqardhja që ndiejmë për veten tonë dhe errësira që na mundon sepse dikush, për arsyet e tij ose nga marrëzia, na ka dëmtuar, nuk na bën mirë.
Unë shoh njerëz në të tridhjetat, në të dyzetat, të hidhëruar dhe akoma duke u marrë me prindërit e tyre, sepse ata nuk i ndihmuan me diçka ose i privuan nga diçka tjetër. Dhe e përdorin si një justifikim, sepse ata janë sot në këtë rrëmujë. Por ajo që ata nuk e kuptojnë është se tjetër gjë është shpjegimi dhe një gjë tjetër është justifikimi. Ne e humbasim të drejtën për një justifikim, ajo na hiqet, që nga momenti kur rritemi.
Përtej kësaj, ajo që bëjmë, ajo që mendojmë dhe ajo që ndiejmë është problemi dhe përgjegjësia jonë. Vetëm nëse marrim 100% të përgjegjësisë së jetës sonë, ne do të jemi në gjendje të heqim qafe të keqen që ndiejmë në shpirtin tonë. Vetëm nëse mësojmë të falim do të çlirohemi dhe do të vazhdojmë rrugëtimin tonë. Sepse sa më gjatë ta mbajmë të keqen, aq më shumë ajo na mban neve. Jemi bllokuar në negativitet, urrejtje dhe të qara, me rezultatin që të bëhemi të çorientuar, të mbërthyer në të kaluarën dhe në diçka që vetëm na dëmton.
Vendosni faljen në programin tuaj. Disa gjëra i’a vlen të barten me vete. Sidomos kur ju rrahin dhe torturojnë psikologjikisht pa fund. E keqja është një barrë për shpirtin. Le të të shpengojë drita e faljes. Duke mbajtur inat, ju po ndëshkoni veten. Ai që ju lëndoi mund të mos e kuptojë ose mund të mos e mbajë mend ose mund të mos ekzistojë.
Askush nuk ju kërkon të përqafoni atë që ju bëri padrejtësi. Por të paktën mund ta falni atë, të liroheni dhe të vazhdoni, pa pengesa, për të krijuar jetën tuaj dhe parajsën tuaj. Një parajsë ku urrejtja dhe e keqja nuk kanë vend. Jeta është e shkurtër dhe duhet ta jetojmë me dashuri.
