Kur lind një fëmijë, lindin gjithashtu një nënë dhe një baba, si edhe katër gjyshër! Nëse prindërit përjetojnë zhvendosjen e rolit të tyre familjar (nga djali dhe vajza tek babai dhe nëna), gjyshërit përjetojnë emocione të një lloji tjetër dhe plotësues. Nga njëra anë, ata duhet të bien dakord të ndryshojnë pikëpamjen e tyre për fëmijët dhe t’i perceptojnë ata si të barabartë.
Nga ana tjetër, lindja e nipit mund të zgjojë tek ata ndjenja konfliktuale, duke i bërë ata të rijetojnë të gjitha emocionet dhe kujtimet kur ata u bënë prindër, por gjithashtu duke i bërë ata të hyjnë në një periudhë tjetër prindërimi, në të cilin nuk janë më protagonistë të drejtpërdrejtë, por spektatorë të përvojës dhe veprimeve të fëmijëve të tyre, të cilët tani janë rritur dhe janë bërë vetë nëna dhe baballarë.
Kur ekziston afiniteti i pikëpamjeve, ose në çdo rast komunikimi i mirë, mirëkuptimi, niveli i ndërgjegjësimit midis brezave, gjyshërit (prindërit dhe vjehrrat) mund të jenë një burim i shkëlqyeshëm i mbështetjes për prindërit e rinj dhe nga ana tjetër të marrin një përvojë ndjenjash pasurimi. Por jo gjithmonë gjithçka shkon normalisht, ose të paktën, në shumë raste midis prindërve dhe gjyshërve ekziston një fazë pak a shumë e gjatë adaptimi, me konflikte, frikë dhe pasiguri që kërkojnë kohë për tu përpunuar dhe kapërcyer.
Në veçanti, ndonjëherë ka nevojë për maturim dhe rritje në marrëdhëniet midis vjehrrës dhe nuses, kur kjo e fundit bëhet nënë. Ndryshe nga marrëdhënia me nënën e saj, nusja këtu përballet me ide dhe stile prindërimi që nuk janë të njohura për të, por që janë ato që partneri i përjetoi kur ishte fëmijë. Mund të ketë më pak besim dhe për këtë arsye më shumë siklet për të shprehur ndjenjat dhe frikën, për të vendosur kufij ose për të kërkuar ndihmë. Për më tepër, ndërsa marrëdhënia midis një nëne dhe nënës së saj është e drejtpërdrejtë, ajo me vjehrrën kalon përmes marrëdhënies me partnerin.
Ndonjëherë ka dallime mendimesh midis nuses dhe vjehrrës në lidhje me mënyrën e kujdesit për foshnjën. Interesi dhe këshillat e gjyshes atërore mund të përjetohen si një pushtim fushor ose kritikë; dhe nga këndvështrimi i gjyshes, zgjedhjet e ndryshme të nuses mund të perceptohen si një kritikë ndaj stilit të saj amë, dhe gjyshja mund të ndihet e lënë mënjanë.
Është e rëndësishme që në këtë fazë të adaptimit të shmangim rënien në një situatë konflikti në të cilën secila palë përpiqet të provojë se kush ka të drejtë dhe kush gabim, kush ka të drejtë ose jo të vendosë për fëmijën. Këto konflikte rrezikojnë t’i lënë të gjithë të pakënaqur dhe ta vendosin babanë e fëmijës në një situatë të turpshme, në të cilën dy gratë në jetën e tij (nëna dhe gruaja) i kërkojnë atij të mbajë një anë.
Shpesh të dy pretendentët kanë nevojë të dëgjohen në nevojat dhe ndjenjat e tyre. Gjyshja duhet të tregojë atë që ka mësuar në përvojën e saj të kaluar si nënë, për të qenë në gjendje të flasë për përpjekjet dhe besimet e saj duke marrë jo domosdoshmërisht marrëveshje për gjithçka, por mirëkuptim dhe pranim; asaj i duhet thënë që ajo ka bërë më të mirën e saj si nënë dhe se këndvështrimi i saj respektohet, edhe kur nusja zgjedh të ndjekë një stil tjetër kujdesi; ajo duhet të sigurohet se përvoja e saj nuk është e kotë dhe se mbështetja dhe vlerësimi i saj janë ende të nevojshme.
Nëna e re ka nevojë për pranim dhe mbështetje në hapat e saj të parë si prind, një trajnim i matur, i cili më shumë sugjeron sesa jep këshilla. Ajo duhet të ndiejë besimin e gjyshes së saj atërore, besimin se edhe nëse heziton në hapat e parë ajo do të mësojë artin e nënës. Ajo ka nevojë për hapësirë përreth saj, domethënë, pranimin e mënyrës së saj për të qenë nënë, edhe nëse është pak më ndryshe nga ajo e vjehrrës së saj dhe se ajo di të mbështesë pa zëvendësuar veten, e gatshme për të ndihmuar pa gjykuar.
Në të vërtetë, dëgjimi dhe respekti i ndërsjellë, pa gjykim, është ajo që prindërit, të vjetër dhe të rinj, kanë nevojë, dhe nëse vendoset për këtë kuptim të ndërsjellë dhe të dashur, familja e gjerë do të jetë në gjendje të shprehë të gjithë potencialin e madh për mbështetje dhe mençurinë me të cilin është i pasur çdo individ.
