Numërova vitet e mia dhe zbulova se kam më pak kohë për të jetuar këtej e tutje, nga sa kam jetuar deri më tani. Ndihem si ai fëmija që fitoi një pako me ëmbëlsira: e hëngri të parën me kënaqësi, por kur kuptoi se kishin mbetur pak, filloi t’i shijonte ato intensivisht.
Nuk kam më kohë për takime të pafundme ku diskutohen statutet, rregullat, procedurat dhe rregulloret e brendshme, duke ditur që asgjë nuk do të arrihet.
Nuk kam më kohë për të mbështetur njerëzit absurdë të cilët, me gjithë moshën e tyre kronologjike, nuk janë rritur.
Koha ime është shumë e shkurtër: Unë dua thelbin, shpirti im nxiton. Nuk kam më shumë ëmbëlsira në pako.
Unë dua të jetoj pranë njerëzve njerëzorë, shumë njerëzorë, të cilët dinë të qeshin me gabimet e tyre dhe që nuk fryhen nga triumfet e tyre, që marrin përgjegjësitë e tyre. Kështu mbrohet dinjiteti njerëzor dhe ne shkojmë drejt së vërtetës dhe ndershmërisë. Është thelbësore që e bën të vlefshme jetën për ta jetuar.
Dua të rrethohem nga njerëz që dinë të prekin zemrat, njerëz që janë mësuar nga goditjet e vështira të jetës, të rriten me prekjen e butë të shpirtit.
Po, unë jam në një nxitim, jam në nxitim për të jetuar me intensitetin që vetëm pjekuria mund të japë.
Nuk kam ndërmend të shpenzoj ndonjë nga ëmbëlsirat e mbetura. Jam i sigurt që do të jenë të shijshme, shumë më tepër sesa ato që kam ngrënë deri më tani.
Qëllimi im është të arrij fundin e kënaqur dhe në paqe me të dashurit e mi dhe ndërgjegjen time.
Kemi dy jetë, dhe e dyta fillon kur kupton se ke vetëm një.
