Sakrificat në dashuri janë të mira vetëm nëse janë të duhura. Në një marrëdhënie në çift, sakrificat e vazhdueshme nuk e bëjnë dashurinë më të madhe ose më romantike, por ndodh krejt e kundërta. Sakrificat e vazhdueshme konsumojnë dhe gërryejnë, na largojnë nga vetja, derisa na ndryshojnë si njerëz. Në një marrëdhënie emocionale, në vend të sakrificave, përkushtimi është i rëndësishëm.
Nëse nuk ankohemi, ka të ngjarë që dikush të kënaqet nëse na rreh, sepse mendon se nuk na lëndon. E njëjta gjë vlen edhe për lidhjet emocionale. Sakrificat për dashurinë janë normale dhe janë plotësisht të kuptueshme në një moment të caktuar.
Sidoqoftë, askush nuk mund të anashkalojë faktin se çdo sakrificë ka një çmim. Çdo heqje dorë dhemb. Çdo ndryshim i minutës së fundit është i pakëndshëm. Çdo devijim në rrugën e jetës sonë nuk është i lehtë, ndonjëherë peshon dhe madje dhemb, por ne e bëjmë atë nga zemra sepse jemi të përkushtuar për të njëjtin projekt.
Nëse partneri nuk e vlerëson ose nuk është i vetëdijshëm për këtë kosto emocionale (dhe personale) që përfshin një sakrificë, atëherë ne po shkojmë në rrugën e gabuar. Besimi do të oksidohet ngadalë, derisa, herët a vonë, të shfaqen pakënaqësi. Çdo heqje dorë do të dëmtojë sepse çdo pjesë e jona, të cilën ne e kemi hedhur gjatë rrugës, nuk do të kthehet më kurrë, humbet përgjithmonë.
Vetë-mohimi pa kufij në marrëdhëniet në çift nuk është i shëndetshëm. Të përshkruash, të heqësh dorë, të heqësh dorë nga sot, nesër dhe e nesërmja është një mënyrë e trishtuar për të asgjësuar vetëvlerësimin e dikujt dhe për t’i dhënë formë një surrogati të dashurisë, i dhimbshëm dhe i padepërtueshëm.
“Nëse asgjë nuk na shpëton nga vdekja, të paktën lë dashurinë të na shpëtojë nga jeta”. -Pablo Neruda-
Cili është kufiri i sakrificave në dashuri?
Shpesh thuhet se dashuritë e mëdha, si sukseset e mëdha, kërkojnë sakrificë. Askush nuk ka arsye ta mohojë atë. Nëse do të dilnim në rrugë dhe do bënim këtë pyetje, do të kishte shumë njerëz që mund të na flisnin për një heqje dorë nga partneri. Dorëzimet që e kanë bërë jetën e tyre të marr një drejtim të ri dhe që, pa dyshim, ia kanë vlejtur, sepse, tani, ata jetojnë një dashuri të plotë dhe të lumtur.
Sidoqoftë, ka sakrifica në dashuri që nuk duhen bërë. Shumë njrëz mendojnë se sa më shumë sakrifica të bëjnë, aq më autentike dhe romantike do të jetë marrëdhënia. Në këto raste, duket sikur dashuria të ishte një lloj hyjnori i lashtë që duhej adhuruar, një entitet për vetëflijim.
Është e nevojshme të kuptohet që jo gjithçka lejohet, jo gjithçka vlen. Në çështjet afektive nuk duhet të sakrifikohet, sepse sakrificat në dashuri nuk duhet të jenë sinonim i vetë-mohimit. Ashtu siç nuk është e përshtatshme të ndizni një zjarr në të cilin të digjni vlerat, identitetin dhe vetëvlerësimin tuaj. Ka disa kufij që duhen njohur.
Gatishmëria për të sakrifikuar është më e mirë se sakrifica e vazhdueshme
Psikologët Van Lange, Paul AM, Rusbult dhe Caryl E. Drigotas kryen një studim interesant i cili u botua në Journal of personality and social psychology. Në të, ata treguan se një nga variablat që përcaktonte më shumë angazhimin, stabilitetin dhe lumturinë e çiftit ishte gatishmëria e tyre për sakrificë. Një person nuk ka nevojë që partneri i tij të heqë vazhdimisht dorë ose të japë gjithmonë mbështetjen e tij. Ajo që është me të vërtetë e rëndësishme është të dish që ai do të jetë në gjendje ta bëjë atë në një rrethanë të jashtëzakonshme. Të dimë se mund të kemi këtë mbështetje absolute dhe të pakushtëzuar në kohë nevoje, është ajo që na jep vërtet siguri dhe kënaqësi.
Sakrificat në dashuri dhe borxhet emocionale
Të gjithë e dimë se dashuria kërkon angazhim. Ne jemi të qartë se ndonjëherë jemi të detyruar të bëjmë disa sakrifica në mënyrë që marrëdhënia të ketë një të ardhme, në mënyrë që ajo të konsolidohet ashtu siç dëshirojmë. Prandaj është një mjet për të arritur në një fund, ku fitimet tejkalojnë humbjet dhe në të cilat ne lëvizim me siguri dhe liri, sepse na ndihmon të dyve të rritemi si çift.
Megjithatë, ndonjëherë, sakrifica në dashuri mund të bëhet borxh. Ka edhe nga ata që e përdorin atë si licencë për zhvatje emocionale: “Pas gjithçkaje që kam bërë për ju, ju nuk mund të hiqni dorë tani”, “Pas gjithë gjërave që kam lënë për të qenë me ty, tani po dilni me një qëndrim kaq egoist”.
Ky aspekt është një detaj që nuk mund ta injorojmë sado i errët të jetë thelbi i tij. Sepse ka nga ata që e kuptojnë dashurinë në terma absolut dhe, natyrisht, ekstrem: Unë ju jap gjithçka, por edhe ju duhet të më jepni gjithçka. Këto janë situatat në të cilat ne ndjehemi të detyruar të sakrifikojmë identitetin tonë dhe kështu humbasim të gjithë shkëlqimin e dinjitetit. Sakrificat në dashuri duhet të jenë të ndjeshme, të kufizuara dhe të justifikuara, sepse në çështjet emocionale nuk ka arsye të braktisim veten. Nuk ka asnjë arsye për të lënë atë që vlen dhe që na përcakton.
Ne mund të bëjmë shumë për të dashurin tonë, madje edhe disa sakrifica. Sidoqoftë, ekzistojnë disa pengesa të pakapërcyeshme, të tilla si shantazhi ose shtirja si një person tjetër.
