Mos të keqkuptohemi, unë vdes për kulturën #SingleLife (Jeta beqare). Më pëlqen pavarësia, këngët që tregojnë sa e fortë jam etj, etj. Sot, lexova që deri në 2030-ën, 45% e grave amerikane nga mosha 25-44 do jenë beqare, sipas një studimi. Miqtë më thonë që jam "rehat single" dhe e besoj këtë. Unë jam në formën time më të mirë. Më pëlqen vetmia, të mos i jap askujt nga kokoshkat e mia dhe ta kem gjithë batanijen për vete, por dreqi e mori, ndonjëherë lodhesh së qeni beqare dhe mendon se të ndash kokoshkat me dikë s'është dhe aq keq.
Po, unë e dua vërtet një marrëdhënie. Pse është kaq e gabuar? Pse duhet të tingëllojë si "tradhti" për gjithë beqarët nëpër botë. Si mund ta them këtë me zë të lartë pa tingëlluar si antifeministe?
Unë e di sa të privilegjuar jemi që jetojmë në këtë kohë. Gratë nuk martohen më me detyrim dhe mund t'ia dalin mbanë fare mirë vetë. Sidoqoftë, kjo nuk do të thotë që nuk dua një partner që të marrë natën vonë me makinë, apo të më dërgojë meme në Instagram apo dikë me të cilin të arratisem fundjavave larg qytetit.
Unë e adhuroj privatësinë, por u lodha duke i bërë gjërat vetëm dhe më shumë, u lodha me faktin që duhet të pretendoj se "s'kam nevojë për askënd dhe të gjitha klishetë e tjera". Sigurisht që nuk kam nevojë për askënd, por kjo nuk do të thotë se nuk dua të dashuroj dikë.
Mendoj se nuk jam e vetmja që ndihet kështu dhe nuk ka asgjë të keqe. Por të paktën, le të mos shtiremi si një grup burrash e grash "shumë të fortë, që nuk ia kanë nevojën askujt" sepse është e lodhshme dhe e pakuptimtë.
Duket se ka dalë në modë të sillesh sikur "nuk ke ndjenja", "je i pashpirt" apo "shumë i zënë duke bërë para për të ndjekur dashurinë". E dini çfarë nuk del kurrë nga moda? Dashuria. Mos u dorëzoni deri sa ta gjeni!
