Të gjithë jemi ulur në prehërin e tyre, na mbajtën në krahë. dhe falë kësaj dashurie jemi rritur”, shkroi Papa Françesku në një nga predikimet e tij. Në fjalën e tij ati i shenjtë thotë se: “zemra e zotit jo vetëm që na jep më shumë nga sa kemi nevojë, por gjithashtu shqetësohet se asgjë nuk ka humbur, madje as një fragment”.
“Një copë e vogël buke mund të duket si një pak gjë, por në sytë e Zotit asgjë nuk duhet të hidhet poshtë”, shpjegoi Francis: “Për më tepër askush nuk duhet të hidhet poshtë. Është një ftesë profetike që ne duhet t’i bëjmë jehonë edhe në botë: mblidhini, ruajini me kujdes. Gjyshërit dhe të moshuarit nuk i ka lënë pas jeta, si pjesësa që duhen hedhur. Ato janë ato copa të çmuara të bukës të mbetura në tryezën e jetës sonë, të cilat ende mund të na ushqejnë me një aromë që kemi humbur, ‘aromën e kujtesës’. Le të mos e humbasim kujtimin për të cilin të moshuarit janë bartës, sepse ne jemi fëmijë të asaj historie dhe pa rrënjë do të thahemi. Ata na kanë ruajtur përgjatë rrugës së rritjes, tani na mbetet ne të ruajmë jetën e tyre, të lehtësojmë vështirësitë e tyre, të dëgjojmë nevojat e tyre, të krijojmë kushte në mënyrë që ata të lehtësohen në detyrat e tyre të përditshme dhe të mos ndihen vetëm”.
“Le të pyesim veten:” A bëra një vizitë tek gjyshërit e mi? Të moshuarve në familjen time ose lagjen time? A i dëgjova? A u kushtova pak kohë atyre? “, pyeti Papa. Kështu që asgjë nuk humbet: asgjë nga jeta dhe ëndrrat e tyre. Na takon sot të parandalojmë pendimin e nesërm që nuk u kemi kushtuar vëmendje të mjaftueshme atyre që na deshën dhe na dhanë jetë. Gjyshërit dhe të moshuarit janë buka që ushqen jetën tonë. Ne jemi mirënjohës për sytë e tyre të vëmendshëm, të cilët na kanë vënë re, për gjunjët e tyre që na kanë mbajtur në prehër, për duart e tyre që na kanë shoqëruar dhe ngritur në krahë, për lojërat që kanë luajtur me ne dhe për përkëdheljet me të cilat ata na ngushëlluan. Ju lutemi mos i harroni! Le të bëhemi aleatë me ta.
Të mësojmë të ndalemi, t’i njohim, t’i dëgjojmë! të mos i hedhim kurrë! t’u falim dashuri. dhe ne mësojmë të ndajmë kohën me ta. Do të dalim më mirë. dhe, së bashku, të rinj dhe të moshuar, do të jemi të kënaqur në tryezën e përbashkët, të bekuar nga zoti”.
