Për arsyen e thjeshtë, se parakushti i domosdoshëm i dashurisë është braktisja e egos dhe njeriu ka shumë frikë ta bëjë këtë; i duket pothuajse një formë vetëvrasjeje, por vetëm sepse nuk di gjë tjetër përveç egos së saj që është bërë identiteti i vetëm dhe mendohet se braktisja e saj do të thotë domosdoshmërish rënie e individualitetit tonë.
Por nuk është e vërtetë! Në fakt, e kundërta është e vërtetë: nëse nuk e braktis egon, nuk do të jesh kurrë në gjendje të njohësh qenien tënde të vërtetë!
Egoja është një simulim, është diçka false, e shpikur; vetëm nëse e lini do të mund të shihni realitetin, përndryshe ajo do të vazhdojë të mbetet e fshehur nga iluzioni … ashtu si retë fshehin diellin.
Dashuria kërkon braktisjen e egos dhe në atë pikë ajo mund të bëhet pragu i hyjnores. Gjithashtu mund të filloni duke dashur një person, por përfundimisht do të dashuroni atë që nuk ka personalitet; personi bëhet një dritare e hapur në qiellin e pafund, por është e nevojshme të jesh plotësisht i vetëdijshëm se është e nevojshme të sakrifikosh vetë egon.
Njerëzit dëshirojnë shumë dashuri, por në të njëjtën kohë ata kapen pas egos së tyre, kështu që dashuria nuk bëhet kurrë realitet.
Njerëzit kanë lindur dhe vdesin pa provuar kurrë nektarin e dashurisë, dhe nëse nuk përjetoni dashuri, nuk do të jeni kurrë në gjendje të përjetoni jetën dhe nuk do të jeni në gjendje të mësoni kuptimin e saj.
