Edhe ne siç ishim, i përkasim të shkuarës. Pra, ndoshta nuk është e vërtetë që ka qenë më mirë më parë, sepse ajo më parë nuk ekziston më
Shpesh e gjej veten duke menduar për të kaluarën, për gjithçka që ka qenë dhe mund të ketë qenë. Për sukseset e humbura, për gabimet e përsëritura, për dështimet. Dhe rrëfej se në realitet, kjo zhytje në kujtimet e vjetra është diçka që më ka përkitur gjithmonë. Jam veçanërisht e magjepsur nga ëmbëlsia melankolike e nostalgjisë, por nuk e mohoj që ndonjëherë më tremb të pranoj se sa fuqi ka kjo mbi mua.
Sepse atëherë, në një mënyrë apo tjetër, përfundoj gjithmonë duke bërë krahasime, duke i mbyllur mendimet e mia të ditës me atë fjali që vë në dyshim të gjitha gjërat që i përkasin të tashmes sime. A ishte vërtet më mirë më parë? Dhe nëse ishte, deri në çfarë mase?
Sigurisht, krahasimi është mjaft i dobët nëse shikoj gjithçka që ishte jeta ime para emergjencës shëndetësore. Sepse Koronavirusi më hoqi shumë, dhe ndoshta na hoqi diçka të gjithëve. Dhe është e pashmangshme të mos ndalosh së menduari se si ishte jeta përpara se fjalë si viruset, bllokimet dhe tamponët të bëheshin pjesë e leksikut tonë.
Ka nga ata që thanë se do të dilnim më mirë. E mbështeta me zë të lartë. Megjithatë, sa më shumë kalojnë ditët, aq më shumë bindem për të kundërtën. Më mjafton t’i hedh një sy rrjeteve sociale, zënkave dhe ofendimeve të vazhdueshme që ngrihen nga njëra anë apo tjetra vetëm për të mbizotëruar arsyet e gjithësecilit.
Sidoqoftë, ishte një moment kur besova vërtet se gjithçka mund të ndryshonte për mirë. Ishte kur ndjeva për herë të parë në jetën time se isha pjesë e diçkaje të madhe dhe të jashtëzakonshme. I mbani mend këngët në ballkon dhe përqafimet gjatë izolimit?
Por gjithçka përfundoi shpejt. Për shkak se dihet zhgënjimi, ai është i nevojshëm për mbijetesën tonë. Dhe tani që ngadalë po i kthehemi normalitetit, nuk mund të mos pyesim veten se si është në të vërtetë të kthehesh në normalitet. Sepse deri tani e kemi kuptuar që nuk ka më kthim. Dhe kjo është një e vërtetë që vlen jo vetëm për pandeminë, por për të gjithë jetën tonë.
Sepse ato situata që kemi jetuar, ato zakone që i kemi mbajtur pranë njëri-tjetrit dhe ajo e përditshme që kemi jetuar çdo ditë, tani i përkasin të shkuarës. Edhe ne siç njiheshim i përkasim të shkuarës. Pra, ndoshta nuk është e vërtetë që ka qenë më mirë më parë, sepse ajo më parë nuk ekziston më.
Ka një pikë thyerjeje në jetë, ka shumë në realitet, të cilat mund të përkojnë me një ngjarje dramatike, me një zhgënjim, me një punë të re apo një transferim. Këtu, kjo shënon një fillim të ri, të cilin ne duhet ta kemi parasysh sinqerisht dhe racionalisht, sepse pikërisht në atë moment gjithçka ndryshon.
Në romanin e tij Injoranca, Milan Kundera shkruan se “Nostalgjia është vuajtja e shkaktuar nga dëshira e parealizuar për t’u kthyer”. Dhe kjo më bën të mendoj. Jo aq për vendet fizike të mbajtura në kujtesën time, sa për ndjesitë, emocionet dhe ndjenjat që më përkisnin. Për ato momente kalimtare që nuk janë kthyer më.
Sigurisht që është bukur ta mendosh, sepse kjo nostalgji e ëmbël dhe e hidhur na jep një fuqi të madhe, atë të udhëtimit në kohë për të mbajtur në zemër kujtimet më të bukura, si një thesar të çmuar. Por ajo që është një udhëtim thuajse mitik dhe legjendar nuk mund të kthehet në një arratisje nga e tashmja, tani e di mirë.
Kjo është arsyeja pse kam vendosur që nuk do ta kthej jetën time sot në fantazmën e asaj të mëparshme. Përkundrazi, do ta vlerësoj atë të kaluar për t’u hapur ndaj të resë, për të promovuar ndryshimin dhe për të mirëpritur një fillim të ri. Sepse në fund të fundit, të nisësh nga e para është gjithmonë e bukur.
