Sa shumë ka nevojë shpirti njerëzor për dhimbje për të përjetuar ekuipazhin e vetvetes…! Sa të qeshur dhe mashtrues janë ndjekësit e të ashtuquajturit “të menduarit pozitiv”, metodave të ndryshme të kontrollit të mendjes dhe psikologjisë pop, kur theksojnë rëndësinë e manipulimit të mendimeve si ilaç për sëmundjet që mundojnë shpirtin…!
Njeriu i destinuar për mendimin psikologjik të orientuar drejt modernizmit, i destinuar për “pozitivitet”, as nuk mund të kuptojë dhe as të përjetojë defiçitin jetësor të krijuar në trupin bazë të shpirtit të tij kur i shmanget sistematikisht dhimbjes.
Dhimbja që vjen si rezultat i përballjes së tij me çështjet e rëndësishme ekzistenciale të jetës: menaxhimi i humbjes, përpjekjet e mundimshme për të zbuluar dhe/ose ndërtuar kuptimin pas dhimbjes.
Për të kompensuar këtë mangësi, ai thith me lakmi tmerrin, dhunën, dhimbjen e pandërprerë të projektuar kaq pa dallim nga kinemaja perëndimore, telenovelat dhe buletinet e lajmeve të televizionit abuziv të pamëshirshëm.
Kur shpirti nuk lihet në vrullin e tij natyror, atëherë ai ushqehet me ‘hedhurina’, duke huazuar jetën e të tjerëve…
