Ndjenja se ata që na rrethojnë janë të zënë, është e zakonshme për shumë njerëz. Jeta e sotme ka një ritëm frenetik dhe ditët zhduken nga kalendari me shpejtësi të madhe. Është e vështirë për shumë prej nesh të ndalet, të lërë mënjanë detyrat dhe profesionet për një moment dhe të mendojë për të tjerët. Ndonjëherë, diçka e thjeshtë “si jeni?” Mund të bëhet porta e intimitetit me njerëzit që duam.
Sidoqoftë, shpesh, jemi aq të përqendruar me punën, studimet ose projektet tona saqë e humbasim plotësisht busullën. Kur dikush na sheh në sy dhe na pyet sinqerisht se si jemi, përjetojmë një ndjenjë gëzimi që derivon nga të ndjerit i njohur, i rëndësishëm dhe me vlerë.
Vlera e të pyeturit dikë “Si je?” në një mënyrë transparente dhe të sinqertë gjendet tek fjalët, por nuk jeton aty. Rëndësia e tyre buron nga interesi që zbulojnë. Të vëresh se një person tjetër është i interesuar për ne, ushqen vetëvlerësimin tonë. Është një mekanizëm i brendshëm i qenies njerëzore. Miliona vjet më parë, nëse nuk do të ishim pranuar nga fisi, do të kishim shansin e mirë për t’u margjinalizuar dhe për të mos mbijetuar në një mjedis të mbushur me kafshë dhe fatkeqësi. Sidoqoftë, duke bashkëpunuar me ekzemplarë të tjerë të llojeve tona, kemi garantuar mbijetesën.
Nevoja për t’u konsideruar nga të tjerët është gdhendur në gjenet tona. Nga kjo rrjedh se, vëmendja e të tjerëve është një dhuratë e shkëlqyeshme që mund të na nxjerrë nga trishtimi ose zbrazëtia në një kohë shumë të shkurtër. Nga ana tjetër, nuk është një pyetje thjesht e dyanshme. Me fjalë të tjera, nëse dua të rris mundësinë që të tjerët të interesohen për mua, të më pyesin se si jam dhe të më ofrojnë ndihmën e tyre kur të më duhet, padyshim që do të bëj të njëjtën gjë edhe me ta. Por në një mënyrë të vërtetë, dhe jo për diçka si këmbim. Kjo pikë është shumë e rëndësishme sepse pasqyron dashurinë e sinqertë për të tjerët. Nëse nuk do të ndodhë, vështirë se do të shoh përmbushjen e pritshmërive të mia se si të tjerët duhet të sillen ndaj meje. Nëse duam të marrim dashuri, së pari duhet ta dhurojmë.
Hapat për të pasur interes të vërtetë
T’u interesosh të tjerëve dhe ta bësh në atë mënyrë që edhe të tjerët të interesohen për ne, nuk është një qëllim i lehtë për t’u arritur. Siç është parashikuar, ndonjëherë ritmet janë aq të shpejta sa bëhet shumë e vështirë të largohesh nga angazhimet e tua për të parë përreth. Inercia na fton të qëndrojmë të përqendruar, për të ruajtur vizionin tonë. Në këtë dinamikë nuk është e pazakontë të zgjohesh një ditë dhe të kuptosh se njerëzit që kishin besim tek ne nuk kanë më. U transmetuam atyre idenë se përparësitë tona ishin krejt të ndryshme. Për ta zgjeruar vështrimin tonë, mund të ndërmarrim një sërë hapash për të treguar interesin tonë të vërtetë për të tjerët:
Pyesni të paktën dy persona çdo ditë “Si je?” ose “Si po kalon?”. Njerëzit kanë tendencë të monopolizojnë bisedat duke folur shumë për veten e tyre: punën, partnerin, fëmijët. Ky reflektim i vëmendjes ndaj vetes nuk na lejon të decentralizohemi, të mësojmë nga të tjerët dhe të promovojmë ndihmën nëse bashkëbiseduesi ynë ndihet i frustruar ose i pakënaqur. Mendoni se të kujdesesh për të tjerët do t’ju bëjë më të lumtur. Shpesh ne ia besojmë lumturinë gjërave të parëndësishme.
Mendojmë se “do të jem i lumtur kur të gjej punën time të ëndrrave”, “do të jem i lumtur kur të fitoj konkursin”, “do të jem i lumtur kur të martohem”. Është e vërtetë që këto ngjarje na ofrojnë njëfarë mirëqenieje dhe, ndoshta, lumturi. Të gjithë biem dakord për këtë. Problemi është që porsa përshtatemi me situatën e re, krijohet një “bazë” e re tek ne dhe kemi nevojë për më shumë. Është një mirëqenie e përkohshme. Përkundrazi, ndërtimi i marrëdhënieve shoqërore të bazuara te besnikëria dhe e vërteta, do të na bëjë të lumtur pjesën më të madhe të kohës. E thoshte shkrimtar Lev Tolstoj, duke konfirmuar se “kush ndihmon të tjerët, ndihmon veten”.
Ndërsa filloni të tregoni interes për të tjerët, bota juaj do të ndryshojë. Nëse më parë dukej se të gjithë po shkonin sipas mënyrës së tyre, do të vini re se do të merrni më shumë mesazhe, më shumë telefonata, më shumë vizita dhe në fund të fundit më shumë vëmendje. Interesi autentik për të tjerët shpesh shndërrohet në mirëqenie të thellë ndaj vetvetes.
Lumturia vjen kryesisht nga mbështetja e kolegëve tanë dhe prandaj është e nevojshme ta kultivojmë këtë vëmendje. Një vështrim i sinqertë, një pyetje e thjeshtë dhe një ndjenjë që, pa fjalë, është e aftë të thotë “jam aty nëse ke nevojë për mua” mund të jetë më e çmuar se çdo aset material. Decentralizimi i vetvetes na bën të lirë, njerëzorë dhe, rrjedhimisht, njerëz të zhytur në marrëdhënie të bazuara te dashuria dhe e vërteta. A nuk ia vlen ta provosh?
