Ju nuk keni për të thënë fjalën tuaj. Ju nuk keni nevojë t’i komunikoni botës çdo mendim tuajin – në të vërtetë nuk ka nevojë. Përkundrazi, kërkoni të drejtën tuaj për heshtje dhe fshehtësi.
Në lidhje me këtë, ka një pasazh drithërues në “Pourparler” të Gilles Deleuze, rreth atyre që ai i quan “çiftet e mallkuar”. Ato, pra, në të cilat njëri nga dy partnerët, përballë një gjendjeje të veçantë shpirtërore të tjetrit, ndoshta i zhytur në mendime ose nostalgjike, e shtyn me ngulm duke i kërkuar të shprehet, të thotë gjithçka, t’i tregojë vetes menjëherë dhe për gjithçka në një inkuizicioni të vërtetë të brendshëm.
“Ndonjëherë ne sillemi sikur njerëzit nuk mund të shprehen. Por, në realitet, ata nuk reshtin kurrë së shprehuri. Ne jemi të shpuar me fjalë të kota, sasi të çmendura fjalësh dhe imazhesh. Marrëzia nuk është kurrë memece apo e verbër. Problemi nuk është më lejimi i njerëzve të shprehen, por ofrimi i intervaleve të vogla të vetmisë dhe heshtjes në të cilat ata më në fund mund të gjejnë diçka për të thënë”.
Ne të gjithë kemi një nevojë jetike për këto boshllëqe. Ne jemi të pushtuar nga kthesat e pafundme të “fjalëve boshe, por të dubluara”, të trefishuara, njëqindfish, në një përsëritje të pafund të të njëjtave fraza: fenomeni i frazave të dubluara në rrjetet sociale është një tregues i problemit, në të cilin të gjithë ia kthejnë fytyrën. një frazë e vetme. Njeriu ndihet i lirë në këtë hiper-shprehje, e cila është në të vërtetë vetëm një formë e rafinuar e censurës. Në fakt, Deleuze vazhdon: “Forcat e represionit nuk i pengojnë njerëzit të shprehen, përkundrazi i detyrojnë të shprehen”. Atëherë do të ishte e nevojshme, shpjegon filozofi francez, të mësohej të shijonte përsëri “ëmbëlsinë e të paturit asgjë për të thënë, të drejtën për të mos pasur asgjë për të thënë”, sepse vetëm nga ajo pafuqi është nisur që “diçka e rrallë ose e rrallë, e cila vërtet meriton të thuhet”.
Po sikur të mendonim për një ekuacion linear midis heshtjes dhe shëndetit?
Dëshira për të qenë mirë, në perspektivën individualiste dhe konkurruese të sistemit kulturor ku jetojmë sot, nga shumëkush shihet si një dëshirë për të shkëlqyer, me nuanca dhe paragjykime të çuditshme. Wellness, megjithatë, nuk është një konkurrencë, por diçka jashtëzakonisht individuale dhe intime. Mirëqenia ime personale psikofizike nuk është e arritshme në kurriz të dikujt tjetër dhe, mbi të gjitha, nuk është aq lehtë e matshme për të qenë në gjendje për të hartuar një renditje globale (si dhe e njëjtë për të gjithë). Ne këshillohemi që të mos e konsiderojmë heshtjen – dhe për rrjedhojë shëndetin tonë – si një faktor përcaktues në marrjen e vendimeve. Por pastaj pyesim veten se çfarë duhet të veprojmë dhe si mund të kuptojmë se çfarë është e mirë për veten tonë. Kjo është baza për diskursin kompleks mbi kuptimin bashkëkohor të shëndetit. Në fakt, shëndeti ka kaluar nga një problem mjekësor në një mënyrë jetese. Por a do të thotë të jesh i shëndetshëm thjesht të mos kesh patologji, shanse më të pakta për t’i zhvilluar ato me kalimin e kohës, apo diçka ndryshe?
