E vërteta është se nënat e sotme vuajnë nga vetmia. Ata gjykohen përjetë, vihen në gjyq, në pritje, ankth nga kushdo që zotëron të drejtën e fjalës. Nuk ka ndërgjegje, nuk ka mendim të mëparshëm, ata janë të dehur vetëm me mësime dhe këshilla të pakaluara.
Instinkti i nënës, sipas të cilit çdo nënë e di se çfarë është më e mira për fëmijën e saj, është krejtësisht i zhytur nga idetë e të tjerëve, që i vënë në dyshim të heshtur. Si rezultat, nënat dyshojnë në instinktet e tyre, duke u mbështetur te të tjerët, pa gjetur mbështetjen e duhur dhe mbi të gjitha pa mbështetje në kryerjen e vendimit të marrë.
Kur të bëheni nënë, duhet të hyni në një kohë të shenjtë, të krijuar nga njohuria me foshnjën tuaj tashmë nëpërmjet barkut. Një kohë e bërë me tinguj, lëvizje, ngjyra, gjeste që dallojnë “tonën” duke qenë nëna. Në vend të kësaj, je në grackë në një shoqëri gjykuese që, sido që të bësh, bën gabime. Ju jeni shënjestra e një bote të rëndë e cila shtyp nënën e re.
Nëna që punon akuzohet se nuk është nënë e mirë, sepse e lë fëmijën e saj nën kujdesin e të tjerëve, kështu që është egoiste; nëna që rri në shtëpi konsiderohet tepër e ngeshme për një nënë dhe një grua “të mirëmbajtur”; nëna e shqetësuar është e gabuar; nëna që e lë fëmijën të përjetojë, akuzohet se ka rritur një egërsirë. Të gjitha nënat janë vazhdimisht të fajësuara, të nënçmuara, të goditura rëndë, të poshtëruara. Kjo pse? A është shoqëria më e mirë me këtë lloj të menduari? A mos vallë, përçmimi i tyre i bën të ngrihen ata që i gjykojnë?
Shoqëria e gjykimit, e dënimit, e shpifjes publike. Viruset e tastierës, të mbrojtura nga ekrani, përhapen si zjarr i egër që infekton të gjithë. Po, sepse me ardhjen e rrjeteve sociale është shumë më e lehtë të shfaqësh etiketat, t’i zbulosh botës se kush është tjetri. Gra dhe burra që skanojnë pa frikë jetën e tjetrit dhe shpifin pa ditur të vërtetën.
Por nënat duhet të mbrohen, të kuptohen dhe të dëgjojnë. Ata duhet të mbështeten, ai qark i ndihmës reciproke për gratë, i KOMUNITETIT që ka humbur, por është i çmuar, duhet të rikrijohet. E çmuar jo vetëm për gratë dhe fëmijët, por edhe për burrat, shoqëruesit, burrat e grave / nënave, sepse nëpërmjet këtij kontributi të paçmuar të njerëzimit, shumë faktorë rreziku të disa sëmundjeve do të zhdukeshin, me përfitimin e gjithë familjes.
Le t’i ulim armët tona kundër atyre që na japin jetë. Burrat dhe gratë, pa dallim, gjenerohen dhe dashurohen dhe të njëjtët pastaj kthehen në gjykatës tallës të gruas / nënës, pa marrë parasysh se ata janë krijuar prej tyre. Detyra jonë është të shikojmë çdo nënë me sy të sjellshëm, delikat, të kuptueshëm dhe jo gjykues. Shpesh ka shpjegime, keqkuptime, kujtime që nuk i dimë, të cilat kushtëzojnë sjelljet, veprimet dhe mendimet. Ne qëndrojmë të heshtur, me krahë hapur, me duar të shtrirë, duke pritur që ajo të besojë, të na lërë një copë nga vetja për të mbledhur, të vishemi me mendime të mira dhe të kthehemi. Le të bëhemi një prani. Ne krijojmë komunitet. Ne eliminojmë fajin, papërshtatshmërinë, paaftësinë për të kërkuar ndihmë, gjykim.
Nënat rrisin fëmijët, bëjnë që bota të shkojë rrotull, të udhëheqin betejat, të dashurojnë, të kuptojnë. Ne duhet të jemi nëna për mamatë tona. Por edhe babai për to. Gra dhe burra për nënat. Sepse pa to, as ne nuk do të ekzistonim. Të kujtosh është mirë për zemrën dhe për vetëdijen, sepse duke i mbështetur ata po ndihmojmë në krijimin e një bote më të mirë.
