Sikur të ishim të aftë të linim kohën në jetën tonë kur ajo e kërkon atë. Sikur të ishim të guximshëm dhe ta linim të bashkohej me ne në betejat tona, humbjet tona, në kohët e mira dhe gjithashtu kur ndihemi të vetmuar…
Koha është shoqëruesi ynë i udhëtimit, jo një armik, siç e shohim ndonjëherë. Sepse kur jemi të humbur, kjo na shpëton. Kur i japim vend, ai bën punën e vet.
Kur humbasim bashkëudhëtarë, na ndërpriten ëndrrat, ose e shohim veten vetëm në rrugën e jetës dhe jemi vazhdimisht me nxitim, shurdhojmë emocionet tona.
Por nëse ndalemi për një sekondë dhe dëgjojmë, do të dimë gjithçka që na nevojitet për të gjetur lehtësim nga dhimbja jonë.
Koha na pëshpërit në vesh se jeta vazhdon dhe kur mësojmë të ulim barrat tona dhe ta përqafojmë atë, atëherë plagët tona shërohen.
Zgjidhja kërkon kohë
Nxitimi nuk është kurrë një ide e mirë. Problemet kërkojnë kohë për t’u zgjidhur. Ashtu si në dashuri, sepse e gjithë energjia që kemi derdhur tek dikush duhet të gjejë një destinacion të ri.
Ëndrrat e prishura gjithashtu kanë nevojë për kohë sepse truri ynë duhet të gjejë plane ose zgjidhje të reja. Dhe humbjet kërkojnë kohë sepse ne duhet të mësojmë ta vendosim dashurinë tonë diku tjetër…
Koha është përgjegjëse për vendosjen e çdo mendimi, çdo emocioni dhe çdo personi në vendin e vet. Na mëson se asgjë nuk është përfundimtare, se gjërat ndodhin, të mira dhe të këqija, dhe se përfundimisht gjithçka bëhet më mirë.
Na ndihmon të rritemi dhe t’i shohim gjërat nga një këndvështrim tjetër.
Aty ku mbretëron paqja dhe ju mund të krijoni dhe rimendoni dhe gjeni të mirat, por edhe të mësoni nga e keqja. Është koha të rrëmbehemi, por të vazhdojmë të ecim, në mënyrë që – ashtu si në histori – të na shpëtojë kur asgjë tjetër nuk mundet.
