Me kalimin e kohës, veza e Pashkës është bërë një nga simbolet e vetë festës së krishterë. Në krishtërim simbolizon ringjalljen e Jezusit nga varri. Tradita e vezës klasike të çokollatës është e kohëve të fundit, por dhurata e vezëve të vërteta, zbukuruar me çfarëdo lloj modeli ose dedikimi, ka të bëjë me festivalin e Pashkëve që nga Mesjeta.
Veza ka pasur tipare simbolike që nga kohërat e lashta. Në fakt, vezët shpesh kanë luajtur rolin e simbolit të vetë jetës, por edhe të shenjtërisë: sipas disa besimeve pagane dhe mitologjike të së kaluarës, qielli dhe planeti konsideroheshin dy hemisfera që u bashkuan për të krijuar një vezë të vetme, ndërsa egjiptianët e lashtë e konsideronin vezën si bashkimin e katër elementëve të universit (ujin, ajrin, tokën dhe zjarrin).
Tradita e dhuratës së vezëve është e dokumentuar tashmë në mesin e persianëve të lashtë, ku tradita e shkëmbimit të vezëve të thjeshta të pulave në ardhjen e sezonit të pranverës ishte shumë e përhapur, e ndjekur me kalimin e kohës nga popuj të tjerë të lashtë si egjiptianët, të cilët e konsideronin ndryshimin e stinës si fillimin e vitit, si dhe grekët e kinezët. Shpesh vezët zbukuroheshin tradicionalisht me dorë.
Zakoni i krishterë i vezëve të Pashkës filloi midis të krishterëve të hershëm të Mesopotamisë, të cilët ngjyenin vezët me bojën e kuqe “në kujtim të gjakut të Krishtit, të derdhur në kryqëzimin e tij”.
Katolicizmi mori traditat që shihnin simbolin e jetës në vezë, duke i ripërpunuar ato në këndvështrimin e ri të Krishtit të ringjallur. Në fakt, veza i ngjan një guri dhe duket i pajetë, si dhe varri prej guri në të cilin u varros Jezusi. Megjithatë, brenda vezës, ekziston një jetë e re gati për të lulëzuar nga ajo që dukej e vdekur. Në këtë mënyrë, veza pastaj bëhet simbol i ringjalljes.
