Dashuria ka tre dimensione. Njëra është ajo shtazore: nuk është asgjë tjetër veç epshit, një fenomen fizik. Tjetri është ai njerëzor: është më i lartë se epshi, seksualiteti, sensualiteti. Nuk është një përdorim i thjeshtë i tjetrit si mjet; i pari është vetëm një shfrytëzim: tjetri përdoret si mjet.
1) Njëra është varësia, në të cilën jetojnë shumica e njerëzve. Gruaja varet nga burri, burri varet nga gruaja: ata shfrytëzojnë dhe dominojnë njëri-tjetrin, ata posedojnë njëri-tjetrin dhe e zvogëlojnë tjetrin në një mall. Kjo është ajo që ndodh në botë në 99% të rasteve, prandaj dashuria, e cila duhet të hapë dyert e parajsës, vetëm hap dyert e ferrit.
2) E dyta është pavarësia, kjo ndodh herë pas here. Por edhe kjo mundësi sjell pakënaqësi, sepse konflikti është i vazhdueshëm. Asnjë marrëveshje nuk është e mundur: të dy janë absolutisht të pavarur dhe asnjëri nuk është i gatshëm për kompromis. Ata i japin liri tjetrit, por është më shumë si indiferencë sesa liri. Të dy jetojnë në hapësirat e tyre dhe marrëdhënia e tyre duket vetëm sipërfaqësore, të dy kanë frikë të depërtojnë në thellësinë e tjetrit, sepse të dy janë më të lidhur me lirinë e tyre sesa me dashurinë.
3) Mundësia e tretë është ndërvarësia. Ndodh midis dy personave që nuk janë as të varur dhe as të pavarur – por në sinkron të thellë me njëri-tjetrin, sikur të merrnin frymë për njëri-tjetrin, një shpirt në dy trupa: sa herë që ndodh, dashuria ndodh. Vetëm në këtë rast është dashuri. Në dy rastet e tjera nuk është dashuri e vërtetë: ato janë vetëm marrëveshje para-shpirtërore për çështje karmike. Por vetëm marrëveshje. Në rastin e tretë, dashuria ka diçka shpirtërore. Ndodh shumë rrallë, por sa herë që ndodh një pjesë e qiellit bie në tokë.
