E dashur Coleen
U largova nga shtëpia kur isha 18 vjeç dhe nuk i kam parë prindërit e mi për tre vjet. Shkova të jetoja me një shoqe më të madhe, e cila ishte 22 vjeç në atë kohë, dhe fjeta në divanin e saj derisa gjeta një punë, dhe më pas munda të merrja me qira një dhomë në një banesë.
Unë jam 21 vjeç dhe pres një fëmijë me të dashurin tim. Nuk ishte planifikuar, por ne jemi të dy të emocionuar dhe të përkushtuar për të qenë prindër të mirë dhe kemi mbështetjen e familjes së tij, të cilët na kanë sugjeruar të transferohemi me ta përpara se të lindë fëmija, në mënyrë që ata të mund të ndihmojnë për muajt e parë. Dilema ime është, nuk e di nëse apo si t'u tregoj prindërve për fëmijën.
U largova nga shtëpia me kushte të këqija. Unë nuk shkoj mirë me nënën time - ishte një marrëdhënie shumë e paqëndrueshme. Unë shkoj më mirë me babin tim, por ai gjithmonë mban anën e saj. Ata e dinë se ku jam dhe si jam përmes njerëzve të tjerë, por ne nuk kemi pasur kontakt të drejtpërdrejtë.
Nuk di si të ndërtoj ura me ta. Mamaja ime ka qenë gjithmonë jashtëzakonisht kritike ndaj meje dhe mbytëse, kështu që bëra shumë budallallëqe për ta pushtuar dhe lënduar. Do të zhdukesha për ditë të tëra dhe nuk do t'i tregoja se ku isha sepse e dija se do të sëmurej nga shqetësimi. Nuk jam krenare për këtë, por ndërsa mund t'i pranoj këto gjëra, ajo ende mendon se është nëna perfekte dhe se unë jam e vështirë dhe mosmirënjohëse. Nuk jam i sigurt se çfarë të bëj - a mund të më ndihmoni?
Coleen thotë:
Duke pasur parasysh tablonë më të madhe, mendoj se këshillimi familjar do të ishte rruga përpara nëse doni t'i zgjidhni këto çështje dhe të rindërtoni marrëdhënien.
Por, të gjithë duhet të arrini në atë pikë dhe, ndërkohë, ndoshta mund t'i tregoni se do të jenë gjyshër. Është ndoshta një ide e mirë të mos prisni asgjë prej tyre në këmbim - qoftë emocionalisht apo praktikisht - në mënyrë që të mos mbeteni të zhgënjyer. Por t'u thuash atyre mund t'ju japë paqe mendore dhe t'ju ndihmojë të ndiheni më të sigurt dhe të kontrolloni jetën tuaj.
