Shpesh e cilësuar si çmenduri, e folura me veten ka edhe avantazhet e saj. Të flasësh me veten është diçka që gabimisht e lidhim me çmendurinë dhe anomali.
Ne kemi idenë që gjuha përdoret për të komunikuar me të tjerët dhe se kur të folurit nuk i drejtohet dikujt ajo është një shenjë e vuajtjes nga një çrregullim mendor. Sidoqoftë, pothuajse të gjithë e bëjmë këtë, të paktën kur jemi vetëm dhe nuk ka njerëz përreth që mund të na dëgjojnë.
Të flasësh me veten nuk është një simptomë e vetmisë ose e të mos paturit miq. Për shumë njerëz, është një mënyrë për të organizuar ose sqaruar idetë. Sipas mendimit të psikologut Isabel Larraburu, njerëzit që ekstrasifikojnë idetë dhe disponimet e tyre, kanë nevojë për stimuj më të ndjeshëm për të arritur ekuilibrin personal. Nëse detyrohen të izolohen, ata mund të krijojnë një mjedis për veten e tyre duke folur me veten, me kafshë ose me bimë.
Të flasësh me veten është normale
Në psikologji, të folurit me veten quhet fjalim i vetë-drejtuar, fjalim privat ose fjalim i vetë-përqendruar tek fëmijët. Sipas Lev Vygotsky (1962), specialist i psikologjisë së zhvillimit, ky lloj ligjërimi është pjesë e një procesi natyror.
Një nga aspektet që dallojnë fëmijët dhe të rriturit nuk është prania ose mungesa e këtij lloji të foluri, por me kalimin e kohës fjalimi privat zvogëlohet dhe bëhet i brendshëm për të përbërë një fjalim të brendshëm ose një mendim verbal, i cili zakonisht përfshin pëshpëritje dhe fjalë të ngatërruara në vend të zërave me zë të lartë.
Pse është një shenjë e mirë?
Për shkak të faktit se gjuha përmirëson të kuptuarit, e folura ka avantazhet dhe efektet e saj pozitive, ndihmon njerëzit të organizojnë më mirë idetë e tyre dhe madje të shndërrojnë informacionin që u vjen atyre. Një lloj monologu bëhet një gjuhë e brendshme që ju lejon të përpunoni më mirë të dhënat.
