“E di që kjo do të tingëllojë e çuditshme, por unë dhe gruaja ime nuk kemi pasur asnjëherë marrëdhënie seksuale. Jo sepse nuk e dua apo sepse nuk jemi afër njëri-tjetrit në mënyra të tjera – por sepse thjesht ka munguar intimiteti fizik. Ajo e ka bërë të qartë që në fillim se nuk ndihej rehat me seksin, dhe unë, për shumë vite, e pranova këtë. U përpoqa ta respektoj dhe ta kuptoj, me shpresën që një ditë ndoshta do të ndryshonte.”
“Vitet kaluan. Ndërtuam një jetë së bashku – shtëpi, punë, rutinë, përgjegjësi. Por gjithmonë ndjeva boshllëkun. Ishte një mungesë që nuk mund ta mbushja me asgjë tjetër, sado që e doja si person dhe e vlerësoja për gjithçka tjetër që është.”
“Pastaj, ndodhi diçka që nuk e kisha parashikuar. E takova sërish dashurinë time të parë – vajzën që dikur më bëri të ndihesha i gjallë, i dëshiruar, i lidhur. Ishim adoleshentë atëherë, dhe megjithëse gjithçka përfundoi shpejt, ndjenjat nuk ishin shuar kurrë plotësisht. Kur u ritakuam, gjithçka u ndez sërish. Ishte si të kthehesha në një pjesë të vetes që e kisha humbur.”
“E di që kjo që po bëj nuk është ‘e drejtë’ sipas normave morale. Por është e vetmja mënyrë që të ndihem i plotësuar si burrë, si njeri. Nuk ka të bëjë vetëm me seksin – është lidhja, prekja, ndjenja e dëshirës që më ka munguar për një kohë të gjatë. Me gruan time nuk kam zemër ta lëndoj, por nuk dua më ta mohoj veten.”
“Nuk po e them këtë për t’u justifikuar. Po e them sepse e vërteta është shumë më komplekse se ‘tradhëti’ apo ‘besnikëri’. Është plagë e heshtur, është kompromis i dhimbshëm, është realitet i heshtur i shumë martesave që duken të rregullta nga jashtë.”
