Kur dëgjon historinë e tronditëse të Liridona Ademajt,Erona Cokli, Gjyljeta Ukellës, dhe shumë gra të tjera që u vranë nga burrat e tyre, mendimet dhe shpresat për të ardhmen e bijave të Kosovës shtrihen në një tension të thellë emocional dhe shoqëror. Këto gratë e reja bija të Kosovës që u vranë në një akt tmerrësisht të dhunshëm, kemi përballë një histori që shtrihet përtej një tragjedie individuale. Ajo na detyron të shikojmë në thelbin e normave shoqërore dhe strukturave që ende nxisin dhe lejojnë dhunën ndaj grave dhe vajzave.
Në një realitet ku dhuna ndaj grave ende është një sfidë e madhe për shoqërinë kosovare, shpresa për të ardhmen e vajzave bëhet një çështje thelbësore për të gjithë. Në këtë kontekst, pyetja se "A me shpresuar se bija ime nuk do ta ketë fatin e Liridonës,Eronës,Gjyljetës etj. që të vritet nga burri në Kosovë?" shtron një reflektim thelbësor për rolin dhe përgjegjësinë tonë si shoqëri në mbrojtjen dhe promovimin e të drejtave të grave dhe vajzave.Epo,vrasja e tyre nuk është vetëm një histori e vajzave të humbura,por këto raste janë simbol i një problemi më të gjerë, i një sistemi social dhe kulturor që vazhdon të krijojë kushte për dhunën e që na detyron të shikojmë thellë në mënyrën si shoqëria jonë trajton dhe ndëshkon dhunën ndaj grave.
Përtej frikës dhe zemërimin që shkakton një ngjarje e tillë, shpresat janë të ndërlikuara. Në një anë, ka shpresa për një të ardhme më të mirë, ku vajzat dhe gratë mund të jetojnë në një shoqëri të barabartë dhe të drejtë. Ndërkohë, ekziston frika se problemet strukturore dhe kulturore që çojnë në dhunën ndaj grave ende nuk janë të shënuara në mënyrë të mjaftueshme për të siguruar një të ardhme më të sigurt për të gjitha gratë. Në Kosovë, si në shumë vende të tjera, ka pasur progres në luftën kundër dhunës në familje dhe për mbrojtjen e të drejtave të grave dhe vajzave. Ligjet janë ndërtuar dhe institucionet janë themeluar për të luftuar këtë fenomen të përhapur. Megjithatë, ndonjëherë realiteti mbetet i ndryshueshëm. Shpesh, ndihet si një betejë e vazhdueshme për të siguruar zbatimin e ligjit dhe për të ndryshuar atë kundër dhunës.
Pyetja ime nuk është pyetje vetëm për Kosovën,por ajo shtron një sfidë për shoqërinë njerëzore në tërësi. Në një botë ku dhuna ndaj grave dhe vajzave vazhdon të jetë një realitet, shpresa për një të ardhme më të mirë është e rëndësishme, por kjo shpresë duhet të shoqërohet me veprime konkrete për të garantuar barazinë dhe sigurinë për të gjithë.Shpresat për bijat e Kosovës janë të ndërlikuara. Në një anë, ka shpresa për një të ardhme më të mirë, ku vajzat mund të rriten në një mjedis ku janë të barabarta dhe të sigurta. Por në anën tjetër, ka një frikë të thellë që historia e dhunës ndaj grave do të vazhdojë të përsëritet në mënyra të ndryshme nëpër breza.
Për të arritur një shoqëri ku bijat e Kosovës mos të përjetojnë fatin e Lirdonës,Eronës dhe Gjyljetës, është e rëndësishme të angazhohemi në një përpjekje të përbashkët për të ndryshuar kulturën dhe për të promovuar respektin për të drejtat dhe integritetin e grave dhe vajzave. Kjo kërkon një përkushtim të vazhdueshëm nga të gjithë sektoret e shoqërisë: nga qeveria dhe institucionet, deri te komuniteti dhe familja.
Pra, a me shpresuar se bija nuk do ta ketë fatin e Liridonës,Eronës dhe Gjyljetës? Po, kemi nevojë të shpresojmë. Por mbi të gjitha, duhet të veprojmë për të ndryshuar strukturat dhe normat që e bëjnë këtë tragjedi të mundur, duke siguruar një të ardhme më të sigurtë dhe më të ndritshme për të gjitha gratë dhe vajzat e Kosovës.
PS: Meqënëse tragjeditë e këtyre tri bijave të Kosovës ishin më të freskëta,u detyrova t’i përmendi vetëm këto,pa dashur t’i harroj edhe ato 54 gratë tjera që kishin fatin e këtyre të fundit.
