Po kryeja stazhin e Partisë, në NKEM. Një ditë nuk po ndjehesha mirë dhe mezi i shtyva orët. Sa shkoj në shtëpi i them gruas, që është dhe mjeke, se ç’farë të pija ndonjë ilaç. “Po të jem kështu dhe nesër, nuk do të shkoj në punë, - shtova unë, - duhet marrë ndonjë raport”. Sa herë që vinte fjala për sëmundje e raporte, ajo kishte alergji dhe reagonte shumë ashpër, ndofta është alergjia që kanë zakonisht të gjithë njerëzit për punën e përditëshme të tyre. Por Kostandina e kishte të tepëruar këtë edhe për një arsye tjetër: duke pasur të bëjë me të sëmurë rëndë, shpesh dhe të pashërueshëm, i nënvleftësonte këto sëmundjet e tjera, paçka se ti mund të vuaje. “Ohu, nga këto le të na zënë gjithmonë”, përsëriste kur i ankoheshe. Kështu dhe kësaj radhe: sa i thashë se jam sëmurë e mund të mos shkoj në punë, kërceu përpjetë. Po dhe mua nuk m’u durua: “Mos u mërzit, se nuk të kërkoj asnjë ndihmë! Unë e ndjej se jam aq sëmurë sa çdo mjek ka për të më dhënë një tre ditësh”. Dhe, pa e zgjatur, po me ato rroba që isha veshur, dola jashtë. Vendosa ta provoj njëherë vërtet se mund të bëja dhe pa ndihmën e saj në zgjidhjen e një problemi kaq të thjeshtë shëndetësor. Nuk dua të flas për veten, por pothuajse asnjëherë nuk e shfytëzoja mundësinë që më jepej duke pasur gruan mjeke e, për më tepër, në një pozicion aq nevralgjik, për të marrë raporte të pamerituara. Por kjo është një temë tjetër. Këtu e përmenda se dhe kësaj radhe ia hapa këtë muhabet se isha vërtet sëmurë.
Aty e tek stacioni i urbanit. Pritja po m’i gicilonte edhe më tej nervat. Më në fund autobuzi erdhi. Ndalova tek rruga e Elbasanit ku ishte ambulanca e lagjes sonë. Nuk kishte dhe aq shumë njerëz duke pritur në korridor por dhe ata katër-pesë veta më dukeshin shumë nga që ndjeja se gjendja po më rëndohej: rrufa, koka e trullosur dhe debolesa e përgjithëshme e trupit dukej se po shtoheshin nga çasti në çast. Mendova t’iu lutesha atyre që po përisnin të më lejonin të hyja por, kisha ndrojtjen se mos ma merrnin për keq dhe nuk iu thashë. Aty nuk të beson gruaja jote, thashë me vete, e jo më këta që nuk më njohin fare.
Kur hyra brenda shoh dy gra të ulura në anët e kundërta të tavolinës dhe të them të drejtën po të mos kisha parë stetoskopin në qafën e njerës që ishte shtatzënë, as që do e kisha marrë vesh se kush qe mjekja. U bërë gati t’ia spjegoja se si qe situata, por ajo nuk më la të filloja dhe ma bëri me dorë të ulem, pa më parë fare. Me sa kuptova biseda që kishin nisur prej kohësh qe tepër interesante se nuk ia shkëpusnin as edhe për një moment sytë njera tjetrës. Veprimet me të sëmurin, pra edhe me mua, i bënin mekanikisht e me bezdi se mos humbisnin fillin e muhabetit. Infermierja më zgjati termometrin e po me shënja, më la të nënkuptoja se duhet ta rrasja nën sqetull. Vetëm kur do të shënonte emrin e mbiemrin pata rastin ta shoh e të më shohë në fytyrë. “Për profesionin s’po të pyes, tha, se dukesh që je punëtor” – tha ajo.
Mua m’u bë qejfi që ia kisha lënë atë përshtypje, sidomos kur kisha parasysh se përse kisha ardhur. “Ngri rrobat e merr frymë thellë, - më tha doktoresha, pa kthyer as kokën nga unë. Nisi të më dëgjojë, por pa e ndërprerë muhabetin me infermieren. “Kthehu nga ana tjetër”, - më tha si me komandë dhe më trokiti edhe nja dy herë në kurriz. “Mirë, vishu”, - më tha mua dhe se ç’i pëshpëriti infermieres diçka që nuk ma kapi veshi. Infermierja nxiu me të shpejtë disa rreshta, ia dha doktoreshës për firmë e më pas ma zgjati mua. E lexoj dhe shoh se më kishte vënë ca aspirina e një shurup për kollë... “Doktoreshë, po pushim nuk më dhatë se e ndjej veten shumë keq”, i them unë, duke e mbajtur me zor inatin që më kërceu përbrenda. “Jo, nuk ke nevojë” - tha ajo pa e kthyer fare kokën nga mua, siç kishte bërë gjatë gjithë vizitës. Vë bast se ajo ndofta nuk kishte marrë vesh as se çfarë isha unë, burrë apo grua, aq pak vëmëndje më kushtoi. Me qëndrimin e saj mospërfillës ajo prej kohësh qe zhvleftësuar në sytë e mi, por me këtë që bëri tani në fund, që, pa më parë fare më dha vetëm ca aspirina, më tërboi fare. Nuk e mbajta më veten dhe shpërtheva: “Unë po ju them shumë njerëzisht se jam shumë keq, por ju as e morët mundimin të më dëgjoni, se kujtoni se jam nga ata që marr raporte kot. Sa për dijeni po të them se unë nuk jam punëtor, siç iu duka kësaj shoqes këtu, por gazetar; sa për raport, që ti thua se nuk më takon, po deshe, po të bije ty për sa ditë të duash. Unë jam i shoqi i shefes së Kimioterapisë, në Onkologjik, besoj se e njihni se kush është. As e kam fare problem atë punë, por unë erdha këtu për të vërtetuar pikërisht këtë që bëtë ju: tani e kam të qartë gjithçka dhe ju falenderoj që mbarova punë kaq shpejt. Po të isha në vendin tuaj, do të më vinte turp të mbaja bluzën e bardhë” Dhe dola. Ato u prenë në fytyrë. Infermierja më ndoqi nga pas e seç po thoshte duke m’u lutur, por unë as që e kisha mendjen fare. U ktheva në shtëpi si pulë e lagur dhe, kundër dëshirës time, i thashë Kostandinës: “Ke të drejtë! Pa ty unë nuk markam dot raport, sado i sëmurë që të jem!”.
