Unë e di se çfarë thonë për tradhtitë, sidomos kur ato bëhen në dëm të njerëzve që na kanë mbështetur gjithmonë, që na kanë mbështetur, ashtu siç ka bërë im shoq që nga dita kur shkëmbyem premtimet e dashurisë së përjetshme.
E di që thonë se nëse tradhton, nuk dashuron. Këtë kam besuar dhe unë gjithmonë, edhe pse kam tradhtuar dhe jam akoma marrëzisht e dashuruar pas burrit tim. Por e di gjithashtu se mërzia, si dhe ato zakone të padurueshme që mbytin njerëzit dhe çiftet më jetëgjatë, mund të kthehen në kurthe nga të cilat është e vështirë të mbetesh imun. Kështu e bëra, e tradhtova burrin tim, pikërisht atë që nuk e meritonte.
Nuk është perfekte, është e vërtetë. Por kush mund të thotë se ata janë vërtet? Kush mund ta pranojë lehtësisht se nuk ka bërë kurrë gabime në çift? Ai më mori si të mirëqenë për një kohë të gjatë dhe ai pushoi së dëgjuari se cilat ishin kërkesat e mia, duke më fajësuar për ankesa të thjeshta.
Por të miat ishin kërkesa të vërteta për ndihmë për të dalë nga ajo monotoni që na kishte thithur tashmë. Sepse ai e dinte që gjithçka që doja ishte të ruanim marrëdhënien tonë nga ajo mërzia që në një moment shfaqet edhe mes çifteve më të lidhur. Dhe ne, të mërzitshëm dhe të mërzitur, nuk kishim qenë kurrë.
As kur lindën foshnjat tona, të paktën në ditët e para. Ajo kishte atë aftësi që të më bënte të ndihesha e gjallë, e dëshiruar dhe e dashur, aq sa ditën e parë dhe ndoshta edhe pak më shumë. Por shpejt ky qëndrim i tij ia la vendin përtacisë dhe veseve që më përpinin nga brenda. Dhe kur ato që ai i quajti ankesa dukej se nuk dëgjoheshin, kalova te faktet. E imja nuk ishte një inat, mos harroni, aq sa një sërë rastësish (jo) fatlume që pasuan njëra pas tjetrës.
Fillova të kërkoja jashtë për atë që më mungonte brenda, duke iu përkushtuar më shumë vetes dhe pasioneve të mia. Merresha me sport, ia kushtoja kohën miqve të mi më të mirë, duke i dhënë vetes atë dalje shtesë që më parë preferoja të mos e bëja për të qenë me të. U regjistrova për një kurs kërcimi dhe më pas për një kurs fotografie për të mësuar ato që dikur ishin pasionet e mia. U takova me njerëz të rinj dhe atëherë takova një burrë më të ri se unë që dukej pasqyra e përsosur e asaj që isha jo shumë kohë më parë.
Gjetja ishte më se e natyrshme. Por pas asaj tërheqjeje mendore, e cila kalonte përmes interesave të përbashkëta dhe të njëjtave vizione të jetës, mori hov edhe ajo fizike. Dhe të gjitha ato mësime mendore për atë që ishte e drejtë dhe e gabuar nuk ishin të dobishme, sepse në fund u dorëzova. Vetëm një herë, kjo është e vërtetë, por më vjen keq.
Sepse burri im nuk e meriton, sepse lidhja jonë nuk e meriton. Sepse edhe nëse është e vërtetë që ai ka pushuar së dëgjuari mua, ndoshta edhe unë kam pushuar së dëgjuari atë. Sepse nevojat e mia nuk janë më të rëndësishme se tuajat dhe ndoshta po të kisha insistuar më pak dhe të dëgjoja më shumë, nuk do të isha në këtë situatë. Nuk do ta lija kurrë veten në krahët e një njeriu tjetër.
Dhe në vend të kësaj e bëra. Kam tradhtuar burrin dhe nuk kalon ditë që të mos pendohem për atë që kam bërë./ Revista Psikologji
