Dy shekuj më parë, poeti romantik John Keats barazoi bukurinë dhe të vërtetën, duke shkruar në poezinë e tij “Bukuria është e vërteta, bukuria e së vërtetës, kjo është gjithçka që dini në tokë dhe gjithçka që duhet të dini”.
Studiuesit kanë qenë duke kapur hapin në dekadat e fundit. Puna empirike ka konfirmuar lidhjet midis estetikës dhe besueshmërisë, perceptimeve të saktësisë dhe një ndjenje të përgjithshme të mirësisë morale.
Por, pse gjykimet e moralit dhe të së vërtetës duhet të jenë të njëanshme nga estetika?
Puna e kaluar ka demonstruar një heuristikë të rrjedhshmërisë në të cilën gjykimet e njerëzve janë të njëanshme nga shkalla në të cilën një stimul përpunohet rrjedhshëm; Stimujt e përpunuar rrjedhshëm gjykohen si më të sakta, më të njohura dhe më të bukura. Në lidhje me këtë, mjetet stilistike të tilla si rima janë treguar se rrisin të kuptuarit e njerëzve për një tekst, si dhe perceptimin e tyre për saktësinë e tij. Me sa duket, stili në të cilin komunikohet informacioni ndikon në perceptimet e së vërtetës. Por ndërsa po bëhet gjithnjë e më e qartë se ndryshimet delikate gjuhësore mund të paragjykojnë gjykime të shumta, ndikimi i shumë mjeteve stilistike mbetet i pashqyrtuar.
Nëntipi më i shpeshtë i kiazmës – ai që shfaqet në shprehjen e Keats – njihet si antimetabolë, në të cilin përbërësit që përsëriten në të kundërt janë fjalët. Antimetabol është përdorur gjerësisht si në formën e shkruar, ashtu edhe në atë të folur, nga klasikët letrarë (“Të gjithë për një, një për të gjithë”), te dramat shekspiriane (“Fair is faul, foul is fair”) dhe fjalimet presidenciale (“Mos pyet çfarë vendi juaj mund të bëjë për ju, pyesni se çfarë mund të bëni për vendin tuaj”).
