Po bisedoja me burrin tim një ditë, kur krejt papritur më erdhi një mendim. “A mund të besosh se një ditë djalit tonë do t’i thyhet zemra dhe ne nuk do të mund të bëjmë asgjë?” -i thashë. Ishte vonë natën. Të dy ishim shtrirë në shtrat dhe këto janë lloji i mendimeve që gjejnë rrugën e tyre për në trurin tim kur jam duke u përgatitur për pushim.
Ideja që djali im mund të ndjente këtë dhimbje, dhe duke qenë diçka e pashmangshme, më la pa gjumë atë natë.
Më bëri të mendoja për “dashurinë e vërtetë”. Mendoj për dashurinë, por edhe për brishtësinë e tim biri. Kur njohim dashurinë e vërtetë, shkojmë drejt saj dhe përgatitemi për të marrë më të mirën ose më të keqen e saj.
Por kur të bëheni nënë, harrojeni këtë.
Ju befas keni një manifestim fizik të dashurisë suaj që shëtit nëpër botë, jashtë trupit tuaj. Ju shkoni nga një ide teorike se çfarë është dashuria – një ide që mund ta refuzoni ose fshihni nëse bëhet shumë e dhimbshme duke parë dashurinë në formën e një trupi të vogël. Tek një vajzë e quajtur Lucy ose një djalë i quajtur Jakob. Një person me të cilin do të jeni të lidhur përgjithmonë.
Mbaj mend që një herë e pyeta nënën time se si do ta dija nëse diçka ishte dashuri e vërtetë, dhe ajo u përgjigj: “Thjesht do ta dish,”një përgjigje plotësisht e pakënaqshme.
Por që tani e kuptoj plotësisht.
Do ta kuptoni se është dashuri e vërtetë sepse e ndjeni saktësisht si e kishit imagjinuar dhe njëkohësisht shumë larg asaj që ju prisnit. Ashtu si kur gjunjët ju dridhen ndërsa qëndroni në altar ditën e dasmës tuaj, duke parë sytë e partnerit tuaj. Duke deklaruar para botës dhe vetes që premtoni të ndani jetën tuaj me këtë person që dikur ka qenë një i huaj.
Do ta dini se është dashuri e vërtetë sepse bota do të zhvendosë fokusin për ju. Ngjyrat përreth jush do të bëhen më të ndritshme dhe mund të ndjeheni të habitur nga qartësia e papritur që keni për botën. Ashtu si kur të jeni duke parë dy vija të vogla rozë në një test shtatzënie në orën pesë të mëngjesit. Ju mbahet fryma dhe vraponi të zgjoni partnerin.
Do ta dini se është dashuri e vërtetë kur koha të bëhet gjithçka dhe asgjë. Kur 28 orë kontraktime dhe tre orë pushim papritmas përkthehen në momentin kur infermierja thotë: “Unë shoh kokën e tij. Foshnja juaj është pothuajse këtu! “E vetmja gjë që mund të mendoni është, nuk mund të pres që të të takoj.
Do ta dini se është dashuri e vërtetë sepse edhe kur trupi juaj është i lodhur dhe truri juaj ka nevojë për gjumë, dhe ju pyesni saktësisht pse keni bërë zgjedhjet që keni bërë që tani ju lënë të ndjeheni kaq të çorientuar dhe të huaj, kur ‘ju buzëqeshë bebi juaj 6 javësh do të gjeni çdo përgjigjë dhe do të mendoni “Kjo është gjithçka”.
Ajo që dua t’u tregoj fëmijëve të mi është kjo: Mos kini frikë të lejoni dashurinë e vërtetë.
Po, arrin me mundësinë e dhimbjes. Po, kërkon një angazhim, kërkon që të jepni gjithçka, pa ndaluar. Kërkon kompromis, dhembshuri dhe përballje me të panjohurën. Kërkon punë, komunikim, sakrificë dhe empati.
Por kthimet, oh kthimet.
Një jetë dashurie është e pazëvendësueshme në pasuritë e saj.
Edhe kur është e vështirë. Edhe kur mbaron në zemërthyerje (ndonjëherë edhe do të ketë). Edhe kur ju frikëson. Edhe kur kjo ju bën të ndjeheni të ekspozuar ose zhvendosur. Edhe kur jeni lënduar më parë. Edhe kur duket sikur thjesht do të ishte më e lehtë të mos e bënit.
Gjithmonë ia vlen.
Dashuria e vërtetë do t’ju ndryshojë. Do të plasaritet dhe ka fuqi të lëvizë tokën poshtë këmbëve tuaja. Do t’ju bëjë të notoni si helium. Por dashuria e vërtetë është e pafalshme. Është ajo për të cilën jetojmë, fëmijët e mi të dashur dhe kjo është ajo që na detyron të vazhdojmë.
Kjo është arsyeja pse ne bëjmë gjithçka që bëjmë.
Këto janë mendimet që gjejnë rrugën e tyre drejt trurit kur jam duke u përgatitur për pushim. Gëzimi i jashtëzakonshëm i dashurisë së vërtetë biri im do të ndjejë shpresë një ditë. Dhimbja e pashmangshme në zemër do të përjetohet gjithashtu.
