Trauma e hershme e nënës është një koncept disi kompleks, por interesant. Ai flet se si traumat e pazgjidhura të nënës përfundojnë duke u transmetuar fëmijëve të saj në mënyrë të pandërgjegjshme.
Trauma e hershme e nënës është një fenomen që është identifikuar në kuadrin e perspektivës psikoanalitike frojdiane. Le të fillojmë duke thënë se, për Frojdin, trauma është një rrjedhë e tepruar ndjesish që bëhet e patolerueshme për psikikën e një subjekti.
Prandaj, trauma është një përvojë që shkon përtej mundësive të shtjellimit të personit që e përjeton – një përkufizim që nuk pranohet vetëm nga rryma psikoanalitike. Ky eksitim i tepërt, pa mundësinë e shkarkimit ose të kontrollit, do të shkaktonte kushte klinike të rëndësishme dhe paaftësie.
Në traumat e hershme të nënës, si në të tjerat, traumatika është pjesë e një përvoje subjektive që nuk shoqërohet me një ngjarje të vetme. Përkundrazi, i përgjigjet shtjellimit që personi i ka bërë pjesës së rrënjëve familjare. Le ta shohim këtë në më shumë detaje.
“Trauma nuk shkaktohet nga vdekja, por nga jeta. Dikush mund të vdesë pa e ditur. Lindja përfshin traumën e të kuptuarit.” -Richard Matheson
Çfarë është trauma e hershme e nënës?
Trauma e hershme e nënës i referohet grupit të situatave traumatike të përjetuara nga nëna dhe ndikimit të saj në marrëdhënien me fëmijën e saj. Kjo ndodh veçanërisht gjatë viteve të para të jetës së të dyve. Trauma e regjistruar gjatë fëmijërisë së nënës dhe e pazgjidhur prej saj mund të shkaktojë një patologji që do të reflektohet tek fëmija i saj. Kjo situatë do të ndodhte sepse ngjarjes traumatike i mungon një përfaqësim në psikikën e nënës.
Lidhur me këtë, Sigmund Freud u shpreh: “trashëgimia arkaike e qenies njerëzore nuk përfshin vetëm predispozitat, por edhe përmbajtjet, gjurmët mnemike të asaj që është përjetuar nga brezat e mëparshëm. Me këtë, shtrirja dhe rëndësia e trashëgimisë arkaike do të rriteshin ndjeshëm.”
Përvoja e traumës
Ajo që është specifike për traumën e hershme të nënës është se ajo është përjetuar nga nëna, por mund të rezultojë në transmetim të mëvonshëm tek fëmija. Pasoja e zakonshme është se kjo shfaqet nëpërmjet një gjendje psikosomatike tek fëmija juaj. Sjellja e nënës është e pavetëdijshme dhe përfshin dhunë që duhet matur. Megjithatë, duke qenë se nuk është kështu, fëmija përjeton si një prani e tepruar ose e munguar e nënës që ndikon në aparatin e tij psikik. Kjo situatë përfundon duke u reflektuar në trupin e fëmijës dhe në konstitucionin e tij subjektiv. Prandaj, subjektiviteti i nënës lidhet me subjektivitetin e fëmijës në një mënyrë që i lë të dy në një gjendje vulnerabiliteti.
Aspektet që shkaktuan traumën e hershme të nënës dhe që nuk u shtjelluan në atë kohë, tentojnë të përpunohen përmes marrëdhënies me fëmijën, në kërkim të kuptimit. Ky proces shkakton një dashuri shqetësuese dhe tjetërsuese nga nëna ndaj djalit të saj , mbi të gjitha, për mosnjohjen e funksionimit të vetë djalit të tij.
Transmetimi i traumës së hershme të nënës
Në kushte normale, nëna përmbush detyrën për t’i lejuar fëmijës iluzionin e kërkuar prej tij për krijimin e objekteve të dëshirës. Por atëherë duhet ta zhgënjeheni gradualisht në mënyrë që fëmija të kalojë nga varësia totale në pavarësi. Pas këtij procesi, foshnja do të jetë në gjendje të zhvillojë kushtetutën e tij subjektive. Megjithatë, ndërhyrja e traumave të papunuara të nënës mund të çojë në një efekt të ndryshuar, i cili tek fëmija shprehet si sëmundje.
Tek fëmija ndodh natyrshëm një proces i integrimit psikikë-soma që kërkon të arrijë unitetin si individ. Kur përvoja individuale e foshnjës nuk respektohet, procesi i integrimit shtrembërohet.
Identifikimi traumatik
Për sa u tha tashmë, marrëdhënia nënë-fëmijë është konfiguruar si një lidhje traumatike e pavetëdijshme e identifikimit projektues. Në këto kushte, traumat e fëmijërisë së nënës shfaqen vazhdimisht si një përvojë e pafuqisë psikike. Natyra traumatike e përvojës së nënës është rezultat i pamundësisë së përfaqësimit simbolik të ngjarjes që gjeneroi traumën origjinale. Është si një plagë që nuk mbyllet për shkak të mungesës së kuptimit.
Lidhur me këtë, Frojdi shprehet: “faktori përcaktues i ankthit automatik është një situatë traumatike dhe kjo është, në thelb, një përvojë e pafuqisë së egos përballë një grumbullimi eksitimi, qoftë me origjinë të jashtme apo të brendshme, që nuk mund të proces”.
Përsëritja e pazgjidhur
Fakti që trauma e hershme e nënës nuk zgjidhet ka të bëjë pjesërisht me faktin se ajo ka ndodhur në një moshë shumë të re. Prandaj, sa herë që nëna përballet me situata të ngjashme ose të lidhura me traumën, reagimi i saj do të jetë i ngjashëm. Prandaj, Frojdi e ka plotësuar atë që u tha me vlerësimin e mëposhtëm: “rreziku i pafuqisë psikike është përshtatur me periudhën e papjekurisë së egos, siç është rreziku i humbjes së objektit me mungesën e autonomisë së viteve të para të fëmijërisë”. Kështu, mungesa e shtjellimit të situatës traumatike krijon një zbrazëti që e çon atë në përsëritjen e ankthit automatik. Ky është pikërisht treguesi që përvoja juaj e kaluar nuk i është nënshtruar përpunimit psikik.
Nga ana tjetër, kjo përvojë do të shprehet si mungesë e ndarjes nga fëmija juaj. Duke mos promovuar individualitetin e fëmijës, ai supozohet si një prani ndërhyrëse që e lidh fëmijën me traumën e tij. Kështu përjetësohet plaga, përmes një rruge tjetër.
