Rizgjedhja e Rexhep Tajip Erdogan si President i Turqisë, duhet ta ketë gëzuar një person në veçanti: Vladimir Putin. Dy autokratët janë afruar mjaft shumë së bashku vitet e fundit, edhe pse Rusia dhe Turqia kanë qenë kundërshtarë për një sërë çështjesh, si historikisht ashtu edhe në të tashmen e afërt.
Por sundimtari i Kremlinit Putin e kuptoi me kohë, se një kryetar shteti dhe qeverie turke siç është Erdogani, do ti qëndroi besnik dhe i ka të gjitha mundësitë, për ti mbajtur nën kontroll partnerët e tij evropianë të NATO-s dhe SHBA-në.
Kjo është arsyeja pse Putin e ftoi Erdoganin në Kremlin në vitin 2016, menjëherë pas përpjekjes së dështuar për grusht shteti kundër tij. Erdogan, i cili ndihej i ngujuar në atë kohë, ishte i lumtur që u mirëprit nga Putin dhe kështu ai e forcoi qëndrimin e tij në shtëpi dhe në botë.
Erdogan i kopjon lëvizjet e shahut nga "Libri i lojërave të Putinit"
Si falënderim, duket se më pas ai ndërmori transformimin e Turqisë nga një demokraci joliberale, në një shtet autokratik të bazuar në modelin e Rusisë së Putinit.
Ashtu si shefi i Kremlinit, Erdogan ka ndërruar pozicionet në krye të shtetit, për të qëndruar në pushtet. Kulmi i kësaj qasjeje ishte shndërrimi i kushtetutës turke në një republikë presidenciale, me të në krye të shtetit.
Thuhet se ka pasur parregullsi në balotazhin aktual të zgjedhjeve. Disa vota për Erdoganin u shfaqën nga hiçi . Gjithashtu nga libri i lojërave të Putinit, është largimi i hershëm i konkurrentëve të mundshëm politik.
Ashtu si diktatori i Kinës Xi Jinping, Erdogan përdor ndalesat politike për të kontrolluar, se kush mund të kandidojë kundër tij. Mediat në Turqi janë përshtatur gjithashtu në mënyrë të tillë, që konkurrentët të mos kenë vend askund/ose të marrin raportime negative.
Përpara zgjedhjeve, Erdogan politikisht e vrau konkurrentin e tij, kryetarin e Bashkisë së Stambollit, Eurem Imamoglu, duke e paditur për “fyerje të zyrës zgjedhore”. Imamoglu më pas hoqi dorë nga ambiciet e tij më të gjera politike, pasi një mos bindje do t'i kushtonte me postin e tij, si kryetar bashkie.
Vetë Erdogan ishte në burg në vitin 1998
Erdogan, i cili ishte kryebashkiak i Stambollit nga viti 1994 deri në 1998, tashmë e ka shijuar vetë një ndalim të tillë politik. Për shkak të aktiviteteve islamike, ai u burgos në vitin 1998 dhe për një kohë nuk u lejua të mbante asnjë detyrë politike.
Megjithëse zgjedhjet ishin nominalisht të lira, ato ishin gjithçka tjetër veçse të drejta. Në të njëjtën kohë, Erdogan gëzon një mbështetje të gjerë në shoqëri, e cila nuk është zbehur pavarësisht keqmenaxhimit, krizës së monedhës dhe katastrofas pas tërmetit shkatërrues në shkurt.
Kjo është kryesisht për shkak të mesazhit të tij nacionalist, i cili është pritur mirë nga kampi i majtë dhe i djathtë. Ashtu si Putin dhe Xi, Erdogan flet për madhështinë e kaluar të perandorisë së zhdukur, në rastin e tij osmane. Ai e portretizon veten si sulltan, ashtu siç Putin e portretizon veten si car dhe Xi si perandor.
Ky ekzagjerim nacionalist shkon krah për krah me të nëse të, sepse përcaktohesh si më i madh dhe më i mirë se gjithë të tjerët. Në rastin e Turqisë, presidenti refuzon ta njoh gjenocidin e kryer kundër armenëve të krishterë në 1915 dhe 1916.
Ai u përpoq të shantazhonte BE-në me kërcënime
Erdogan po shfrytëzon gjithashtu politikisht rolin kyç të Turqisë në ndërlidhjen midis Lindjes dhe perëndimit, perëndimit të krishterë dhe botës islame, për kënaqësinë e sundimtarit të Kremlinit Putin.
Ai është përpjekur vazhdimisht të shantazhojë BE-në, duke kërcënuar se do tua hapë portat refugjatëve drejt Evropës. Diktatori bjellorus Lukashenko, gjithashtu vasal i Moskës, bëri dhe po bën të njëjtën gjë.
Një fiksim në një të kaluar të idealizuar dhe rolin që luan në të ardhmen e perandorisë së re, dhe të vjetër është rritur mes Putinit dhe Xi gjatë pandemisë, e cila i ka mbajtur të dy udhëheqësit të izoluar nga bota e jashtme. Vitet e ardhshme të sulltanatit do të tregojnë, nëse Erdogan është radikalizuar më tej.
