Jam kujdesur shumë, mbase as nuk mund ta imagjinonit sa e çmendur isha për ju. Jam bërë e verbër, e pavetëdijshme dhe e pamatur me veprimet e mia. Hoqa dorë nga shumë, hapa krahët dhe shërbeva si mbështetëse. Jam lënduar, por kurrë nuk jam vonuar.
Unë gjithmonë kam qenë surprizuese dhe mbi të gjitha me dëshirën time të papërshkrueshme për të bërë përshtypje dhe për t’ju ofruar gjithçka që mendoja se e meritonit. I kapërceva mosmarrëveshjet tona, të cilat e dija që herët a vonë se do më përplaseshin në fytyrë.
Në fillim të një marrëdhënieje, kemi tendencë të besojmë se po jetojmë një përrallë. Ne mashtrojmë veten me çdo budallallëk që duket i pamundur të ndodhë. Ne bëjmë plane me dikë që as nuk e njohim. Ndonjëherë ky dëshpërim mund të justifikohet nga mungesa ose frika e të jetuarit vetëm. Por në realitet, kur bëhet fjalë për arsyen dhe emocionet, ne jemi shumë injorantë për të vendosur lumturinë tonë në një rast që na pushtoi me një puthje, një përqafim, një gjest apo ndonjë detaj interesant. Ne lidhemi me krahasimet dhe prandaj çdo minimum bëhet maksimal. Ne vendosim besimin dhe pritjet tona tek një i panjohur. Vëmë bast për diçka që, duke e pranuar ose jo, zemra parashikoi fundin.
Gjatë gjithë kësaj kohe, jam përpjekur të bëj personin më të lumtur në botë. Unë ju ofrova atë që ishte brenda mundësive të mia, dhe edhe kur nuk ishte, unë e gjeta. Ju e dini, sa besnike jam ndaj personit që ecën pranë meje. Unë luftoj. Unë marr dhimbje, mbroj, jam krenare për veten time, kthehem dhe vendos qiellin si një kufi. Unë jam gjithçka që kurrë nuk e keni pasur, ose takuar. Ju më thirrët, unë vrapova për t’ju takuar. Ju zgjatët duart dhe unë erdha menjëherë për ju. Jo, nuk mendoj se jam budalla. Eshte dashuri. A ju ka pëlqyer ndonjëherë me të vërtetë dikush? Apo vërtet dëshironit që lidhja juaj të mbaronte? Epo, nëse përgjigjja është po, ju e bëni të ndodhë. Dhe kjo ndodh në një mënyrë natyrale, intensive dhe të shijshme.
A e njihni atë person që keni takuar dhe me të cilin jeni dashuruar?
Nuk e di nëse e keni vërejtur, por ai nuk ekziston më. Ai vdiq. Ju, me të gjitha gabimet dhe dështimet tuaja, keni bërë vetëvrasje. Dhe është e kotë të kërkosh të kthehet në atë që ka qenë gjithmonë, ka mbaruar. Nuk ka rrugëdalje. Dhe, e dini, çdo ditë, ju më tregoni se ne nuk kemi lindur për të qenë me njëri-tjetrin. Është e trishtë dhe mjaft e dhimbshme. M’u desh shumë kohë për ta kuptuar dhe pranuar. Kam qarë me veten time. Unë kam debatuar shumë herë, ju kam thënë pikëpamjen time një herë, dy, tre herë dhe madje edhe më shumë. E përmenda atë që më mungonte, vazhdova të jem ajo që, me shumë gjasë, pas një kohe nuk e meritonit më. Unë isha një grua që ju kërkova falje dhe prapë guxoja të përsëris gabimet tuaja.
Unë nuk mund të jem ajo që takove dhe dashurove. Shumë gjëra kanë ndryshuar për mua, për ne. Unë nuk jam më tolerante, aq më pak e durueshme. Mosha po kalon dhe, gjithçka që dua, është dikush që më do. Nuk di si të merrem me paanësinë. Bebe, nuk jam e tille. Ju po flisni me dikë që ka marrë shumë plagë të pashërueshme. Ndoshta sot ju nuk e kuptoni se çfarë do të thotë t’ju jap trup dhe shpirt, por unë jam përpjekur t’jua tregoj në çdo mënyrë. Vizatova, imitova, shkrova dhe gati këndova për të tërhequr vëmendjen tuaj dhe për t’ju treguar se tashmë isha shumë larg ëndrrave tuaja egoiste. Nëse nuk mund ta interpretoni kuptimin e fjalëve që janë reciproke, nuk ka asnjë kuptim që të lodheni duke u përpjekur ta provoni. Nesër jam e sigurt që do të mësoni. Por do të jetë tepër vonë, pasi unë nuk do të jem aty për ju.
Unë nuk ju gjej më në këndvështrimin tim të lumturisë. Unë nuk idealizoj, nuk imagjinoj dhe nuk insistoj. Ndoshta ju fajësoni jetën, ose mua, që nuk kemi punuar mes nesh. Por vazhdoj të them se ata që nuk interesohen nuk e meritojnë. Po të isha vërtet e jotja, siç thua ti, do të bëje gjithçka për mua. Por jo, qëndrimi në komoditetin dhe identitetin e akteve tuaja ka qenë dhe do të jetë gjithmonë i përshtatshëm. I vetmi ndryshim është se nuk jam e gatshme të pranoj që gjithçka të jetë në mënyrën tënde. Fjalët tuaja nuk janë më të vlefshme, premtimet janë vetëm premtime.
Heshtja ime për ju shpjegon gjithçka që unë kam insistuar të riafirmoj dhe tani nuk ka më kuptim. Po kursej pështymën time vetëm për ato që duhen thënë. Unë pranova, me doza homeopatike, të jetoja pa ty. Por ju, i dashuri im, që vlerësoni gjithmonë palët e treta dhe detyrat e tyre, po kaloni pa u vënë re. Kur të shikosh përpara, unë do të jem shumë mbrapa. Si dikush që doli nga rruga për t’u vërejtur dhe tani është bërë e kaluara e tij.
Nëse doni të flisni, unë jam gjithë sy e vesh. Por për mua, fundi është e ardhmja e duhur.
