A nuk ishte kjo ajo që dëshironit? Të bëheni protagonist i një historie të bukur për t’u treguar miqve dhe familjes suaj vetëm për të kuptuar se marrëdhënia juaj ju bën të palumtur. Por vazhdoni, me gjithë zemrën e thyer dhe ëndrrat e shkatërruara, sepse thellë brenda vetes ndihesh me fat. Sepse ndryshe nga miqtë tuaj të cilët ende janë në kërkim të një princi, ju tashmë e keni gjetur atë.
Sigurisht, realiteti është i shtrembëruar dhe papërsosmëritë janë më të njohurat, megjithatë ti i përsërit vetes se nuk ka rëndësi që ajo marrëdhënie të bën të palumtur, ajo që ka vërtet rëndësi është se ke gjetur dashuri. Por me çfarë çmimi duhet mbajtur ajo dashuri? Cili është kufiri midis ndjenjës më të bukur dhe më të fortë në botë dhe lumturisë personale? Dhe midis një loti dhe një tjetri dhe një klithme të heshtur dëshpërimi, ju e kuptoni vetë dhe pa shpjegim se marrëdhënia ju bën të palumtur, se nuk është dashuri e vërtetë.
Apo ndoshta ishte, në ato shikime të para dhe në ato pëshpërima të dashurisë, në atë rrahje zemre dhe në ato net të kaluara duke shkëmbyer premtime. Por dashuria, ajo e vërteta, duhet të ndërtohet nga të dy dhe në çiftin tënd je i vetmi që dashuron, për dy. Kjo nuk mjafton. Kështu, kuptove që marrëdhënia jote të bën të palumtur dhe se duhet të bësh të vetmen gjë të duhur për veten. Atë që ke shtyrë për shumë kohë.
Ajo që i thatë fshehurazi vetes, në hijen e natës dhe më pas bëre sikur e harrove ndërsa ditët bëheshin muaj dhe muajt bëheshin vite. Meqenëse nuk mund ta imagjinonit jetën tuaj pa të, nuk mund ta projektonit veten në ato ditë që do të vinin pa buzëqeshjet, puthjet dhe përkëdheljet e tij. Ju nuk mund të pranonit të jetonit pa aromën e tij dhe atë konfuzion që karakterizonte ditët tuaja, shtëpinë dhe zemrën tuaj.
Dhe pastaj e bëtë, i thatë lamtumirë asaj marrëdhënieje që ju bëri të palumtur duke ju zgjedhur!
