Duket paradoksale, por ndonjëherë humbja e shpresës largon problemet dhe mund të ndryshojë jetën tuaj për mirë
Sigurisht që jemi mësuar të shoqërojmë ndjenjat pozitive me shpresën. Duke shpresuar për diçka që projekton mendjen tonë në një të ardhme që ne besojmë se është më e mirë dhe kjo menjëherë na zhyt në një gjendje të mirëqenies. Përkundër kësaj, ky term pozitiv gjithashtu fsheh anët e dobëta, përkatësisht ankthin e pritjes dhe zhgënjimin në rast se ajo që shpresojmë, nuk arrin të realizohet.
Pikërisht për këtë arsye, një mënyrë e re për të parë pyetjen nuk duhet të nënvlerësohet: po sikur në vend të shpresës të ishte humbja e shpresës që na dha lirinë, dhe rrjedhimisht lumturinë e vërtetë? Stephen Guise, një autor anglez i cili është i apasionuar pas meditimit dhe ndryshimit të sjelljes si një funksion i përmirësimit të jetës, ka treguar se si ai ka ndryshuar menjëherë pasi humbi shpresën.
“Unë u përballa me një formë të rëndë ankthi katër vjet më parë, pas një episodi të papritur dhe dukshëm të parëndësishëm: kafshimet e dy merimangave brenda disa ditëve, për shkak të një alergjie shkaktuan një tronditje të tillë që përfundova në emergjencë. Nga ai moment fillova të kisha sulme të vazhdueshëm paniku dhe të shqetësohesha tepër për të ardhmen dhe gjendjen time shëndetësore. Për të përkeqësuar situatën ishte fakti që unë jetoja me shpresën se gjithçka do të kthehej si më parë. Unë nuk bëra asgjë tjetër veçse e fiksova veten me këtë mendim dhe jeta ime nuk ishte më ajo që kishte qenë gjithmonë”.
Ana e errët e shpresës
Shpresa, në fakt, përveç që na inkurajon të bëhemi më të mirë, ka një anë të errët që ndikon në mendje. Është një dëshirë e madhe që diçka të ndodhë dhe kur bëhet e tepërt thith gjithë energjinë mendore dhe merr përsipër mendimet. Kështu që na ndalon të shohim atë që pasuron jetën tonë, siç është flladi i ngrohtë, bukuria e miqësisë ose thjeshtësia e të shijuarit të një vakti me një të dashur. Ne i humbasim këto gëzime të vogla ditore kur përqendrojmë mendimet tona në diçka që nuk është akoma në të tashmen.
Shpresa, pra, është pothuajse gjithmonë pozitive, por jo kur na detyron të bëjmë një betejë që nuk mund të fitohet. Në atë rast është më mirë ta humbasësh atë.
“Ndërsa po jetoja periudhën time të krizës më të madhe, shpresoja aq shumë që gjërat do të ktheheshin në normalitet, saqë u ndjeva sikur isha në një makth të pafund. Unë ëndërrova që fryma ime e radhës ishte e zgjatur, e thellë dhe e relaksuar dhe se po kthehesha para episodit tim të keq me merimangat, por meqë nuk ndodhi asgjë, unë u pushtova nga dëshpërimi”.
Kur humbja e shpresës përmirëson jetën
Në jetë, si në luftë, njeriu duhet të mësojë të kuptojë se kur është koha e duhur për të sulmuar dhe kur të tërhiqet. Jo të gjithë armiqtë mund të mposhten në një mënyrë të thjeshtë dhe konvencionale dhe njohja e kufizimeve të dikujt dhe çfarë mund të ndodhë ose jo në të ardhmen është thelbësore. Nëse një shpresë që ju mbështesni mbështetet nga mundësia konkrete e suksesit, është detyra juaj të angazhoheni për ta realizuar këtë. Nëse jo, zgjidh më mirë një strategji tjetër.
“Më kujtohet dita kur me qëllim e humba shpresën dhe hoqa dorë. Isha në kuzhinë duke u ndjerë e shqetësuar për asnjë arsye dhe u ngopa nga kjo luftë e vazhdueshme, kështu që vendosa të ndalem. Që nga ajo kohë armiku është larguar dhe jeta ime ka ndryshuar për mirë. Unë ndalova të pyes veten kur po vinte sulmi tjetër i panikut dhe të shqetësohesha për ritmin dhe thellësinë time të frymëmarrjes. Unë madje fillova të bëja shaka për problemin tim dhe më në fund ditët ishin përsëri të qeta”.
Të humbasësh shpresën ndonjëherë do të thotë të heqësh dorë nga përpjekja për të luftuar betejat. Vetëm në këtë mënyrë, në mënyrë paradoksale, lufta mund të fitohet dhe liria mendore të rifitohet. Ky kuptim i shpresës është aq frymëzues sa që ka frymëzuar filozofë, mendimtarë dhe shkrimtarë të të gjitha moshave, të gjithë kanë arritur në përfundimin se kur njerëzit e ndalojnë veten e tyre ose përpiqen të lirojnë mendjet e tyre për diçka, mendimi u kthehet atyre me një këmbëngulje alarmante. Në fakt, nuk janë të pakta studimet që tregojnë se sa më shumë që përpiqesh të shtypësh mendimet, veçanërisht nëse janë negative dhe një burim shqetësimi, aq më shumë ka të ngjarë të bëhesh skllav i tyre.
Provo t’i lësh të shkojnë
Një përpjekje më e madhe jo gjithmonë çon në rezultate më të mëdha, por janë strategjitë më inteligjente që favorizojnë arritjen e qëllimeve të ëndërruara prej kohësh. Mundohuni ta mendoni për një moment, me siguri do të ketë diçka në jetën tuaj që shpresoni të ndodhë, por nga e cila ndiheni të shtypur sepse nuk shihni progres. Në vend që të vazhdoni të tërboheni, bëjini vetes një pyetje: Çfarë do të ndodhte nëse tani e tutje do të humbja shpresën dhe do të lirohesha?
Një përgjigje e caktuar dhe universale për të gjithë nuk ekziston, por shanset që gjendja juaj shpirtërore të përmirësohet janë konkrete. Kjo është veçanërisht e vërtetë për gjendjet shpirtërore negative si ankthi, shqetësimi, frika dhe depresioni. Kur i pranoni dhe pushoni së shpresuari që ato të shkojnë, ato humbin një pjesë të konsiderueshme të forcës dhe fuqisë së tyre mbi ju.
