Shpesh rrëmbehemi pas bisedave, të bindur se kemi lënë një përshtypje të keqe. Por, hulumtimet thonë se ne mund të jemi më të pëlqyeshëm sesa mendojmë.
Pasi takoni dikë për herë të parë, a e shihni veten si një bashkëbisedues vezullues, apo e gjeni veten duke mashtruar me çdo gabim të mundshëm, duke imagjinuar të gjitha mënyrat që mund të keni mërzitur apo ofenduar? Nëse identifikoheni me përshkrimin e mëparshëm, ju jeni në pakicë. Studime të shumta tregojnë se një person mesatar ka një mendim mjaft të ulët për aftësitë e tyre biseduese dhe përshtypjet sociale që ata lënë. Në shumicën e situatave, ne shpesh jemi shoqëri shumë më e këndshme nga sa imagjinojmë, megjithatë harrojmë të gjitha shenjat e miqësisë ndaj nesh dhe mendojmë se ishim irritues ose të mërzitshëm. Sikur po kujtojmë një bisedë krejtësisht të ndryshme nga ajo që ka ndodhur në të vërtetë.
Sinjalet e humbura
Hendeku i pëlqimit mund të lindë thjesht nga introspeksioni i tepërt. Jemi kaq të zënë duke u shqetësuar për përshtypjen që kemi lënë – dhe duke u munduar për çdo gjë të vogël që mund ta kemi thënë gabim – saqë na mungojnë të gjitha sinjalet pozitive. Ne nuk e vërejmë të qeshurën apo buzëqeshjen inkurajuese të dikujt apo ngrohtësinë në sytë e tyre. Kjo tendencë duket se shfaqet kur jemi shumë të rinj.
Rrezik i huaj?
Hulumtimi mbi boshllëkun e pëlqimeve i bën jehonë studimeve të shumta që shqyrtojnë frikën tonë të përgjithshme për të folur me të huaj, si shoferë taksie, kamerierë ose njerëz në park. Në përgjithësi, ne imagjinojmë se bisedat me të tjerët do të jenë shumë më të vështira se sa janë në të vërtetë – që sigurisht, do të thotë se ne kemi më pak gjasa të fillojmë të bisedojmë në radhë të parë. “Njerëzit janë thjesht të tmerruar nga heshtja e sikletshme,” thotë Gillian Sandstrom në Universitetin e Essex, MB. Duket se si para dhe pas ndërveprimeve tona, ne e lëmë të menduarit negativ të turbullojë gjykimin tonë për atë që përndryshe mund të ishte një takim i këndshëm.
