Mjafton vetëm një puthje dhe pak vëmendje autentike për të zhveshur shpirtin nga armatura e tij dhe për ta parë atë të shkëlqejë në të gjithë dritën e tij. Çdokush në jetë përjeton vuajtje, siklet, vetmi. Kjo ndodh për arsye nga më të ndryshmet dhe të lidhura jo vetëm me idenë që keni për botën dhe jetën, por edhe me ndjeshmërinë tuaj, me faktin që nuk e lini veten të ulet në shpatullat tuaja, por përkundrazi, jetoni me përkushtim dhe pasion.
Por vjen një moment kur, si një përgjigje ndaj mbrojtjes dhe largimit të vuajtjes, një person vendos të veshë forca të blinduara. Sepse dhimbjet, e brendshme, ata të shpirtit janë të mprehta dhe ju detyrojnë që të vendosni një pengesë.
Bota është e atyre që nuk dëgjojnë. Kushti thelbësor për të qenë njeri praktik është mungesa e ndjeshmërisë. (Fernando Pessoa)
Psikologët dhe ekspertët e përshkruajnë ndjeshmërinë dhe vuajtjen si paaftësi personale për t’u përballur me jetën. Sigurisht, dhe duhet thënë, nuk është se gjendja e qenies njerëzore ka qenë ndonjëherë e thjeshtë, kjo nuk është një fatkeqësi që ka ndodhur disa vite më parë. Në fakt, nëse lexojmë disa libra të historisë ose flasim me një njeri të vjetër të stilit të jetës së shekullit të kaluar, ndoshta atyre që janë afër Luftës së Dytë Botërore, do të kuptonim se jeta konkrete, jeta e përditshme, ishte shumë më e vështirë. Ajo që ndodhi, sidomos në fund të shekullit të kaluar, ishte një ndryshim i mentalitetit. Lumturia, bukuria, suksesi duket se janë dekretuar me ligj, por, mbi të gjitha, janë bërë kushtet thelbësore, ato në bazë të të cilave ndihesh i pranuar. Dhe nëse, rastësisht, diçka shkon keq, këtu është besimi i çdo individi dhe bashkë me të, ai vuan ndjeshmërinë e tij.
Ndjeshmëria nuk është një grua, ndjeshmëria është njerëzore. Kur ta gjeni në një njeri bëhet poezi. (Alda Merini)
Le të themi atëherë se problemi nuk janë betejat dhe plagët e pashmangshme që secili prej nesh korrigjon në rrugën e tij, siç është thënë më lart: paratë në bankë tejkalojnë mirësinë e një përqafimi. Dhe kështu, ata që nuk përkulen në modë, ndonjëherë përpiqen të gjejnë konfirmim, të ndihen të pranuar. Më pas ndodh që, sidomos për të shmangur goditjet e ulëta, vendosin një predhë.
Një mbrojtje për të shmangur vazhdimin e vuajtjes.
Ajo ndryshon mënyrën e lidhjes, të ashtuquajturat vlerat e referencës ndryshojnë, ne thjesht përshtatemi me rrjedhën dominuese. Këto forca të blinduara, nëse riparohen nga zhgënjimet e papritura, përfundojnë duke errësuar personin që i vesh. Duke u bërë dukshëm i fortë, pothuajse cinik, është e mundur të vendosësh, në fakt, fitorja e asaj që deri pak kohë më parë të plagoste, të lë një shije të hidhur në gojë. Të veshësh forca të blinduara nuk do të thotë të luftosh si një kalorës mesjetar “të ligun e botës”, por t’i nënshtrohesh atij. Në një përpjekje të kuptueshme për të mbrojtur vetveten, njeriu përfundon duke harruar atë pjesë njerëzore, madje edhe të prekshme, dhe duke mbyllur veten në një mbrojtje që nuk ndryshon gjendjen e gjërave.
Këshilla: Pra, nuk duhet të harroni vetveten dhe emocionet tuaja, por të gjesh më shumë energji dhe motivim të mos ndiheni të tronditur dhe t’i tregoni botës se jeni më të mirët edhe me disa plagë në shpirt.
