Jam e pasionuar pas kopshtarisë, dhe kjo është një nga dëshirat e mia më energjike. Mendoj se kjo është ajo gjë që më çliron më shumë interesat. Kur merrem me kopshtin, humbas aty dhe çdo gjë, shqetësimet apo stresi më veniten. Nuk e mbaj kopshtin thjesht për të fituar çmime për bizelet më të mira apo të ëmbla. Ajo që në praktikë ndjek në kopshtin tim, ka të bëjë me qetësinë që asgjë tjetër nuk mund të ma ofrojë. Dhe ky është një çmim tepër i madh. Ky është hobi im më i madh dhe gjithmonë kështu ka për të qenë. Nuk ka fjalë që ta përshkruaj. Mendoj se ky eufemizmi modern është ‘koha’ ime.
Një mike e imja që ka qenë vazhdimisht e ekspozuar nën stres dhe ankth më ka shfrytëzuar shumë nga koha personale. Ajo më tregonte se si merrej me kujdesin ndaj flokëve dhe këmbëve te estetisti, si mënyrë për ta shmangur stresin. Por për mua, kjo gjë nuk është qetësi sikundër kopshti nga ku marr frymëzim.
Yoga është shumë e ngadaltë për të, derisa kam parasysh se yjet e Hollivudit e praktikojnë për të arritur një prapanicë të përsosur. Sytë e saj ndizen. Meditimi mendor dhe sytë e saj si zmalt. “Nuk mund të rri dot pa bërë asgjë. Gjithsesi, nuk kam kohë” Kjo është një nga ato femra që vrapon çdo ditë dhe ndjek palestrën tre herë në javë. A nuk mund t’i ndjekë ajo kaq rregullisht seancat e meditimit, të cilat me të vërtetë ia kanë reduktuar stresin? Asnjë shans. Ajo nuk e ushtron jo se nuk e dëshiron. Kjo është një punë e përditshme, e tolerueshme për të mbajtur trupin e saj të ligët në linjat e duhura. Për të, ashtu si për të tjera, kënaqësi është bërë qëllim i orientuar.
Unë shëtis drejt detit dhe çdo mëngjes plazhi është i mbushur me njerëz të pushtetshëm në ecje, me iPods të mbyllur, me qëllimin e vetëm për djegien e kalorive nën ngjyrat e detit dhe klithmat e pulëbardhave mes qiellit blu. Ata janë pjesë e brezit tonë. Ne duhet të vrapojmë për të humbur kilet e tepërta, duhet të lexojmë libra apo të shikojmë filmat më të fundit, e jo domosdoshmërish për kënaqësi, por për të qenë të mirinformuar në biseda me të tjerë.
Pasionet janë kënaqësia e të bërit diçka për asgjë, janë si puna e fëmijës që nuk lë gjë pa prekur, pa u bërë pis në baltë, pa shkaktuar rrëmujë përmes ndërtimit të kështjellave në rërë, thjesht me idenë e një zhvillimi aktiviteti të lirë, por tepër të rëndësishëm për zhvillimin e fantazisë së moshës.
Sa herë që përmend vajzën time që u rrit pa televizion apo lojëra kompjuterike, celularë apo Facebook, shprehja e saj ishte një nga më komiket. “Ç’keni bërë kështu?”.
Në të vërtetë, asgjë. Unë bëra rroba për kukullat e mia dhe më vonë, për veten time. Zakonisht më rezultonin katastrofike. Besova se humba në vetvete, nisa të shkruaja teprime për t’u dëfryer dhe bëja xhiro me biçikletë rreth dy orë jo për të shkuar gjithandej, por thjesht, për t’i dhënë një dehje stinore flokëve të mi. Nuk jam duke treguar se kjo ishte një fëmijëri idilike. Gjysmën e kohës kam qenë e mërzitur në mendime. Por kjo më mësoi një gjë. Kënaqësia është e qetë dhe gëzimi mund të jetë idilik. Ndoshta kjo është arsyeja pse unë jam e lumtur që bëhem pis me baltë në kopshtin tim.
