Rrëfimi:
E nderuar psikologe,
Po ju shkruaj me një ndjenjë të përzier – turp, dhimbje, hutim, dhe mbi të gjitha… boshllëk.
Jam 27 vjeç. Jam në një martesë që shumë nuk do ta kuptonin: një martesë e hapur. Kam dashur një grua që e kam vlerësuar për lirinë, guximin dhe sinqeritetin e saj. Për më shumë se katër vjet kemi ndarë çdo gjë – përfshirë dhe përvojat tona jashtë martesës. E kemi parë si një formë besimi, jo si tradhti.
Por pak ditë më parë, gjithçka brenda meje u thye.
Gjatë një bisede të zakonshme, ajo më tha se kishte një dëshirë — që e quajti “e fundit”. Ajo donte të kalonte edhe një natë me ish-të dashurin e saj. Jo fshehurazi. Madje kërkoi që unë të isha aty. Pranë. Pjesë e asaj nate.
Nuk di si ta përshkruaj reagimin tim. S’isha xheloz në mënyrën klasike. Ishte më shumë si një ndjesi ftohtësie, sikur dikush m’u fut në kraharor dhe m’i shtrydhi ndjenjat. Mendova se isha i fortë për këtë lloj marrëdhënieje. Mendova se liria jonë ishte gjithçka që doja. Por aty e kuptova që kam një kufi. Një mur. Dhe nuk e dija që ai mur ishte aty… deri kur ajo e goditi me kërkesën e saj.
Që atë natë, nuk jam më i njëjti. Nuk e urrej. As nuk e gjykoj. Por jam thyer. Ndihem i vogël, i pakuptuar, ndoshta edhe i tradhtuar – jo nga veprimi i saj, por nga vetja ime, që nuk mund të eci më përpara në këtë rrugë që mendova se e kisha zgjedhur me vetëdije.
A jam egoist që nuk munda ta pranoja këtë “dëshirë të fundit”?
A kam dështuar në marrëveshjen tonë të lirë?
Dua vetëm ta kuptoj veten.
Me respekt,
A.
Përgjigjja e psikologes
I dashur A.,
Të falënderoj për letrën tënde. Shkruan me ndjeshmëri dhe sinqeritet, dhe vetëm kjo tregon një nivel vetëdijeje që shumë njerëz nuk arrijnë ta kenë as pas vitesh reflektimi.
Ti nuk je egoist.
Nuk ke dështuar.
Ti je përballur me një kufi tëndin emocional, një kufi që nuk mund të njihej teorikisht. Mund të jemi të hapur në mendje, por kur përballemi me një situatë që na prek thellë në identitetin dhe sigurinë tonë emocionale, kuptojmë se “liria” nuk është gjithmonë pa kosto.
Nuk është hipokrizi të pranosh përfshirje të tjera emocionale apo fizike, por të mos mundesh të përballosh një eksperiencë që ndërlidhet me të kaluarën e partneres tënde — veçanërisht kur ajo përfshin ndjenja të papërfunduara. Një “ish” nuk është thjesht një trup tjetër. Është një histori që mund të vijë me barrë, me kujtime, me energji që të përplasin në një vend të pasigurt.
Duke thënë “jo”, ti nuk ke vendosur kufi mbi të. Ke vendosur kufi për të mbrojtur veten tënde emocionale. Dhe kjo është shenjë e një njeriu që e njeh veten dhe dëshiron të ndërtojë marrëdhënie të shëndetshme — jo vetëm të “lira”.
Ti dhe partnerja jote ndërtuat diçka të veçantë. Por asgjë që ndërtohet nuk është absolute. Evolucioni është pjesë e jetës. Njerëzit ndryshojnë, dhe kufijtë ndryshojnë me ta.
Të sugjeroj që të mos e shohësh këtë si fundin e një marrëdhënieje, por si një mundësi për një rishikim të marrëveshjes që keni. Pyete veten: “A mund të ndërtojmë një formë të re që respekton kufijtë e mi?” Dhe pyete edhe atë: “A është gati të më takojë aty ku jam, emocionalisht?”
Të jesh i hapur nuk do të thotë të pranosh gjithçka. Të jesh i hapur do të thotë të pranosh veten, edhe kur kjo përfshin ndjenja që nuk i pëlqen mendja jote.
Me respekt dhe mirëkuptim,
Psikologia jote
