Rrëfimi:
E nderuar psikologe,
Nuk e di si të filloj. Kam qenë gjithë jetën një burrë që s’i ka munguar asgjë – as paratë, as joshja, as femrat. Jam 47 vjeç, i martuar dikur, por martesa ime dështoi. Ndoshta sepse gjithmonë kam qenë i dhënë pas grave. Jo pak, por shumë. Po flas për më shumë se 1,000 gra. Kjo nuk është mburrje. Sot më duket më shumë si boshllëk që e kam mbuluar me trupin e të tjerave.
Por çfarë po më ndodh tani nuk e kam përjetuar kurrë më parë. Jam dashuruar. Dhe jo me një grua të çfarëdoshme, por me gruan e shokut tim më të ngushtë. Një mik që më ka qëndruar pranë në ditët më të errëta.
Nuk e kam prekur. As nuk i kam shprehur ndjenjat. Por sa herë që jemi në të njëjtën tavolinë, më shikon në sy, më flet me kujdes, dhe më bën të ndihem ndryshe. Zemra më rreh si djalosh 20-vjeçar. Dhe më shumë se epsh, ndjej një ndjenjë që më ndrydh gjoksin dhe më ngërthen shpirtin. Më duket se ajo më kupton më shumë se kushdo tjetër.
Jam i hutuar. Ndihem si një tradhtar. Por edhe si një njeri që për herë të parë po përjeton dashurinë në kuptimin e vërtetë të saj.
Çfarë të bëj? Të hesht? Ta largohem? Apo t’i tregoj? A është kjo një sëmundje që po më ndjek pas gjithë asaj jete të zbrazët që kam bërë?
Përgjigja e psikologes:
I dashur lexues,
Faleminderit për sinqeritetin dhe guximin që ke treguar në rrëfimin tënd. Rrëfime si ky janë të rralla jo për shkak se nuk ndodhin, por sepse pak njerëz kanë kurajën t’i pranojnë.
Ti po përjeton një kthesë të madhe emocionale – nga një jetë e mbushur me marrëdhënie të shpejta dhe sipërfaqësore, drejt një ndjenje që të përfshin në thellësi. Kjo s’mund të jetë kurrsesi "sëmundje"; përkundrazi, është një sinjal se po fillon të ndjesh ndryshe – më thellë, më njerëzisht.
Por ndjenja e dashurisë nuk na jep gjithmonë të drejtën për të vepruar sipas saj, sidomos kur preken kufij të rëndësishëm etikë dhe moralë – si në këtë rast, marrëdhënia me shokun tënd. Ajo grua nuk është thjesht një person që të pëlqen – ajo është bashkëshortja e një njeriu që ti e respekton dhe ndoshta e do si vëlla.
Ndonjëherë dashuria nuk duhet jetuar – por pranuar dhe lënë të ikë në heshtje. Të tërhiqesh nga kjo ndjenjë nuk është dobësi, por fuqi dhe pjekuri. Mos e lejo që dashuria e parë e vërtetë që po përjeton të kthehet në një plagë për ty dhe për të tjerët.
Ndoshta kjo ndjenjë është një reflektim i boshllëkut që ke ndjerë me vite. Ndoshta ajo të duket e veçantë sepse është e paprekshme, e ndaluar. Prandaj, ndihma psikologjike profesionale do të ishte shumë e vlefshme për të kuptuar më mirë emocionet e tua dhe për të ndërtuar një jetë të re – këtë herë me lidhje të shëndetshme, reale dhe të ndershme.
Mos lejo që gabimet e së shkuarës të bëhen arsye për gabime të reja. Në vend të kësaj, lejoji të bëhen mësime për një version më të mirë të vetes.
