Rrëfimi:
Ai më tradhtoi me shoqen time më të ngushtë. Shoqen që e kisha si motër. Ajo që dinte çdo gjë për mua — frikërat, ëndrrat, historitë, madje dhe mënyrën si e desha atë. Dhe pikërisht ajo, ajo që e ftoja në shtëpi, që uleshim dhe qeshnim bashkë, më mori pas shpine.
Kur e mësova, më dukej sikur dikush ma kishte grisur shpirtin. Ishte si një film që nuk doja ta shikoja, por nuk mund ta ndaloja. Ai më shikonte me sytë plot faj, ajo nuk më foli kurrë. Dhe unë mbeta në mes — me boshllëkun, me turpin, me pyetjen: 'Pse unë? Çfarë bëra kaq keq?'
Ditët kalonin ngadalë. Gjumi s’më zinte, zemra më rrihte fort sa herë më kujtohej. Dhe në një nga ato netë ku dhimbja më dukej e padurueshme, vendosa ta dëmtoj edhe unë. E tradhtova me dikë tjetër. Nuk e bëra sepse doja dikë tjetër. E bëra sepse doja ta ndjeja se edhe unë mund të plagos, se nuk jam vetëm viktimë. Për disa orë, ndjeva njëfarë kontrolli. Por më pas... boshësi. Një boshllëk që nuk po mbushet as sot.
Tani, kur e kujtoj, më vjen për të qarë, por edhe për të qeshur me vetveten — me atë vajzë që kërkonte drejtësi përmes dhimbjes. Nuk jam më e njëjta. Kam humbur besimin, kam humbur qetësinë. Ndonjëherë mendoj nëse dashuria vërtet ekziston apo është vetëm një lojë e ndjenjave. Ai tani mundohet të kthehet, të më kërkojë falje, por unë s’e di çfarë dua. Ndoshta dua ta fal, ndoshta dua ta harroj, ndoshta asnjërën. Dua vetëm të gjej veten që kisha para se gjithçka të prishej.
Përgjigja e psikologes:
Dhimbja që përshkruan është shumë e thellë, dhe çdo ndjenjë që ke është e vlefshme. Tradhtia është një nga plagët më të forta emocionale, sepse prek themelin e besimit — dhe pa besim, marrëdhëniet shemben. Ajo që ndodhi midis jush nuk është vetëm fundi i një dashurie, por edhe zhgënjimi nga një mikeshë që ishte pjesë e identitetit tënd. Kjo është një humbje e dyfishtë, dhe është e kuptueshme që reagove me zemërim, me dëshirën për ta ndjerë veten sërish e fortë.
Por kur zemra është e lënduar, veprimet që lindin nga dhimbja shpesh na sjellin plagë të reja. Tradhtia jote ndaj tij ishte një reagim, jo një zgjidhje. Dhe kjo është në rregull — sepse tani e kupton. Kjo kuptim është fillimi i shërimit.
Tani, ajo që të nevojitet nuk është të zgjedhësh midis faljes apo hakmarrjes, por të zgjedhësh veten. Të ndërtosh përsëri kufijtë, respektin, qetësinë tënde. Falja nuk është për të, është për ty — që të mos mbetesh e lidhur pas dhimbjes që të shkaktoi.
Mos e kërko veten që ishe para kësaj ngjarjeje, sepse ajo vajzë nuk ekziston më. Tani je më e fortë, më e vetëdijshme. Do të mësosh të duash sërish, por këtë herë me sy hapur dhe me zemër të mbrojtur. Dhe kur të ndodhë, do ta dish që dashuria nuk është ajo që të lëndon — është ajo që të ndihmon të shërohesh.
