Jeta në vitet shtatëdhjetë ishte shumë ndryshe nga ajo që është sot: nuk kishte internet, rrjete sociale, telefona inteligjentë, aq më pak platforma të transmetimit të serialeve apo filmave si Netflix, ndër shumë aspekte të tjera që kanë ndryshuar tërësisht jetën tonë.
Nëse një person i viteve shtatëdhjetë do të mund të udhëtonte drejt së ardhmes dhe të shihte se si ka ndryshuar dita jonë, do të ishte më se i mahnitur.
Nëse nuk e besoni, pyesni Manel Monteagudo-n, një burrë nga La Coruna, i cili pësoi një aksident në vitin 1979, kur ishte 22 vjeç, dhe nuk u zgjua nga koma deri në vitin 2014, me 58 vjet mbi supe. Në moshën 21-vjeçare, Manel ishte trajnuar si elektricist detar dhe vendosi të emigronte në Gjermani. Prej andej ai shkoi me një anije tregtare në Irak për të punuar si elektricist. Megjithatë, një tragjedi i ndryshoi jetën.
Në ditëlindjen e tij të 22-të, teksa po riparonte një projektor në shkallët e një anijeje tregtare gjermane, ra nga një lartësi prej gjashtë metrash, duke e goditur fort kokën. Monteagudo thotë se bota iu bë e zezë, ai ishte në koma dhe ishte pa ndjenja për më shumë se tre dekada.
Sipas rrëfimit të tij, katër muajt e parë që nga aksidenti, Manel u shtrua në spital në Irak, më pas kaloi një vit e gjysmë në spitalin Modelo në A Coruña dhe më pas, pa shumë shpresë, vendosën ta dërgojnë në shtëpi. Conchi, e dashura e tij, ishte e vetmja që kishte shpresë se një ditë do të zgjohej dhe falë karrierës së saj si infermiere ajo mundi të kujdesej për të për 35 vjet.
Mrekullia ndodhi më 15 tetor 2014, kur ai u zgjua 35 vjet më vonë dhe megjithëse gëzimi për familjen dhe miqtë e tij ishte i pamasë për të, ishte një tronditje e plotë: Manel u zgjua nga koma duke menduar se ishte 22 vjeç dhe ishte ende punonte si elektricist në Irak dhe zbuloi se ai ishte në të vërtetë 58 vjeç dhe kishte kaluar pjesën më të madhe të jetës së tij në një gjendje letargjike në një shtrat spitalor.
“Përshtypja ime e parë është se aksidenti ishte një ditë më parë, se isha në spital, por në Irak mendova se ishte një ditë pas aksidentit”, thotë Manel. Në momentin e aksidentit bashkëjetesa ishte e ndërlikuar dhe që Conchi të kujdesej për të duhej të kishte një kontratë martese.
“Për mua ajo ishte e dashura ime, nuk jam në dijeni që ajo ishte tashmë gruaja ime. Sapo pashë fytyrën e saj, e njoha. Ajo që nuk më bënte sens ishin flokët, sepse kisha shumë flokë të thinjura”, kujton ai, por në atë kohë nuk mundej të shprehej me fjalë dhe iu desh të kalonte një proces rehabilitimi.
Manelit iu desh të mësonte gjithçka nga e para, nga ecja te ngrënia, por pak nga pak u përshtat me jetën e re: “Për rikuperimin fizik, që ishte shumë i vështirë, duhet të shtojmë se kam përjetuar një udhëtim të papritur drejt së ardhmes. Nuk e dija se çfarë ishte interneti, nuk kisha përdorur kompjuter në jetën time”.
