Pesë shekuj
Ç'u zura me fjalën
Heshti ajo
Heshta unë.
Kurrë nuk u bëmë donzhuanë
Për atdheun
Si për dashurinë.
E di se nuk jetohet pa dashuri
Ka pesë shekuj s'kisha kujt t'i fal buzëqeshjen
Puthja më mbeti relikt në muzeun e heshtjes.
Koha ime nuk i ngjante atdheut të lirë.
Jetoja në mesin e demonëve
Vetëm fytyra tradhtarësh lulëzonin tokës sime
Më shumë se sa trëndafila .
Sa mëkat për njeriun e fjalës
Si të flet a si të heshtë.
Një herë për një herë fjala më heshti në fyt
S'kam si t'ia le kujtim asnjerit
Askush nuk mirret me fjalën e dhënë.
Nëse prapë njeri nga ne heshtim
Ujë fle,
Por armiku do të ecën nepër lumënjtë
Që kurrë s'heshtin.
Deti na pret i gjallë
Me kujtimet e hidhura titanikiane.
Një jetë ia fala fjalës
Një jetë ferri e kalova deri këtu
Nuk e di cila është më e mirë
Jeta a vdekja për fjalën.
Kur yjet zbritën në tokë
Ishte fati i im t´i takoj vargut të jetës.
Mësova të fal dritë nga drita e tyre
Ëndrrova ëndrrat nga ëndrrat që s´kthehen më
Dashurova nga dashuritë e luftëtarëve
Kur nga mbretëreshat e zemrës zgjodhën atdheun.
E di ikjen e fjalës nga toka
Janë fytyrat e korbave që flasin më fjalën
Oborrëtarët e perandorëve ende jetojnë të lirë
Flasin më gjuhën e demonëve që bota nuk i njeh.
Sot nuk di cilën fjalë ta zgjedh për t'u bërë hero
Mëkatët e djajëve mua më thonë se më takojnë
Pse nuk u bëra kurrë një Donzhuan i marrë
Ah,bota i përkët këtij lloj njerëzimi të krisur.
Fundi i pritjes
Eci hapave të diellit
Nuk i shihet fundi pritjes
Askund dritë as pishë
Mbrëmjet kanë përqafue vetminë.
Rruga ime i ngjanë Homerit
Vetë vijnë vargjet kur kam dritë nga feneri i tij
Nëse jam bir pellazgu
Këtë e di nga emri im Agim.
Deri dje udhëkryqet i kemi nda sebashku
Sa herë u këputën gjethet e trëndafilave
Më lot u ndamë nga valët e detit të krsur
Rrugëve tona më nuk ju dihet adresa.
Askush nuk kalon më udhëve të ferrit
Njeriu i vetëm mbeta që i besova fjalës.
E mendova të shejtë si vetë gjuha e perëndive
I erdhi fundi i pritjes, po zbresim shkallëve të Titanikut.
Nëse serish bashkohen udhëkryqet tona
Dyluftimin me Bajlozët e dua pa asnjë çmim
I ruaj traditat e Gjergj Elez Alisë.
E di kjo tokë po vritet pak nga pak
E kuptova kur e kërkova fjalën
gjithandej lartësive të Olimpit.
Porta e diellit
-26 Mars 1999 Rogovë e Hasit-
Unë pa i gjetë bijtë e mi
e dua të dehur këtë liri.
Bir hape portën e diellit
Dua të ngriti një gotë verë
Të dehem edhe kështu e krisur jam
Si nuk di liria se në cilën masakër mbeta.
Diell nëse edhe ti më le të vetme
Ku të gjej ngrohjen e lirisë
Edhe pas njëzet vite vdekjesh
Unë masakra e Rugovës,Reçakut,Izbicës.
Prapë e vetme mbeta pa katër bijtë e mi
Luftëtarët që ju falën lirisë
U vramë për dashuritë e zemrës
Pse nuk deshëm ta koritim shpatën e Gjergjit.
Hej liri ndezma pak pishë migjeniane
T´i shoh hartat e udhëve që ecin bijtë e mi
Janë ngritur yjeve mbi Ozon e Olimp
Ka njëzet vite më demonë në luftë janë.
Bir hape portën e zemrës
Dashuri kërko nga toka që mbeti e gjallë
Nuk mbeti e vëjë siq e thonë oborrtarët
Më zgjo nga ëndrrat që s´kanë shpëtim.
Liri u lindem dhe u rritëm bashkë me ty
Dolëm nga ferri veç më njërin sy
Tani si të ecim të vërbuar a të lirë
Unë pa i gjetë bijtë e dua të dehur këtë liri.
Uniteti
-Rikujtim tek Verrat e Llukës,1990
Pesqind mijë vetë merrnin frymë
Pesë shekuj u mblodhën bashkë
Motrat falnin gjakun e të vetmit vëlla
Pranë lotëve të syve kjo ngjarje më ndodhi.
Atë ditë Verrat e Llukës kishin festë
Dora e pajtimit pas asaj të Lezhës u shtri
Vëllai vëllain përqafoj me ç'dashuri
Dhe vdekjet ikën në botën e Bajlozëve.
Ëndrrat më rikthejnë kur gishtat ngritëshin në V
Prapë lindem më jetën
dhe kënga e Verrave të Llukës u bë hymn
e kushtrim.
Sot sa e dua ta sho të shtrirë dorën,
që nga mëngjesi deri mbrëmjeve vonë
Të përqafojmë çdo pëllëmbë tokë deri në Valbonë.
Ah, ti Shqipëri përse më rri kaq larg
karshi
Më shiko në ballë e drejt në sy
Fjala më e bukur dhe loti më rrjedh vetëm për ty.
Shtrije dorën vëlla
dhe kujto shtatë thuprat e Gjergjit
Rikthehu nga Lezha
në Lidhjen e Prizrenit.
Rri më kujtimet e Vlorës
Shotës dhe Azemit.
Se sot o kurrë është koha
për kush është burrë.
