Këpucët e mia të vjetruara
Me të cilat shumë kam rrugëtuar
Qëndresës së tyre
Dhembjen e kohës ua kam ngarkuar
Edhe peshën e trupit tim
Edhe ngarkesën e mendjes me gjithçka
Me hidhërim i hoqa nga këmbët
Por lidhëset
Ua lashë të shkapërthyera
Ishin lodhur edhe ato
Dhe
Njërën këpucë e hodha
Në shportën te biblioteka e madhe
Tjetrën te hedhurinat e qytetit
Nuk di pse m’u tek kështu
Tash
Athua a janë liruar këpucët nga unë
Nga mundimi që ua kam bërë
Edhe nga durimi
Që asnjëherë nuk kanë treguar
Për rrugëtimin tim tekanjoz
Çuditërisht
Edhe sot këpucët e mia
Sërish i kam mbathur
Se kush m’i solli
Sinqerisht nuk e di
Sa do të isha i lumtur
Të dija se kush m’i solli
Apo vetë kishin ardhur
Këpucët e mia
Po sa m’i rehatuan këmbët
Si tullumbat e Lulit
Apo si këpucët e mbretërve...
TË PASHË...
Nga larg të përshëndeta
Me atë amanetin e shpirtit
Kurse Ty nuk ta ndjeva asnjë fjalë
Në gur mermeri ishe shndërruar
E fjalët tuaja
E përkëdhelnin gurin aq të bardh
Deri në agim
Pranë teje qëndrova
Pastaj nuk di ku u tretëm
Ndoshta unë në shpirtin tënd
E ti në zemrën time...
