Muza e vargut tim

Sa larg detit e tokës rri

N'vargun tim vie

bashkë me dritën e diellit

Shtatë pash nën dhe i palon bajlozët e detit

Nuk e le Ajkunën vetëm nepër betejat e lavdisë

I kam puth fort ëndrrat

për ty

Zog shtegëtar i çdo stine u bëra

Të fluturojmë sebashku me fluturat

Pak verë të pimë n'Kopshtin e Edenit

Të dielën dua t'rrëfehem

Para dy luleve më të dashura t'mia

Trëndafilit dhe Orhidesë

Kam ba be n'dashni t'Evës dhe n'atdhe

Për Shqipni sërish t'bëhem Promethe

Nuk është larg nga jeta

Muza ime jeton n'secilën fjalë

Kur nga shpirti ti Eva ma fal

Kam ba be t'rrefehem edhe n'dritë të diellit

Në u shkrifsha n'qiri t'Naimit

Do pyes muzën

Si është me mirë të shkruaj

Ato fjalë kur m'i thot zemra

Janë nga shpirti për ty Shqipni

Nën Titanik ato t'artat

i nxjerri për ty dashni

NˊSYTË E TU TAKOVA DIELLIN

N'jetë

Takova lloj-lloj sysh

Sy ciklopi

Sy bajlozësh

Sy demonësh

Sy djajësh

Dhe n'sytë e tu

Ndalova Eva

Mora pak dritë

Dielli

U shndërrova n'pranverë

T'bëhem aromë trëndafili

Lumë i bashkimit me vëllain

T'jetojmë në t'vetmën Shqipni

T'Fishtës

Ku bukës i thonë bukë

E ujit ujë

Sot më shumë se kurrë

E dua Seremben dhe Lasgushin

Jetojnë dhe s'vdesin dashnitë e tyre

Ah det i tyre u bëfsha

Një varg i ëmbël venedikian

Që mund çdo heshtje

Dhe shëron plagë shpirti

Në yje

Janë shndërru sytë e tu

Eva

Me shpejt ngrohen lulet

Shi bie pa stuhi të dhembjeve

Buzëqeshje tërë botës i fal

Mua më le t'i pikturoj

Sytë e diellit

I vetmi piktor i Mona Lizës

Që t'i bashkon krahët

Në sy të bukur t'shqiponjes

Ah Eva sa herë m'u shndërrova

Në Ajkunë

E mua më bëre rebel

Të pi vetëm gji zanash

T'i mundi secilin bajloz

Ta shoh Shqipninë e lirë

Me tokë e shpirt t'bshkuar

YJET

Më ngjajnë në fjalët që s'kanë vdekje

Një jetë e bëmë t'bashkuar

Ashtu siç e duam Shqipninë

Me yjet

i mbijetuam ferrët e

përandorive

Edhe kur s'kishim diell

Ne u bëmë vetë drita e tij

Në jetë përpos yjeve dhe diellit

Asgjë s'ka të vërtetë

Dikur ishte fjala që jetohej dhe vdisej për të

Sot vetëm përmes yjeve

e di ç'është dashnia

Si e dua atdhen

Dhe çfarë duhet t'jetë Shqipnia

LUTJE PËR AMAZONËN

Me gjuhën time t'frymës që fluturat ma marrin

Sot shi bëhem n'malin e dashurive venedikiane

Sa thellë është pafuqia titanikiane

Mbi dritën e diellit shndërrohem në lutje petëndish

Si ta ndaloj kolonën e refugjatëve drejt vdekjes

Me Papën përkulemi nga ballkoni i shejtërisë se Vatikanit

Unë bëra dy lutje amazonësh

Për shtetin tim t'Republikës se Kosovës

Shqip u luta n'Vatikan si n'Washington e Paris

S'kam për të derdhur lot kurrë ma

Mali i Amazonës ngjanë me fisin tim

Ende i kërkoj zanat nëpër malin e hyjnive

që flasin shqip

Të ngritëm mbi ozonin që ka mbet peng shiu

T'i mallkoj secilën fytyrë tradhtarësh

Që ecin pa pengesa dhe ndalojn freskinë e luleve

Sa më dhemb nëse i mallkoj të dashurit e mi

Përse nuk ju besojnë thatësirave t'verës

Nëse i nemi udhët e djajve

Hapi krahet dhe më përqafo dashnia ime

S'kam asnjë në jetë përpos teje dhe dritës se diellit

ËSHTË MIRË MË KANË BURRË

-Sot në ditëlindjen time

Më besue se jam burrë është mirë

Pa kthye kokën prapa atdheut t'mërguar

Syve ju them t'jetojnë me të bukurën e burrënisë

Edhe nëse zjarrët djegin kohën time

t'dashnisë

Sot në ditëlindje të kësaj dite të bardhë

Dua t'i takoj secilës fjalë të bukur nëse vie nga Ozoni a Olimpi

Me dritën e diellit e kam mendue ta ndaj sebashku lirinë e fjalës

Tërë ditën dua t'i shëroj dhembjet e dashurive titanikiane

Edhe nëse për mua është zgjedhur t'jetoj nën Titanikun kryeneq

Është mirë sot m'i harrue mëkatarët që vjedhin dashuritë e Evës

Por cili shpirt i shejtë i harron plagët e krahëve të thyer t'pëllumbave t'mi

Sot më shumë se kurrë dua t'flas me ty imzot

Më fal vetëm njëherë n'jetë uratën

Si të mësoj mjeshtërinë e shpatës o Gjergj

Heu bre burrë

sot dua t'shkruaj vargun më hyjnor për diellin

Të jetoj i lirë legjendave

që krijoj fisi im nepër betejat e lavdisë

Plas o varg se sot nuk jam i krisuri

i dashurive donzhuane

Sot nëse jam burrë

dua t'eci n'dritën e Homerit

T'i rikujtoj takimet mbresëlënëse

t'Romeut dhe t'Zhulitës

Del o varg nga shpirti i heronjve

dhe bëhu lufta dhe vargu im i fjalës se shejtë

O vdis si palaço n'zjarrët e mallkimit

Sot s'di që ka vdekje më t'madhe se kur fjala t'vdes

25 Gusht 2019 AGIM DESKU

POEZI E JETËS

N'varg t'jetës të mbaj t'gjallë

Si fjalë t'shejtë e jo si përrallë

Për sytë e tu diellit peng i rri

Bota me lule të takon vetëm ty

N'ditëlindjen tënde t'kujtoj për hyjni pellazge

N'muzë m'je shndërrue t'shkruj varg t'ri

Një vit t'prita të ngriti gotën e dollisë

E mërzitshme është jeta

nëse kurrë s'je provue n'burrëni t'shqipeve

Edhe atëherë kur ke sakrifikue dashninë

për atdheun e zënë peng ferri

Ti dhe vetëm ti poezia ime hyjnore

Më rri n'besë dhe n'gjuhë zanash

Me ty i nisa betejat

për t'bukurat e detit dhe t'tokës

Ndalova vdekjen e tokës se shitur

nga demonët e mi

Pranova n'dyluftim t'i mbetëm shekujve

Sërish t'rilindin Promefe trojet e mia

Poezi do t'ndaloj më 19 gusht 2019

N'këtë ditë rikujtoj besën kur shqipet falin

Fjalën e shejtë zanat e kanë rujtë

nepër vargun tënd poezi

Zjarrët le të ndezen sërish

nëse njeri nga ne bëhemi tradhtar i jetës

Fluturat s'do na falin për trëndafilat e vyshkur

Ah përse të mungon etja për shiun e luleve

N'këtë ditë flaka e diellit m'i forcon fjalët e zemrës

Ato për të cilat çdo çast t'jetës vdes ngapak për ty poezi

Gusht 2019 AGIM DESKU

GJARPËRISHT

T'kam thënë

n'gjuhën e gjarpërit

S'dua dashninë ta ndaj

Me ty Eva

Kam frikë nga bota

Se do mbushet plotë djajë

Nëse gjarpërisht flasim

Për dashninë e jetës

As fjala ma s'do t'këtë liri

T'kam besue n'fjalë

Dhe n'lirinë e saj

Mos luaj me t'shejtën dashni

Një ditë jeta t'gjykon

për mëkat t'saj

N'vend t'ëndrrave t'lira

Do t'përballësh me çmenduri demonësh

Me dorën tënde

e nënshkrove fatin e hidhur

t'jetës

T'kam thënë

Se liria është e shtrejtë

Sa besa e fjalës sime

Vetëm n'besë t'fjalës shqip

E pranoj dashninë e yjeve

Edhe nëse për të

duhet t'vdes

KUR MË MUNGON JETA

Më besoni drita e diellit më ka mungue n'jetë

Që kur Homeri ecte me fener të ndezur ditën e diel

Eh si nuk e kuptova kurrë prijësin tim pellazg

As përse luftoi Odiseu

Për Itakën mbetëm peng t'vërtetës

Nëse një ditë arrijmë si varg i shejtë në Olimp

Çelësin për ta çelë Kutinë e Pandores do ta marrim

N'dashni rava për t'u shndërrue n'Korife t'fjalës

Edhe atëherë kur s'kam jetë

T'baj be se ti dhe vetëm ti je jeta ime

Kur më mungon e vërteta

S'kam ku ta kërkoj jetën

Veç n'sytë e tu

Kur më mungojnë sytë e mi

Ti bëhesh syri im

Unë shoh përtej oqeaneve

Të dytë shndërrohemi në legjendë

T'dashnisë Eva

Më jetën duhet me u takue

Vetëm si Adam të krisur

Nëse dua t'i takoj sytë e diellit

Ta shoh kah buzëqesh e bukura e detit

FESTA JASHARIANE

Rikthimin e fjalës për t'festu festa t'shejta

E pres t'më ringjallët sërish besa jashariane

Kur zanat e malit ishin në çdo betejë

për jetë a vdekje t'luftëtarëve t'lirisë

Ç'më gëzoni sot kur më uroni dritën e diellit

Eh kjo më është fuqia e zanave

Që m'bekojnë n'gjuhën e luftëtarit

N'dashninë e tij bëhëm fitues betejasht t'ferrit

Për mua festa që më mban gjallë

Eshtë lutja për liri t'Shqipnisë

Dhe flaka kur më rri ndezur

në natën e Zjarreve Prekaziane

Kësaj i thonë liri kur t'vie pranë 54 lapidarëve të bac Adem Jasharit

Ah Prekaz festa më e dashur për brezat e mi

Gëzimi im që nipave dhe mbesave

ju rrëfej historinë t'shndërruar në mit legjendash

Më Eronin,Kiaren dhe Arien fotografi loti bëjmë

Ç'pikturë krijonin artistët nga secili cep i Shqipërisë

Poetët bëhën varg i gjallë i diellit jasharian

Unë vetëm kështu festoj Natën e Zjarreve Prekaziane

Ku liria u pague aq shtrejtë sa sytë e vërbuem t'botës

për një çast u çelën

Dhe ferri sërish mbeti ferr përandorësh

që nga lindja e Adamit deri më sot

KUR MË MUNGON JETA

Më besoni drita e diellit më ka mungue n'jetë

Që kur Homeri ecte me fener të ndezur ditën e diel

Eh si nuk e kuptova kurrë prijësin tim pellazg

As përse luftoi Odiseu

Për Itakën mbetëm peng t'vërtetës

Nëse një ditë arrijmë si varg i shejtë në Olimp

Çelësin për ta çelë Kutinë e Pandores do ta marrim

N'dashni rava për t'u shndërrue n'Korife t'fjalës

Edhe atëherë kur s'kam jetë

T'baj be se ti dhe vetëm ti je jeta ime

Kur më mungon e vërteta

S'kam ku ta kërkoj jetën

Veç n'sytë e tu

Kur më mungojnë sytë e mi

Ti bëhesh syri im

Unë shoh përtej oqeaneve

Të dytë shndërrohemi në legjendë

T'dashnisë Eva

Më jetën duhet me u takue

Vetëm si Adam të krisur

Nëse dua t'i takoj sytë e diellit

Ta shoh kah buzëqesh e bukura e detit

SHQIPTAR

Veç një fjalë m'ban krenar

N'fis t'Fishtës ku jam shqiptar

Në gjuhë t'shqipeve kur them

tungjatëjeta

Kur sërish zanat do t'jenë n'trojet t'veta

E kam mendue t'i pyes shekujt n'largim

Me cilët perandorë isha dje n'dyluftim

A në cilat hyjni isha n'përqafim

E pyeta edhe veten

Nëse isha fajtor

Pse s'kisha kurrë liri

Pse nuk jetoja si shqiptar

Në t'vetmen Shqipëri

E pyeta poetin

A i kam ngjarë ndonjëherë yllit t'dritës

A e kam n'shpirt ende Lahutën e Malcisë

E kam mendue t'i pyes shekujt a veten

A jetohet pa frymën e lirë t'shpatës se Gjergjit

A është vështirë t'jetohet si shqiptar

N'tokë t'shqipeve me zemër t'ndarë

T'jesh shqiptar me fytyrë t'Prometheut

Zoti t'ka bekue n'Korife t'atdheut

Lum ai varg që e shkroi Naimi

Për idilat e dashnisë

Ku i dhanë dritë e jetë

Tërë Shqipnisë

FAQE JETE

Dje isha i vetm i prangosur i ndërgjegjes

Ani pse jetoja bulevardeve evropiane

Nuk e dija nëse e kam takue ndonjëherë jetën t'lirë

Tërë botën e kisha n'sy t'ballit

Me ylberin mundoheshim t'i falnim ngjyrat njeri-tjetrit

S'ka jetë në jetën e zezonave

Sa larg ka shkue pafuqia për t'krijue një t'vetme Shqipni

Ç'më duhet të bëj a të ndaj nga jeta

E di veç në një gotë të krisur kam mbetur n'lutje

Adam ti kur na more n'udhën tënde

Vallë a e mendove për fisin tim t'jetoj i lirë

Çfarë i duhem jetës pa jetën e vërtetë t'zanave

Kur shqipet e mia janë i vetmi gjak i pastër qe bota model na ka

Në këtë udhë më nisën një faqe jete brezat e mi të artë

Krijuam dashuritë pa asnjë tradhti shekujsh

Kohën e bëmë Korife t'fjalës

Aty këtu ndonjëri u bë besëthyer

Eh edhe pse nuk ishte n'traditën e shipeve

Buka e kthyer për mik e armik

Ç'na mallkoj dje besa edhe sot

Faqën e jetës ia fala faqes se miqve

Një mijë vjet i mbijetuam Apokalipsat korbiane

Më të drejt sot i jam krenar faqes se fisit tim pellazg

EH,NË Ç'KUJTIME JETOHET

Mbi jetën e bukur ç'më ngritin kujtimet

Atëherë kur mbeta dhembje e fjalës

S'të lenë të vdesësh asnjëherë

Nëse u bëre Korife çlirimtari

E dëshiroja dyluftimin e demonëve

T'i ruaja kujtimet qofshin t'varrosura nën dheun e bajlozëve

Ndryshe s'mund ta krijoja t'vërtetën

E di asnjë botë e bukur s'kthehet ma

Sërish i rikthehem fajësisë ose pafajësisë sime

Le t'më gjykojnë sytë e bukur t'qiellit

Ata që plagë t'pashëruar iu bën kujtimeve t'fjalës

Ndonjëherë kujtimet më tretin në çmendurinë e dehjes

Sa do t'isha i lumtur nëse isha kryeneq i fjalës

Apo një i krisur i dashurive donzhuane

Që s'jetojnë ma pas kohës se Romeut dhe Zhulietës

M'i kanë vra të dy kohërat e gjalla

Kam mbetur me kujtimet e krisura

Kam faj pse vidça për fjalën

Nuk besoj sërish t'rikthehem në Promethe

Vetëm nëse atdheun ma plagosin

UDHA E SHEJTË

E kam pas humbur udhën e lirsë

Kryq e tërthor i rash botës t'pafund

Për pesë shekuj një mijë kryqa m'i vunë

E asnjë timin nuk ma lanë

Sikur erdha para teje Adam

Tani dëshmitar jam vetë

Se bota u ngrit mbi fisin tim

Pellazg

Hyjëritë e detit dhe të tokës

Më flasin për herojtë e mi

Sytë e tyre janë vetë

Shkëlqimi i diellit

Mbrëmjeve i shoh

Në buzëqeshjen e hënës

Udhën ma fajësuen

Pse erdhem në jetë

Si yjet e qiellit

T'vetmit herojtë e mi

Edhe kur vdesin

Sërish ringjallën

Kalova afër Kullës se Oso Kukës

Besoni gurët e dhembjes jetojnë

Të gjalla i ruajnë kujtimet e atdheut të ndarë

Me tutje nhjë hap eci aty të Tragjedia e Tivarit

Eh si të harrohen mbi 4500 çlirimtarë

Një ditë të tërë na duhet t'i numërojmë

Vallë a ishin edhe këta njerëz që erdhen para apo pas teje Adam

Apo vetëm pse ishin shqiptarë

Le të shuhet një herë e përgjithmonë udha e mëkatit

Ose vdekjen e kanë të sigurtë

Përandoritë e tyrë të hiqit

Në mbrëmje zbres në promovimin e Antologjisë krajane

Një jetë doktoresha Ganimete Hoxha ia fali Anës se Malit

Buzëqeshja e saj ishte shërimi më i mirë i krajanëve të Naimit

ADAM

Adam

Mos m'prangos

Më shumë n'dashni t'Evës

Deri n'diell kam m'u ankue

Zoti im ka me t'mallkue

Më thuaj njeri nga ne

Pafajësisht jemi të akuzuar

Nga mëkatet e urrejtjes

Me dëshirën e hyjnive

Dua të të mbroj

Nga kjo e ligë e stinëve

Me vapë t'liga

Acarët s'kanë më fuqi

Si nga kohërat e luftës se ftoftë

Ttë na urrejnë

Padretësisht të gjykuan

Për mollën e virgjërisë

Nga ai çast bota feston

Ditët e shejta të dashnisë

Të lira i kishim puthjet

Deri sa krijove demonë

Ç'të hynë në punë

Këta djajë të zi

Botën e prishën deri

Kur edhe mua e ty

Sa isha i lumtur kur erdha n'jetë

Apo nuk më falët uratën t'jetoj i lirë

E di n'sa ëndërra jetoj

E sa kryeneqe i kam

Më se vështiri e kam

Cilit t'i besoj

Kur më thoñë

Kjo është jeta e vërtetë

Rrugën deri të e bukura e detit

Me shpatën e Gjergjit

E kemi fitue

E ruajmë si sytë e ballit buzëqeshjen kur ajo na fal

E ngritim nëpër secilin brez

Duke i fal zemër dhe jetë

Për të bukurën e detit dhe të tokës

Kjo është dashuri e vërtetë

Mjaft derdhem lot në një Shqipni të zemrave të ndara

Adam ishe ti

Kur i mbijetova jetës venedikase

Ende pres pasaportën

Të tokës se premtuar

Na duhet serish t'bëhemi bashkë

T'i mundemi perandorët

Këta vrasës të dashurive hyjnore

T'i lemë fitoret brezave që vijnë

Të harrojnē gjuhën e urrejtjes

Nëse ekziston diku e lirë

PAK SHQIPNI NË SHQIPËRI

Sa herë m'duhet t'flas me Shqipninë e Fishtës

Për Shqipërinë e ilirishtës

T'qofsha fal mbretëresha ime

N'Shqipni t'vjetër kështu burrat t'kanë thanë

S'je ligështue kur pak Shqipni ta kanë marrë

Po sot Shqipëri cila më je

E ëndrrave t'mia kur për ty kam ba be

Apo po ik nga shqipja me krye n'dhe

Më thuaj n'besë Shqipni t'Zotit

A t'ka mbetë pak Shqipni t'Gjergj Kastriotit

Prapë Shqipëri t'qofsha fal

Me pak Kosovë tek ti dua me ardhë

N'shtëpi t'Fishtës dua me qëndrue

Nëse deri t'vi nuk ka me u rrëxue

Pak Shqipni dua ta gjej n'Shqipëri

Atë copë që më jep emër dhe m'rri n'zemër

Me t'cilën që nga fëmijëria më të jetoj dhe këndoj

Çdo ditë pi dhe ngriti gotën për pak Shqipni në Shqipëri

Eci me lutjet të më mbetët gjithmonë nanë

Kur burrat e dheut të quanin zanë

E SHKRUAR NË GJETH TRËNDAFILI

Sot dëshiroja t'jem poet

Të shkruaj në një gjeth trëndafili

Vargun më të bukur që yjet ma zbritën nga qielli

Edhe bilbil do të isha shndërrue

Aty ku zanat shujnë etjen

Të këndoj krue me krue

Në qiri t'Naimit nuk isha pendue t'bëj dritë

Më mirë të kisha pa buzëqeshjen n'këtë ditë

Sa isha me fat se më zgjuan cicërimat pranverës

Atje tek vargjet e Lasgushit sa mirë ruhen fjalët e bukura t'jetës

Betovenit kam për t'ia vjedhë simfoninë e nëntë

Ikja kaq e shpejt e kohës nëse është mëkati im

Sot isha mes flakës dhe dritës se diellit

Në mes besimit dhe gjuhës se bukur t' hyjnive dhe t'Naimit

Vetëm sot isha pa perandorë e demonë

Përballë hyjnive mësova të flisja gjuhën e tyre

Atë gjuhë që vetëm unë e trëndafili e dimë

Ajo e cila t'gjitha acarët i shkrinë

Ndoshta kjo gjuhë mua më fal jetë

Apo më ngritë një ditë n'poet t'vërtetë.

Ç'VAPË STINËSH

Mbi thatësinë e verës ç'vapë sot mbretëron

Plagët e tokës sërish u çanë

Shi s'ka as për lutje lulesh

Për atdheun askush s'qanë kokën

Shekuj m'i dëtyruan sytë t'shohin vetëm t'vërbër

Ç'fat kisha kur ecnim me Homerin

Në njërën nga njëqind beteja e shekullit n'vijim

A e nxjerrim Trojën time t'gjallë

Puthjet s'kanë dashuri

Nëse bota ka frikë nga e vërteta

Në një thatësi si kjo e jona

Vështirë që do të dashurohemi sërish

Apo do t'bëhemi përrallë si krejt bota

Ne jetojmë si dashnorë më të mirë venedikian

Mjafton të rritëmi si Serembe e Lasgushian

Krejt një është për ne e bukura e detit

Por mbetëmi çdo herë robër t'dashnisë pa fjalë

Nga brezat e mi e them

Kur gjysh e stërgjysh dinte të dashuronte më mirë se unë

Për pak i mbeta besnik shejtërisë se asaj fjalës

Jeto n'dashni t'shejtë dhe t'shtrejtë

Nëse dëshiron t'i dalësh zot atdheut si Promethe

Dikush do t'më thirrte më çmendurinë e t'paburrit

Nëjse kjo është bota e një rebeli

Që e peshon dhembjen e tjetrit me zemrën e vet

S'kam çfarë t'i shtoj vapës as jetës

Përmes fytyrës se të bukurës se detit

T'i ndjej plagët kurrë t'pashëruara

Dhe n'fjalën e shejtë mijëra vite kemi shkrue

Kujtimet që sot ruhen t'gjalla

poshtë dhembjeve titanikiane

PRAPASKENA

Ndër kundërshtime s'ban m'u ligshtue,mjerë ai që s'qëndron.

Luigj Gurakuqi

Hmmmë ç'fjalë më thuhen para syve

Mbrapa meje luhet teatër tragjik

Ja kush janë njerëzit me fytyrë

demonësh

Kur fshehen nën petkun e engjëjve

Cilët jemi sot të shejtë

Unë luftëtari i kufijve t'bashkuar

Apo ti varrëmihësi i trëndafilave

T' pranverës kryeneqe

Mos më dil kurrë para sysh as si korife

T'i njoh dëshirat puçiste t'padronve tu

Mbi shekujt e se vërtetës jetova pa jetë të Evës

Adam isha fund e krye

Ose me djajtë ende s'kam përfundue l

Luftërat botërore

Një herë jam dehur pse nuk besova

Se shekujt do t'më lenë t'vetmuar

Edhe pa shenja jete

Kështu ma dëshirojnë jetën demoniane

Ah çfytyrë ndal njeru për vete

Për të tjerët s'qanë fare kokën

Ndonjëherë harrojmë të bëhemi Promethe

Nuk është çudi që për fat të keq harrojmë edhe veten

E lere më atdheun që e paguam

Më shtrejtë se tërë yjet sebashku

Kam të drejtë të di për prapaskenat

Kur përgatitën n'kuzhinat korbiane

Qoftë errësirë apo dritë

Sikur kam të drejtë të di

Se a ruhet ende dashnia e Adamit për Evën

Në cilat udhëkryqe fjala ime ka mbetur e shejtë

Apo udhëtimin deri tek yjet çdo ditë dikush e varros

Mos ju besoni prapaskenave

Edhe nëse ato zbresin nga qielli

Jam i marrë po nuk u vetmbrojta

ga stuhitë titanikiane

Mjafton që kurrë nuk e tradhtova gjuhën

Që me fali jetë

Dhe pak nga dashuria për t'bukurën e detit

Sa i falëm vetes kur i që

ndrova besnik fjalës se shejtë

Të gjitha ferret i përjetova me mallin për të thënë

Ja unë jam i vetmi rebel i dashurisë për fjalën

Dhe një copë kujtimi për dheun e kësaj toke mëmë

Nuk flas më për dashurinë e heroinës

Nëse munda ta ruaj ndonjë kujtim për hyjnitë

Më mjafton t'i takoj një ditë dashuritë venedikiane

Aty ku ruhen kujtimet që nuk humbin kurrë

TRËNDAFIL NˊMUR TˊROZAFATIT

T'gjitha kujtimet mē çojnë n"kala t'Rozafatit

Me gurët e fatit tim u krijuan legjendat e saj

N'gji t'nuseve heroina shuan etjen

Kushdo që ia dëshironte rritën kalasë

Dhe nga ai çast trëndafilat

orën ngjyrë t'bardhë e t'kuqe

N'shenjë të luftërave dhe paqës

T' fisit tim pellazg

Rozafatit ia fala sytë e dashnisë

Aty e murosa fjalën time t'shejtë

Unë jetën e shndërrova në legjendë

Trëndafili fal vetëm aromë hyjnish

Ju ftoj t'merni pak nga trëndafilat e Rozafatit

Të dini se ku ruhet fati ynë luftarak

A e rëndojnë gurët e pafajësisë jetën tonë si popull

Askush nuk e thot se jemi t'vetmit mbjelles t'paqës n'botë

Na urryen për aromën hyjnore

Kur falin trëndafilat e kopshtit tim t'Edenit

Çuditën poetët për njerëzimin

Pse nuk çanë fare kokën për lirinë

U rrita me Fishtën

T'jetoj i lirë për Shqipninë

Ose ajo t'rri e bashkuar

Pa kufi që ndajnë zemrat

Edhe ashtu t'humbura nga faqja e dheut

Ah me mallin për pak aromë trëndafilash

A jetohet sot

Dhe t'syve t'bukur t'Rozafatit

Prej mbretëreshe

Nëse serish rikthehen hyjnitë

Udhën e kanë t'shtruar me gjethe trëndafilash

N'kala t'Rizafatit do t'i matin zemrat.

Cila nuk e harron dashninë e hyjnive

Apo kush shndërrohet n'hero

Të t'dashnisë se saj

HAMLETIANE

Pesë shekuj pas luftërave t'Gjergjit

N'sy t'lirisë

Erdhi UÇK-ja kombëtare

Me bekimin e perëndisë

T'zitë e ullirit e pamë për pak dritë dielli

Sa t'deshta Shqipni t'më bëhesh e vetmja perëndi

Ashtu siç dëshironin Fishta e Naimi

T'jesh një zonjë e randë ku zanat

t'quajnë nanë

Deri dje n'teatrin tim më ngjanin tragjeditë shekspiriane

Ku lojërat skenike luheshin kudo kah është fisi im pellazg

Ne luanim vetëm role t'para prej artistësh t'pafat

Teatri i demonëve ishte vënë me dekret mbretëror

Na duhej t'i aktronim oborrëtarët e perandorëve

dhe vetë Mbretin Demon

A isha unë i pafajshëm pse e luja mjeshtërisht Romeon

Ku në ëndër më rrinte teatri i Venedikut

Pafajësia e dashurisë për t'bukurën e detit

Dashuritë për Zhulietën më rikthyen në Promethe

Në një të krisur a rebel t'ferrit të Dantës

Unë Odiseu i Itakës përjetova lotët e ë bukurës

Të detit dhe tokës

Kur u zhduk ashtu si erdhi bashkë me erën

Teatri im krijoj heronjtë e Antikës deri në Durrah

Pak para Sofokliut( Sokolit)

S'm'i zë mendja cilët ishin regjisorët e drejtë as t'padrejtë

Se ca ndërronin ngjyrën e të tjerët fytyrën

Edhe sot e njëjta skenë luhet n'teatrin tim

Të njëjtat pamje po luhen mbi fatin e popullit tim

Një dramë me shumë akte tragjike e herë komike dhe krejt para syve t'mi

Deri kur duhet besue ëndrrave t'padrejta

Vallë a i shohin sytë e vërbër aktorët që luajnë n'teatrin tim t'jetës

Asgjë nuk më la nga dashnia

Për hyjneshën e dritës

Teatri im hamletian

PËR T'SHEJTËN E FJALËS

Cilës udhë t'i nisi sytë e mi

T'i bëhem botës kalorës i saj

Apo detin me shpatë t'Gjergjit ta çajë

A me Fishtën n'krua t'zanave t'kuvendoj

Për t'shejtën fjalë

Më shumë njerëz u bëra përrallë

Kur ia thash t'vërtetën n'sy

Nuk është tradhëtia burrëni për ty

Sa larg m'ka ikën fjala

Më fytyrë njeriu ma nuk mund ta zënë

Po hyre në një thes me djallin

Eh kësht ndoshta e rrëmben

Fjala e shejtë nuk vdes kurrë

N'Rozafat ajo ruhet nën secilin gurë

Ka Shqipëria burra e burrënesha

Kur ende pa ardhë n'jetë

Për atdhe e fjalë t'shejtë

Si heronj ata vdesin

Fjalën e shejtë gjyshërit kujtim ma lanë

Më thanë nëse vdes për fjalën

N'troje t'shqipeve kurrë armik s'do të gjen

Dhe besnik ju mbeta gjyshërve t'mi

Më secilin djall për fjalën luftova

T'më buzëqeshë fytyra një ditë n'liri

Nuk e di se s'kam pasqyrë

A m'lejon jeta ta shikoj veten njeherë n'fytyrë

Miqt dhe të tjerët n'jetë

Janë pasqyra ime e jetës

Që m'tregojnë për fytyrën e se vërtetës

Më cilën ngjyrë e pikturova jetën

Me t'bardhën a t'zezën

Ma thuaj me fjalën e shejtë

Me vargun e bukur edhe ti poet

Ç'KRISMË N'DRITAREN E MËSUESIT

-At Shtjefen Gjeçovit

Nga dritarja e mësuesit o Ati i shejtë

Ngrohtësinë e diellit e kisha jetë

Për besë sytë më shihnin më mirë

Vërbërinë e shekujve e vramë

Sa shumë të duam o At

Më sy tu e kemi pa si është t'jetohet i lirë

Më kokën tënde më është më afër mendja e Olimpit

Pesë shekujt e dreqit i mallkuam

Para se t'na vrisnin ne i vramë

Edhe ky shekull mallkimi do të vetëvritet

Do t'jetojnë 36 shkronjat shqipe

I kanë zanat t'shndërrueme n'muza t'poetit

Dhe vargjet për ty mësuesi im Shtjefen veç më lart ngritën

Gjuha jonë

Nuk vret

Nuk shanë

As nuk pret

Veç një ditë t'mallkon

Më zi se rëja t'shiton

Zllakuqan 16 Korrik 2019 AGIM DESKU

KUTIA E PANDORËS

Mos guxo të them të dua

E zgjon nga gjumi vullkanin Etna

Nëse them jetoj n'liri t'harruar

Çfarë ndodhë me atdheun e pa bashkuar

Dhe nuk guxoj t'flas as t'bërtas

Nëse lirisht shetisin demonët n'lagjen time

Fuqa s'ma lejon t'bëhem Idioti i Jeseninit

Gjuha e profetve m'ka lenë n'varfëri t'fjalës

Pse nuk u bëra kurrë bajloz i zi

Sikur t'isha një rebel i krisur

Tani me hënën do ishim udhëtar të diellit

Ecjen tonë e ndaluan secili perandor

Kur na u shtua njeri pas tjetrit

Dhe ende nuk e gjej çelësin

Për t'hap Kutinë e Pandorës

Dikur e kërkova n'lot

T'syve të Anamalit

E fajësoj veten

Pse i mbeta peng fjalë se dhënë

Se njeriu lind i lirë dhe n'liri t'jetoj

Nga porta e Justianit

Deri n'Kullë t'Prekazit

Erdhem si heronjë

Vetëm puthjet i shtuam më shumë

Seç kishim etje dashurie

Vrapuam para kalorësve t'atdheut

T'parët ishim ne me trëndafila n'dorë

T'i puthim çlirimtarët më shumë se lirinë

Me ta më afër e kishim tˊvetmen perëndinë

Sot atdhe po t'i fal lulet e mikes

Më vëjë mbi kurorën e fjalëve

Se të deshtëm më shumë se veten

Nëse m'i jep serish këto fjalë zemre

Do ta çeli Kutinë e Pandorës

Vdekja e botës se hiqit

Do të ndodhë

Për mëkatet që m'i vuri

N'kufi t'atdheut e t'zemrës

ME Ç'KUJTIME MBRETËROHEM

Nga një mijë e një netë t'jetës

Kam nga një mijë e një kujtim mbretëror

Ah ç'fat kur më janë trashëgim i brezave t'artë t'fisit tim hyjnor

Kur erdhem n'jetë ishte fjala që na pagëzoj

T'jetojmë të lirë o t'vdesim si heronj

Këtë herë n'varg vi si çlirimtar

Krejtë jetën e shndërrova në heroinë

Më mirë se askush më mësuan rrudhat e ballit për historinë

Nuk vdiça para asnjë ferri ashtu siç ma donin vdekjen

Eca tej përtej tehut të shpatave

Fal Homerit dritë e diellit e kisha udhën se lirisë

Më dëtyroj jeta të bëhem i dehur

Por kurrë nuk e pranova çmendorinë e djallit

Dhe sa herë të krisur më bënë demonët

Por kurrë fisi im nuk mbajti zi

Dymijë vjet prita t'më pagëzoj Abrahami me emrin e heroit tim

Të tokës sime,të zjarrit tim mbretëror

Dhe sot jam këtu ku jam fal teje o Gjergj Kastrioti

Jam këtu fal mbretërve që i falëm botës

Jam këtu fal zanave të malit që na rujtën tokë e gjuhë

Jam këtu dhe do të jem

Derisa t'këtë diell n'qiell

N'tokë liri e drejtësi

Pa kufi zemrash e emrash

Jam këtu për t'vërtetën e çlirimtarëve

Për dashuritë titanike që s'mbarojnë kurrë

Jam këtu për Shqipninë e Fishtës

Ah edhe për pak vargje t'Serembes e t'Lasgushit

Jam këtu për ty heroinë kur m'shndërrohesh n'varg e n'vi

Jam këtu pa pikë e presje e vetmja më je ti

Ç'LUFTË U NIS PËR SY T'U

Fishtiane

Plagë gjogu ç'm'u bëre Gjergj Elez Ali

Kur t'shalova ty atki

N'shtatë bjeshkë t'Jutbinës për ty dashni t'mrri

Nuk m'dha afat ma shumë zani i zmrës

T'nisëm pa humb kohë

A ta shtjerri secilin lumë

Udhëve t'mia t'pafund

Nise luftën gjogu im

Fluturo mbi shtatë qiej

Kthema Anën e malit prapë n'dashni

N'dash po t'bahen Bajloz i Zi

T'prej me shpatë e t'luftoj dhe ty

Kohë ke shtatë breza t'mi

Ose ma për gjog nuk t'njoh ty

Dua Ajkunën ta rikthej n'këtë dhe

Ose u bëra Promothe

N'dorë t'huaj nuk t'la dashni

Edhe po u bëra korb i zi

Ah Ajkunë shumë herë t'vranë lotët e mi

N'krua t'zanave kur t'i pava sytë

N'mes meje e perëndive nisi lufta fyt m' fyt

Ajkunë kam më t'përbe n'plagë Shqìpnisë

Çaje detin me shpatë t'shpirtit

Ringallma dashninë për ty e atdheun

O t'përbeva n'Skendërbeun

N'besë t'zanave t'kam vizatue

Nise luftën n'dash shpirtin tim me ma çlirue

Ah Ajkunë kuku për mue si nuk dita mirë kurrë më t'knue

DET O DET

Erdha ta shoh me sytë e mi të Bukurën e detit

Nëse je ti deti i legjendave

A janë ende bajlozët sundimtarët e tu

Kam jetue me mallin e heroit tim Gjergj Elez Alisë

Plagët e ti më kanë ngritë në qiell herë në dhe

Sa i vjetër qenke o det

Sa vetë dhembjet e motrës se Gjergjit

I thellë edhe sa fundi i Titanikut

Bashkë me simfonitë e Betovenit

Jeto pra n'sytë e kaltër t'mi

Sa m'i ngjanë buzëqeshjes t'mikes sime t' jetës

Tani e kam t'vështirë t'le t'vetëm

E ke fjalën e shejtë për të cilën do t'fundosem

n'fundin tënd t'pafund

Para ikje se vapës o det im

Tre ditë Venediku borxh m'i ke

N'parajs a n'ferr t'i kam kujtim

Kam dashtë me t'gjetë t'gjallë Itakë

N'Valdanos aty ku emrin ta kanë ndërru

T'pashpirtit he qofshin mallku

T'kam dhanë fjalë e t'kam ba be

Nuse Kosove t'Bukurën e detit

Me vete sot kam me e marrë

N'atki t'bardhë me ia dergue

Se Gjergj Elez Alia e pret t'gjallë

JETOJ N'FJALË T'HYJNIT TIM

Që kur isha fëmijë u

U nisa të di cilët ishin udhëtarët e parë të rrugës Via Egnatia

Nëse kjo rrugë ishte pengmarrja e frymës sime

Të gjitha udhëkryqet me çonin në Itakë( Ih toka ime)

E kërkova ta takoja kryezotin e zotnave të rrugës Via Egnatia

Më thanë nga legjendat se edhe vetë Zeusi ishte zënë peng i zotnave të vet

Nga ajo kohë hyjni im u shndërrue në Homer të ri

Ah,ç'dashuri ia vërboj sytë e tij bojë qielli

Apo heshtja pse s'kishte fuqi të fliste të vërtetën për fjalën

Ia mësova të vërtetat e Evës

Asgjë të fsheftë nuk kishte nga bota ime e dashurisë

Sa e bukur kur dashurojnë fluturat më zemër

Me jetën e Homerit u pajtova

Se nuk kishte sy për ta thënë të vërtetën e vet

Ika për ta lënë veten te qetë

Të jetoj i lirë n'fjalë t'hyjnit tim

Më rëndojnë shumë mëkate

Nga dashuritë e bëra grimca atomi

Deri të atdheu i lënë n'fatin e zotnave t'huaj

UNË KALORËSI I FJALËS

-Urime festa Amerikë

Që dymijë vjet jam kalorës i fjalës

nuk janë shumë as pak kalërimi im

Bashkë me Adamin e nisëm jetën në tokë

Në fillim krijuam mbretërinë e fjalës

Dashnorë të parë të zanave

Peng i fjalës mbetëm për të krijue zotnat tonë

Edhe sot jemi në kërkim të dimë

Cili është Zoti ynë

Kush na vjedhi gjuhën e ti

Pse sot nuk e flasim të njëjtën gjuhë

Me mijëra pyetje i kam për Hyjin tim

Nëse isha krijesa e parë në tokë

Ç'tê duheshin demonët kur i krijove

Po perandorët që deshën të më zhdukun

nga faqja e dheut

Më thuaj Hyji im

cili nga ju m'i bëri kufijtë e zemrës

dhe të tokës

Ah ndjesë pastë babi im

më thoshte se Zoti im është fjala

dhe toka

Për të dyjat fisi im dha shumë

I rujti dhe u sakrifikue

Sot jam i lumtur

nëse e gjej Hyjnin tim të fjalës

T'i falëm nëse na bekon

për dashuritë venedikiane

Për tokën s'kemi nevojë për lutje

Jemi vetë kalorësit e saj

POPULLI IM I LUFTËTAR

As me sulltana e më pak me mjerana

Populli im nuk u lodhe kurrë

Për atë dashni që barabar me atdhe

E pate n'mendje e n'zemër tënde

Luftëtar prej që shkruante në bibel

Edhe para lindjes se Gjergjit

Jetonim si qytetarë të parë të tokës e Durrahut

Populli im i mirë në dëshirat tua mbete peng i besës

I harrove betejat dymijë vjeçare që kurrë nuk të çmenden

Asnjëherë nuk ndërrove fe as emër për cilindo atdhe

Për Shqipërinë e Pashko Vasës jetove deri tani

Çfarë po ndodhë me ty populli im i mirë

A kanë luftëtarët faj që vdiçen njeri pas tjetri për këtë dhe

Cili popull në botë do të jetonte më shumë nëpër gjithë këto beteja

Sa jetove ti populli im i mirë e krenar për fuqinë e perëndive

Edhe në ëndërra e gjithë bota do të kishte çmenduri ferri

Nëse fatet tua do ta përcjellnin edhe secilin hyjni

Të qofsha fal populli im luftëtar

Krenaria e tokës se shqipeve që nga Adami

Pirro deri të kreshnikët e Prekazit

Ah sa e lumtur është toka dardane pë kolosët e saj

Lumë ke e ka brenda

Do të thoshte këngëtari popullor

Ibrahim Rugovën e Adem Jasharin

Me shtatë zemra

LAMTUMIRË LUFTËTAR

Nga betejat qëndruan burrërisht

Histori e dhembëshme

Nëse ikun pa lamtumirën e atdheut

Çdo ditë ikun nga jeta

Po aq edhe sa vetë liria

Nuk me shlyhet zëri i tyre

O zënia pritën dhe kalle armikun

Çfarë po ndodhë me luftëtarët e atdheut

Përse ikun pa lamtumirën e lirisë

Ah,nuk e them vetëm unë

Edhe sa vite na duhet t'i vëjmë gurët e kufijve tonë

Ne këtu ishim pa kufi

Pa dhembje e pa plagë për njeri-tjetrin

Në befasi u zumë peng t'bukës sonë

Nuk kishim armiq as dëmonë

Kurrë s'kemi dëgju për perandorë

Historinë tonë na e shkruan të tjerët

Nuk na falën mëkatet dje as sot

Nëse me shpirt luftëtari nuk e rikthejmë emrin tonë

Të mos i mbetëmi serish peng pesë shekujve të ferrit

Ose të jetojmë në dritën e luftëtarve

Ose na mbuloftë gjumi i ferrit

Në dorën tënde është të zgjedhësh fisi im i mirë.

NˊYLL DAVIDI MˊRRITI NËNA MUA

-Këtë poezi ia dedikoj vajzës sime Arlindës në ditëlindjen e saj të 35

Nˊgjuhë tˊzanave mˊkëndoj nëna

Vetëm kjo heroinë e dinte se kush jam

Nga vie dhe për ku jam nisur

Cila tokë i takonte Prometheut të saj

E pyeta Evën dashurinë e parë

Në mijëra kujtime të fëmijërisë

Jetonim unë ,nëna me Yllin e Davidit

Ngrohëshim më fjalët e bukura

Për lirinë dhe për pak dritë dielli

Ah,ç'u zura peng për sytë e bukur të Evës

Më besoni as me murët e Rozafatit nuk i ndërrova

Aty ku e krijuam emrin tim pellazg Agim

Bashkë me Yllin e Davidit luftëtarin e rritës sime

Shekujt i lamë të çmendën

Para ose pas perandorëve të tyre

Jetën e shejtë tani ma krijuan zanat

Tokën time e pyes kur ia shijoj aromën e lirisë

Kujtimet për të bukurën përqafoheni nga dielli

Unë çdo ditë flas me tokën e detin

Tˊi rikthej kujtimet e se kaluares

I ngriti në mbretëri të shejtëve

Besoni edhe ju si unë Yllit t'Davidit

Ai më rrinte pranë djepit tim

Fëmijërinë e jetës sime e gëzonim bashkë

Derisa erdha n'kohën e burrërisë se Preometheut

Më mirë pyetni gjyshët e kësaj toke

Zanat e malit i kemi dëshmitar të rritës sonë

Më cilat dashni tˊshejta

Ngjajnë sytë e bukur t' fisi t'im

PËR BESË KAM MË T'DASHTË

Nëse sonte as ëndërr nuk të shoh

Mos më eja as më mëkate të urrejtjes

Kam më t'dashtë për atë besë kur ma ke fal

Nga ajo ditë fyryra e jote prej mbretëreshe

më rri ëndërr më shumë se mall

Në çdo kohë i falëm atdheut

Kur çdo ditë krijoj kala prej gurit

T'kam dhanë fjalën e burrit

Kam më t'dashtë me gjuhë t'Prometheut.

Unë më ty krijova t'vetmën histori

T'krahasova më secilën mbretëri

Aq sa e dua atdheun

Për besë kam më t'dashtë edhe ty

Edhe kur shkruj vargun që më fal jetë

E di kur nga hyjnitë

u shndërrove n'muzë të vërtetë

Në legjenda thuhet për qiellin

Veç një herë hapet për dashuri t'besës

Sa mëkat që s'kam lind në atë kohë t'legjendave

Kur fjala ishte fjalë dhe dashuria nuk ishte përrallë

Sot më bëhet sikur e jetoj kohën e legjendave

Kur fjalën e ruaj si kujtim zemre e jo si përrallë

KRUSHQITË E PAJTIMIT

Si ta zgjojmë Anton Çetën

Apo kohën e ti të pajtimit

Kur sot e njëta koha thërret

për ty bacë

Më thuaj bacë nuk ishte mëkat

falja e Hamzajt nga Gjergji

Për tokën e shqipeve që na lanë kujtim

Edhe të vdiset nëse zotnat e thonë

S'kam për t'i thënë askujt ma

Vetëm nëse lind ndonjë Gjergj i Ri

Pa nipër si Hamzai

as si pushtetarët e tokave shqiptare

Nuk ka kohë të pret atdheu

Derisa ne t'i mprehim shpatat për njeri-tjetrin

Rreth e rrotull rreshtohen Bajlozët e Zi

Nuk lanë shqip dru as gur e lere ma flamur kuq e zi

Dikur ishim rojtarët e njohur të fytyrës dhe nderit

Ballëhapur jetonim edhe pse ishim peng i dreqit

Sot nuk e kuptoj lirinë me hile ndaj njeri-tjetrit

Përse nuk jetohet i barabartë në tokën e shqipeve

Kur Zoti na krijoj vetëm për shqiptarët dhe Shqipërinë

DHEMBJET S'JANË PLAGËT E MIA

Asit Fadil Vokrrit

Dhembjet nuk janë plagët e mia të fundit

Ato i ruaj për secilin varg kur më vie koha ime ndaloj t'i shkruaj

Po i kam fjalët që s'dinë të fundosin

asnjëTitanik

Më kishte marrë malli t'i dëgjoj simfonitë e Betovenit

Atëherë kur ushtarët e lirisë thyen gurët e Kosharës

Liria ime u bashkuan me tokë e qiell të ri

Deri të zjarrët e ferrit u bëra edhe unë Gandi i ri i Kosovës

Hoqa dorë nga udhëtimet e pafundme rrugës Via Egnatia

Mjaft më bëri të dehur kjo rrugë e marrë

Nuk dinim në fillim në ishim njerëz të tokës a djajë të krisur të Hiroshimës

Për pak sa dola nga epruvetat e shekullit 21

Opëracionet e kafkës sime bëheshin në kokat e minjve të shtëpisë

Lavdi për herojtë që s'janë ma në mesin tonë

Ata bashkë mie mësuesit kryen misionin e shejtë të atdheut