Nata ik mes dhembjes e lotit dritës së hënës
vija e ujit rrjedh e qetë mbytur në vetëtimë
i lidh fijet e barit varret e lulet me aromë
zgjohet diçka e gjallë në mua lëviz me ushtimë
ec ndërmjet kujtimit e mallit dhembja e njomë
silueta ime i farohet varrit të freskët të nënës
thërras me zë brenda vetes i thërras shpirtit
e askush as zog as gjeth as bulkth nuk përgjigjet
të vdekurit s`flasin bie `i zë e shkrehem në lot
thërras e lutem dhe psherëtitë e prapë kot
gjithnjë kot ndërsa më pik shi i dhembjes zot
e e dëgjoj zemrën nga rrah për rrjedhë të gjakut
e thellë troket thellë brenda dheut te varrit
e bie ndër lule të xhenetit përgjatë luadhit
e zgjohet mall i përjetshëm flatrës së zjarrit
